Heimilistíminn - 01.02.1981, Blaðsíða 2
I
]Rafi Alijev, 110 ára og kona hans Dúnja.
Gasanali Kulijev, 100 ára gamall.
hefur næstum allt sitt llf unnið sem múr-
ari, alið upp börn sin og notið ánægjunnar
af barnabörnum, barnabarnabörnum og
nú barnabarnabarnabörnum....
Sitara Abdullajeva, sem er 100 ára
sagði, að þegar við vildum rækta fallegt
og hraustbyggt tré, hugsuðum við ekki
aðeins um blöð þess og greinar, heldur
einnig ræturnar. Foreldrarnir væru rót
hverrar fjölskyldu og þeir þyrftu stöðuga
umönnun og umhyggju. — Ég og maður-
inn minn sálugi, sem lést fyrir fimm ár-
um, fundum sifellt ást og umhyggju barna
okkar i okkar garð. Það er sennilega þess
vegna sem við höfum lifað svo löngu lifi.
Anton Golubashvili, 95 ára, sagði, að
hann hefði átt erfiða ævi. — A yngri árum
barðist ég i þrem styrjöldum. Þegar ég
kom á æskustöðvarnar eftir að hafa hlotið
sár og beinbrot, kenndi fólk i brjósti um
mig og sagði, að ég væri dauðans matur.
Siðan vann ég sem kokkur i tæp 40 ár og
ættingjar minir hafa veitt mér ákúrur
fyrir að njóta þess að smakka á þeim ljúf-
fengu réttum, sem ég matbý. Ég hef verið
á eftirlaunum i tuttugu ár. Og allir eru að
segja mér, að ég þurfi að lifa rólegu og
hóflegu lifi. En ég hef eins og áður yndi af
þvi að borða góðan mat og fara i kapp-
akstur i bil. Og mér liður alls ekki eins og
veikburða gamalmenni. Fyrir skömmu
fluttum við i nýja ibúð og þá hjálpaði ég
ungu mönnunum við aö bera inn búslóð-
ina.
Sakina Mustafajeva, sem er 101 árs
hafði eftirfarandi að segja: — 1 fjölskyldu
ÞEIR ERUÞUSUND ARA
Ef gæta á fullrar nákvæmni verður að
viöurkenna, aö tiu ibúar i Bakúborg, sem
er höfuöborgin f sovéska lýöverldinu Az-
erbajdzjan, eru ekki þúsund ára, heldur
1002 ára samanlagt. Sá elsti Rafi Alijev,
sem nýlega hélt upp á 110 ára afmæli sitt
og sá yngsti er Anton Golubashvili, sem er
„aöeins” 95 ára.
Rafi Alijev sagði undrandi viö mig:
Hvaö ertu að gera meö þennan strákling?
Ég útskýrði fyrir honum, að ég væri að
leita að öldungum i öllum hverfum Bakú,
en þar býr um hálf önnur milljón Ibúa.
Það er létt verk, þar sem 3000 manns af
þeim sex milljónum, sem Azerbajdzjan
byggja, hafa náð hundrað ára aldri. Yfir-
gnæfandimeirihluti þeirra býr i fjaílahér-
uðum landsins, I Talysh og Karabakhe,
þar sem loftið er hreint og tært, fæðan
fersk og vitaminrik, vatnið kemur úr tær-
um uppsprettum og fylgifiskar borgar-
Hfsins eru viðs fjarri, s.s. umferðarhá-
vaði, verksmiðjureykur og borgarstreita
2
öldungarnir i fjöllunum vitna til þessa,
er þeir afhjúpa leyndardóm hins háa ald-
urs sins. En hvað segja borgarbúarnir tiu,
sem búa i einni af mestu iðnaðarborgum
Sovétrikjanna og hafa einnig náð svo há-
um aldri.
Rafi Alijev, sem er 110 ára er smávax-
inn, kvikur i hreyfingum og lifir sam-
kvæmt ákveðnum lifsreglum. „Fyrst
drekkur maðurinn vinið, en siöan drekkur
vinið manninn”. „Ferskleikinn er i fótun-
um, en letin i koddanum”. Hann starfaði i
rúm sjötiu ár við oliuiðnaðinn. Nú er hann
kominn á eftirlaun, en fer eftir sem áður
snemma á fætur, sópar húsagarðinn,
safnar saman laufum, sem fallið hafa á
jörðina og dundar sér við smlðar.
Um aldur sinn hefur hann þetta að
segja: — Hvernig á ég að vita, hvers
vegna ég varð svona gamall? Ég fer ekki
til lækna og bið ekki bæna. Ég lifi bara og
það er allt og sumt.
Meshali Ashdar Manafov er lOOára og
minni vorum við tiu systkinin og það var
faðir minn, sem vann fyrir okkur. Við
fengum næstum aldreikjöt. Á borðum var
oftast ostur, brauð og te. Ætli ég hafi feng-
iðhreystina þaðan? Ég þurfti ekki að fara
til læknis fyrr en ég var orðin 75 ára og þá
vegna þess að ég brenndi mig á hendinni.
Bræður mlnir og systur urðu einnig mjög
langlif, en nú er enginn eftir nema ég. Ef
til vill er það vegna þess, að systkini min
urðu gefin fyrir hóglifi I ellinni, en ég fer
daglega I tveggja tima gönguferð um
gamla borgarhlutann i Bakú. Ég geng
hægt og rólega. Mér liggur ekki á, ég á allt
lifið fram undan...
Gurgen Begljarov er 97 ára og hann
sagði, að hann hefði ekki trúað þvi, ef ein-
hver hefði sagt honum fyrir 40 árum, að
hann næði svo háum aldri. — Hjartað var
fariö að gefa sig og ég tók ekki sigarett-
una úr munninum. Ég vann við viðgerðir
á sporvögnum og það starf var mjög erf-
itt. En svo fór ég á eftirlaun og fór að