Heimilistíminn - 01.02.1981, Blaðsíða 13

„Þei, þei.” hvislaði Halli og horfði i áttina til
stigans, sem lá upp á efra þilfarið.
Þeir földu sig báðir á bak við einn björgunar-
bátinn og héldu niðri i sér andanum. Og allt i
einu kom i ljós svartur kollur, sem horfði niður
stigann, — og siðan litill likami, litill blökku-
drengur, sem laumaðist hljóðlega niður stig-
ann, en hljóp svo hratt eftir þilfarinu og hvarf
inn i eldhúsið.
,,Þarna var laumufarþeginn,” hvislaði Halli
og leit til Billa.
,,Já, alveg rétt,” sagði Billi og kinkaði kolli,
,,þarna var hann. Komdu, nú skilum við gripa
þennan náunga tafarlaust.”
Svo læddust þeir að eldhúsinu.opnuðu dyrnar
eldsnöggt og kveiktu ljósið, — og næstum sam-
stundis náðu þeir tökum á spriklandi negra-
strák, sem einnig lét töluvert til sin heyra.
„Slepptu mér, sláninn þinn.... apakötturinn
.” æpti drengurinn og tók svo harkalega i
Halla, að hann var nærri dottinn.
En Halli var sterkur og sleppti honum auð-
vítað ekki. En á meðan á þessu brölti stóð,
hljóp Billi inn til óla matsveins, sem svaf enn i
koju sinni og hraut svo hátt, að það heyrðist
langar leiðir.
„Slepptu mér tafarlaust, ég hef ekki gert
neitt ljótt, — ég ætlaði bara að fá mér brauð-
bita, og Óli matsveinn hefur leyft mér að gera
það, tautaði Tommi óðamála, og reyndi að losa
sig úr höndum Halla.
,,Já, þú segir það, bullukollur litli,” mælti
Halli og hló. ,,En þú ert nú samt engu að siður
laumufarþegi, og ég sleppi þér alls ekki, fyrr
en ég hef komið þér til skipstjórans.”
,,Jæja, þá er að taka þvi,” sagði Tommi og
settist þreytulega á stól, sem var rétt fyrir aft-
an hann. Hann gerði sér ljóst, að það var til-
gagnslaust að sýna meiri mótspyrnu.
Skömmu seinna sat blökkudrengurinn litli i
klefa skipstjórans. Pabbi og Óli matsveinn
sátu sitt hvoru megin við borðið og horfðu á
hann. Tommi var hljóður og niðurlútur, horfði
nánast niður i borðið.
,,Jæja, Tommi litli,” sagði pabbi, og það
varst þá þú, sem reyndist laumufarþeginn okk-
ar. Hvar heíurðu falið þig þessa daga, drengur
minn?”
Tommi leit upp.
,,Ég byrjaði á þvi að fela mig i böggla-
geymslunni á fina bilnum, meðan hann var enn
á hafnargarðinum. Þetta var um miðja nótt,
svo að enginn sá til min. Þvi næst var ég hifað-
ur um borð með bilnum, eins og þú getur nærri,
og upp frá þvi hef ég verið i vagninum.”
,,Já, þetta var vissulega sniðugt uppátæki,”
sagði Óli matsveinn glaðlega og sló á hnéð.
,,Já, raunar finnst mér það nú lika,” sagði
Tommi ofurlitið upplitsdjarfari, — ,,það datt
engum i hug að leita þar.”
,,Já, en gáðu að þvi Tommi litli, sagði pabbi
alvarlega,,, að nú ertu laumufarþegi, og það er
ólöglegt, eins og þú hlýtur að geta skilið.”
,,Ó!” sagði Tommi.
Pabbi andvarpaði.
„En hvers vegna gerðirðu þetta, Tommi?”
spurði hann.
Tommi sat hljóður og hugsi um stund, en
mælti siðan:
,,Ég talaði um þetta við Kola-Pésa, og hann
sagði, að ég skyldi ekki gera það. En mér
fannst, að það hlyti að vera svo gaman að vera
með þessu fallega skipi, að ég ákvað að fara
með þvi og fela mig um borð. Ég get unnið
margt hér á skipinu, til dæmis þvegið þilfarið,
og sitthvað fleira.”
Tommi horfði broshýr og vongóður til pabba.
,,Já, vist ættirðu að geta gert það,” sagði
pabbi og brosti. í rauninni hefði hann átt að
vera mjög alvarlegur og ákveðinn við dreng-
inn. En hann gat það hreint og beint ekki. Hon-
um var það, innst inni i hugskoti sinu, miklu
fremur fagnaðarefni, að drengurinn var hér
heill á húfi, — að visu töluvert þreytulegur og
afar óhreinn. En hann var þá a.m.k. ekki veik-
ur og einmana, einhvers staðar i borginni
stóru, eins og pabbi hefði verið svo hræddur
um, og það var eins og létt væri af honum
þungu fargi.
,,Já, þaðernú svo,” sagði hann og leit til Óla
matsveins. Og Óli hugsaði vist nokkurn veginn
það sama og pabbi. Hann hallaði undir flatt og
horfði hugfanginn til Tomma, og það mátti
næstum lesa það úr svip hans, að hann langaði
mest til að hlaupa niður i eldhús og færa honum
strax eitthvað mikið og gott að borða.
„Jæja, Tommi litli,” sagði pabbi og kinkaði
kolli. ,,Þú verður nú að fá að fara með Trinitu
til Afriku. Við höfum ekki tima til þess núna
að snúa við og fara með þig til Ameriku. En á
morgun verð ég að senda skeyti til borgar
þinnar og segja, að þú sért hér. Og svo verður
þú vafalaust að fara með öðru skipi til baka.
Það er víst ekki um annað að ræða, drengur
nnnn.”
13