Heimilistíminn - 25.01.1981, Blaðsíða 13

Þar voru götuljósin strjál og birtan frá ljósker-
um skipanna endurspeglaðist i dökkum sjón-
um.
í nótt átti Billi háseti að vera á verði. Hann
var þegar mættur fyrir stundu, og gekk nú
fram og aftur um þilfarið. Hann geispaði og
var fremur leiður i skapi, þvi að næturvarzla
var leiðinlegasta starf sem hann gat hugsað
sér. En hann varð að bita á jaxlinn og halda sér
vel vakandi, þvi að bilarnir nýju voru enn
margir á hafnarbakkanum, og hann hafði
fengið ströng fyrirmæli um að gæta þeirra vel.
Einu sinni fannst honum, að hann sæi dökkan
skugga þarna niður frá, — eitthvað, sem skauzt
inn á milli tveggja vagnanna. Hann nam staðar
og hlustaði en heyrði ekkert grunsamlegt. Að
minnsta kosti var þetta enginn, sem hafði i
huga að nema einhvern bilinn á brott. Og þó að
hann reyndi að athuga málið betur, gat hann
hvergi séð neitt grunsamlegt. ,,Þetta hefur
liklega bara verið hundur,” hugsaði Billi og
hélt áfram göngu sinni um þilfarið.
Þegar leið að morgni, hætti loksins að rigna.
Stóru skýin svörtu hurfu inn til landsins. Aust-
urhimininn var heiður og blár, og þegar sólin
kom upp, og sendi geisla sina yfir láð og lög,
tók brátt að þorna til á blautu skipinu.
Kalli spilari, sam átti að sjá um morgun-
vaktina, tók nú við af Billa, og innan skamms
vaknaði öll áhöfnin og tók til starfa sinna.
Pabbi hafði farið snemma á fætur. Skipstjóri
hefur vissulega i mörg horn að lita, áður en
lagt er úr höfn. Hann þurfti að gefa marg-
vislegar fyrirskipanir, og svo þurfti hann að
fullvissa sig um, að allt væri i lagi á skipinu,
áður en lagt yrði af stað. Af þessum ástæðum
gleymdi hann alveg að hugsa um Tomma, sem
átti að koma snemma og fá sér að borða áður
en Trinita færi.
En þegar siðasta bilnum hafi verið komið
fyrir á sinum stað og allt var tilbúið, mundi
pabbi allt i einu eftir blökkudrengnum litla.
,,Hvar skyldi hann vera i dag, drengurinn?”
Pabbi horfði niður á hafnarbakkann, þar
sem nú var á ný sægur manna, og svipaðist um
eftirkolavagninumog stóra stráhattinum hans
Tomma. En það var svo skritið, að þegar
Tommi hafði hattinn á sér og horft var á hann
að ofan, var næstum útilokað að sjá sjálfan
drenginn, heldur aðeins kollinn á þessum
barðabreiða hatti.
Og nú blés Trinita i fyrsta sinn. N-n-n-n-n-n-.
En Tommi sást hvergi, hvert sem pabbi
horfði.
,,Furðulegt,” tautaði pabbi og hristi höfuðið,
— ,,bara að hann sé nú ekki veikur.
Óli matsveinn stóð lika út við borðstokkinn á
þilfarinu fyrir neðan, og horfði út á hafnar-
garðinn.
,,Hann hlýtur að koma aftur, anginn litli,
sem var hér i gær,” hugsaði hann með
sjálfum sér. Hann hafði tilbúna góða máltið
inni i eldhúsinu og hefði mjög gjarna kosið að
mega gefa þessum litla, magra dreng ofurlitið
meira, áður en Trinita legði frá landi.
Nú komu þeir Pétur langi og Pétur stutti
klyf jaðir alls konar varningi en þeir höfðu ver-
ið sendir i innkaupaferð upp i borgina. Og
þarna voru nokkrir farþegar að kveðja
ættingja sina, og komu siðan um borð. En
Tommi litli sást hvergi. Og nú flautaði skipið i
annað sinn.
,,Furðulegt.” tautaði Óli matsveinn vonsvik-
inn. „Ég held ég hefði þorað að veðja miklu um
það, að þessi drengur hafnaði ekki góðri mál-
tið. Bara að ekkert hefði nú komið fyrir hann,
greyið litla.”
Velar skipsins voru nú komnar af stað og létu
töluvert til sin heyra. Og glöggt mátti greina,
að þilfarið histist litið eitt. Siðasta brottfarar-
undirbúningi var lokið, kaðlar höfðu verið
dregnir inn og landgöngubrúnni komið fyrir á
sinum stað á skipinu.
Og svo blés þá Trinita til brottferðar i þriðja
og siðasta sinn.
,,Já, þetta er i meira lagi skritið,” andvarp-
aði Óli matsveinn. Vitaskuld varð Trinita að
fara á tilteknum tima. Hún gat ekki beðið eftir
litlum blökkudreng, sem hafði ætlað að koma
og fá sér matarbita.
Og svo þokaðist þetta stóra skip frá hafnar-
garðinum og hélt til hafs.
Það var ágætt sjóveður þennan dag, hæg-
viðri, glaða Sólskin og heiður himinn. Áhöfn og
farþegar voru i bezta skapi og gerðu sér ýmis-
legt til gamans. Kalli spilari hafði fri og þandi
harmónikuna sina af kappi, öllum til ánægju,
og farþegarnir sátu og lágu i sólbaði á þilfar-
inu.
Það voru aðeins þeir pabbi og Óli matsveinn,
sem voru ofurlitið leiðir og nutu sin ekki til
fulls.
13