Heimilistíminn - 18.01.1981, Qupperneq 12

„Gjörðu nú svo vel,” sagði Öli matsveinn.
Tommi horfði á þennan mikla mat stundar-
korn, — það var sem hann nyti þess að virða
hann fyrir sér, áður en hann byrjaði að borða.
En svo hófst hann handa og gekk mjög rösk-
lega að mat sinum, eins og við mátti búast, þvi
að drengurinn var sársvangur.
Óli matsveinn stöð kyrr um stund og horfði á
hann. Þvi næst sneri hann sér að störfum sin-
um og lét Tomma afskiptalausan. Annars gaf
hann honum alltaf gætur öðru hverju, og jafn-
skjótt og mjólkurglasið tæmdist, fyllti hann
það að nýju, og þvi meira sem Tommi borðaði
af brauðinu, þvi fleiri urðu sneiðarnar fyrir
framan hann með nýju og freistandi áleggi.
En loksins fór svo, að Tommi virtist hafa
borðað nægju sina. Hann stundi, ropaði litið
eitt og reis á fætur.
„Þetta var vissulega gott, ’ ’ sagði hann og leit
til Óla matsveins, — „bezti maturinn, sem ég
hef nokkru sinni borðað á ævi minni.”
„Það þykir mér vænt um að heyra, Tommi,”
svaraði Óli matsveinn. „En sittu nú rélegur
stundarkorn, ég ætla að gefa þér ofurlitinn
nestisbita.”
12
„Beztu þakkir,” sagði Tommi og settist
brosandi niður á stólinn á ný. Það var einkar
hljótt og notalegt hér i eldhúsinu hjá þessum
feita matsveini. Tommi undi sér fjarska vel.
Að visu var hitinn mjög mikill, en það gerði
honum ekkert til. Hann var vanur miklum hita
og meiri en þessum, og hann var lika létt
klæddur, svo að það mátti vist ekki minna
vera.
Þegar óli hafði lokið við að ganga frá nestis-
bögglinum, settist hann niður hinum megin við
borðið. Hann lagði matreiðsluhúfuna á bekkinn
og virti Tomma fyrir sér um stund.
„Ég gizka á”, sagði hann... „ég gizka á, að
þú sért sex ára gamall”.
„Já, alveg rétt,” sagði Tommi, „það segir
hann Kola-Pési lika.”
„Kola-Pési?”
„Já Kola-Pési segir, að þegar maður missi
fyrstu tönnina, sé maður sex ára gamall. Og nú
er sú fyrsta farin, — sjáðu.”
Tommi opnaði munninn upp á gátt, og Óli
matsveinn sannfærðist um, að þetta var alveg
rétt, — ein framtönnin var alveg horfin.
„Ég sé, að þú hefur rétt fyrir þér,” sagði
hann og kinkaði kolli.
,,Já, og svo segist hann lika muna, að ég hafi
verið þriggja ára, þegar ég var með pabba
minum i prammanum, sem hvolfdi, — og það
eru nú rétt þrjú ár siðan. Þrir og þrir eru sex.”
„Já, alveg rétt, drengur minn, — „en gengur
þú ekki i skóla?”
„Nei, það geriég ekki. Kola-Pési segir, að ég
verði að biða i tvö til þrjú ár. Og það er allt i
lagi. Hann segir, að það sé ástæðulaust að
byrja svona snemma i skólanum.”
„Já, enmitt það, segir hann þetta?” mælti
Óli matsveinn og kinkaði kolli. „En segðu mér
svolitið meira um þennan pramma og hann
pabba þinn.”
„Prammanum hvolfdi,” sagði Tommi og leit
alvarlega til Óla matsveins. „Þetta var stór
prammi, sem notaður var tií þess að flytja
mold, — þú skilur, og mold er afar þung. Og svo
lentum við i töluverðum öldugangi—og þá
hvolfdi prammanum.
„En hvað varð um pabba þinn?” spurði Óli
og leit i augu Tomma.
„Hann pabba minn? Hann drukknaði. En ég
hafði vist sofið upp á stórum kassa og flaut i
land. Og þá hafði Kola-Pési bjargað mér, —- og
hjá honum hef ég verið siðan.
„Blessaður drengurinn,” sagði Óli mat-
sveinn. „Manstu nokkuð eftir þessu?”
(