Heimilistíminn - 01.02.1981, Blaðsíða 12

BERIT BRENNE
TOMMI
bróðir Tamars,
Tótu og Tœ-Mí

Þeir hugsuðu báðir um blökkudrenginn litla,
hann Tomma, og undruðust mjög, hvað orðið
hefði af honum. Hann hafði vakið athygli
þeirra beggja, og i rauninni hafði þeim báðum
þótt strax vænt um hann. Eitthvað hlaut að
hafa komið fyrir drenginn, það voru þeir báðir
sannfærðir um. En þeir töluðu ekkert um þetta,
— þvi að það var alveg tilgangslaust. Þessi
borg var svo stór, þar bjuggu margar milljónir
manna. Og það var gjörsamlega óhugsanlegt
að finna Tomma á ný, meðal allra þessara
manna, þó að þeir reyndu að leita að honum,
þegar þeir kæmu þangað næst. Og svo mundi
það valda enn meiri erfiðleikum, ef þeim dytti i
hug i alvöru að leita, að Tommi átti ekkert eft-
imafn. Það mundi verða harla tilgangslaust að
spyrja eftir litlum blökkudreng, sem héti
Tommi, og vantaði eina framtönn i efri góm.
,,Ó, nei, það mundi ekki bera neinn árang-
ur,” andvarpaði Óli matsveinn og horfði von-
svikinn út á hafið.
,,Nei, það þýðir ekki að fást um það frekar,”
tautaði pabbi við sjálfan sig uppi á stjórnpall-
inum.
Og svo leið dagur að kvöldi, nóttin færðist
12
yfir og siðan reis nýr dagur úr djúpi.
En þann morgun skeði dálitið skritið.
Pabbi var tæpast kominn á fætur, þegar allt i
einu var barið ákaft á klefadyrnar hans. Þegar
pabbi opnaði dyrnar, stóð óli matsveinn fyrir
utan, eldrauður i framan, og baðaði út öllum
öngum.
„Skip..., skipstjóri,” stamaði hann, „það
hefur einhver óboðinn gestur verið i eldhúsinu i
nótt. Hann hefur opnað bæði skúffur og skápa
og tekið bæði mjólk, brauð og álegg. Skipstjóri,
— við höfum laumufarþega um borð.”
- Nei,ivertú nú alveg viss um það, sagði pabbi.
„Er ekki hitt liklegra, að einhver af áhöfninni
hafi orðið svangur og fengið sér matarbita?”
„Nei, það kemur ekki til mála,” þusaði Óli
matsveinn. „Hér á skipinu fá allir nægju sina
að borða, og það hefur aldrei komið fyrir, að
nokkur hafi farið inn i eldhúsið að næturþeli,
fiktað i skápum og skúffum og fengið sér að
borða, Já, það er óhætt að trúa mér, skipstjóri,
það er laumufarþegi hér innan borðs.”
„Jæja, þá er lika ekki um annað að ræða en
að fara að leita,” sagði pabbi.
Þvi næst gekk hann út og gaf skipun um, að
leit yrði hafin að laumufarþega. Þessi fregn
vakti að sjálfsögðu mikla athygli — og innan
skamms tóku fimmtán manns þátt i leitinni.
Eins og nærri má geta, var leitað alls staðar i
skipinu, þar sem einhvern felustað var að
finna, þvi að allir höfðu mjög mikinn áhuga
fyrir þvi að finna hinn dularfulla farþega. Og
til öryggis var lika horft inn i alla bilana nýju.
En, þvi miður, bar leitin engan árangur.
„Þetta er i meira lagi furðulegt,” mælti Óli
matsveinn. „Ég þori alveg að ábyrgjast, að
hann er einhversstaðar falinn hér i skipinu. Ef
það reynist ekki rétt, er ykkur velkomið að
krúnuraka á mér kollinn, ef þið bara viljið.”
„Vertu alveg rólegur, Óli minn,” sagði
pabbi, „laumufarþeginn kemur áreiðanlega i
leitirnar. Við skulum bara vera samtaka um að
hafa augun opin.”
Dagurinn leið, án þess að nokkuð gerðist og
meiri hluti næturinnar.
En þá gerðist nokkuð, sem nú skal sagt frá.
Hásetarnir, Halli og Billi, höfðu tekið við
morgunvaktinni fyrir stuttri stundu. Þeir stóðu
út við borðstokkinn, syfjulegir á svip, þvi að
þeir voru tæpast vaknaðir. Þá heyrðu þeir allt i
einu eitthvert hljóð að baki sér.
„Hvað skyldi nú þetta vera?” hvislaði Halli.
„Það hlýtur að vera einhver, sem er á ferli
svona snemma,” hvislaði Billi.
i