Heimilistíminn - 18.01.1981, Qupperneq 10

—Þeim í'innst ég vera hálfskritin, svo ekki sé
neira sagt, vegna þess að ég vil ekki selja
húsið, heldur búa i þvi, játaði Andrea. — En ég
hef aldrei átt heimili áður, frú Judson! Ég veit
að húsið er sóðalegt og i algjörri niðurniðslu.
Ég á það sjálf, og það skiptir mestu máli.
Skugga brá fyrir i augum frú Judson, eins og
hún hefði allt i einu munað eftir einhverju, sem
olli henni þjáningu.
— Það er alveg rétt af þér að halda húsinu,
Andrea, sagði hún. — Maðurinn minn var alltaf
þeirrar skoðunar, að eina rétta fjárfestingin
væri i húseignum — og þó öllu fremur i landar-
eignum eða lóðum. Það var gömul trú ættfólks
hans. Ég minnist þess, að hann sagði mér einu
sinni, að fyrsta eign hans hefði verið lóð, sem
hann keypti langt utan við það, sem tilheyrði
sjálfu borgarlandinu. Fólk var steinhissa á
honum, að fjárfesta i slikri vitleysu. Hann vildi
samt ekki láta þessa lóð, og hvað heldur þú að
standi á henni i dag?
— í fyrsta lagi var þar rikisstjórahúsið, og
svo er þar stórt og mikið verzlunarhús, svaraði
Andrea brosandi.
Frú Judson brosti lika samþykkjandi.
— Svo hver veit? Vel getur svo farið, að
þessi eign þin eigi eftir að hækka i verði, og þú
getir arfleitt börnin þin að henni siðarmeir,
sagði hún glaðlega. Sársaukinn var enn ekki
horfinn úr augunum, að Andrea vissi að hún
10
hlaut að hugsa um litla soninn, einkabarnið,
sem hafði farist með föður sinum i flugslysi,
þegar þeir voru á leið i veiðiferð i Flórida.
Billinn hafði numið staðar, og áður en við
varð litið umkringdi hópur æpandi og veinandi
barna hann. Þau voru tætingslega klædd og
engin ánægja var i svip þeirra, þarna sem þau
stóðu og hrópuðu að bilstjóranum.
— Er þetta húsið þitt, Andrea? spurði frú
Judson, um leið og hún hallaði sér fram og virti
fyrir sér leiguhúsið. Á þessari stundu fannst
Andreu það enn litilfjörlegra en venjulega,
vegna þess að úti var heitt og fallegt veður. —
Má ég koma með þér inn og lita á ibúðina þina?
— Ó, viltu gera það? svaraði Andrea áköf. —
Húsgögnin eru reyndar ekki komin ennþá, en
allt er hreint og fágað inni og nýmálað. Þú
getur sagt mér, hvernig þér likar litavalið hjá
mér.
— Ég er viss um að mér finnst það gott. Þú
hefur góðan smekk, Andrea, svaraði frú Jud-
son um leið og hún kom út úr bilnum.
— Halló ungfrú Andy, kallaði eitt barnanna.
Þau höfðu fært sig svolitið frá og horfðu enn á
bilinn, en ekki með jafnmikilli óvild og áður.
— Nú skuluð þið fara að leika ykkur aftur
krakkar, sagði hún ákveðin, en frú Judson
fylgdist með henni. Það var svolitill striðnis-
svipur i augum hennar. — Þetta er frú Judson,
sem gaf ykkur sjúkraákýlið og þetta er billinn
*
1