Heimilistíminn - 08.02.1981, Blaðsíða 11

— Ert þetta þú, elsku Stevie, hálfsönglaði
hún, og kastaði sér i fangið á honum, svo hann
rétti ósjálfrátt út hendurnar til þess að verja
hana falli. — Hvað ert þú að gera hér i nafni
Mars-búanna?
— Ætti ég ekki miklu fremur að spyrja, hvað
þú ert að gera hér? Steve brosti til hennar og
ýtti henni varlega frá sér, en greinilega gegn
vilja hennar.
— Þú veist nú hvernig hún mamma er. Ef
hún þarf að hugsa um meira en eitt i einu verð-
ur hún alveg rugluð. Hún hefur ekki getað
hugsað um annað en garðklúbbinn sinn að und-
anförnu og gleymdi alveg, að pabbi var búinn
að bjóða heim einhverjum finum körlum i
kvöldmat. Þess vegna varð ég að skjótast hing-
að og ná i hitt og þetta, sem gleymst hafði.
Hún snéri sér að þiltinum, sem stóð brosandi
fyrir aftan hana, með fangið fullt af pökkum.
Hún sagði með töfrandi brosi á vör, — láttu
þetta bara þarna inn i Vauxhallinn, og þakka
þér kærlega fyrir.
—Alveg sjálfsagt, ungfrú McCullers, svaraði
drengurinn, en Andreu brá svolitið, þegar hún
heyrði nafn stúlkunnar.
Stúlkan snéri sér aftur að Steve og nú tók hún
i fyrsta skipti eftir Andreu. Svipurinn á andliti
hennar breyttist og undarlega blá augun
mældu Andreu út frá toppi til táar, og sýndu
enga meðaumkun. Andra sá, að stúlkan var
þegar búin að verðleggja nákvæmlega einfald-
an bláan kjólinn, sem hún var i.
— Ég held, að ég hafi ekki séð þig áður, eða
hvað? spurði hún.
— Ó fyrirgefðu, Merry, sagði Steve i afsök-
unartóni. — Andrea, þetta er Merry McCullers.
Merry, þetta er Andrea Drake.
— Sæl, sagði Merry hálfkuldalega, og svo
snéri hún sér aftur að Steve. — Kvöldverðurinn
er klukkan átta, elskan. Vertu ekki of seinn.
Pabbi býst við þér.
— Ég er hræddur um, að ég nái þvi ekki,
Merry.
— Hvað ertu að segja? Merry varð reiðileg á
svipinn.
— Aumingi. Auðvitað kemurðu. Þú hefur vitað
um þetta boð i þrjár vikur. Pabbi er nógu
óánægður með, að þú skulir hafa farið frá hon-
um, þótt þú komir i matinn. Ég vil helst ekki
hugsa um afleiðingarnar ef það bregst.
Hún snéri sér snöggt að Andreu, áður en
Steve náði að svara henni.
— Hversu lengi hefur þú þekkt hann? spurði
hún frekjulega.
— í eina viku, eða þar um bil, sagði Andrea
mildilega.
— Nú, ég er búin að þekkja hann i óratima,
sagði Merry hvassyrt. — Og ef hann hefur ætl-
að að fara út með þér, þá verður hann bara að
hætta við það, vegna þess að hann var búinn að
lofa pabba fyrir þremur vikum, að koma i mat-
inn og hjálpa honum svo við að útskýra ein-
hverjar af tilraununum, sem gerðar hafa verið
og þessu visindadóti öllu saman. Ég er þess
vegna viss um, að þú fyrirgefur honum, þótt
hann verði að sleppa þvfað fara með þér.
— Auðvitað, sagði Andrea kurteislega. —
Hvað mér við kemur er ekki nema sjálfsagt að
hann fari i matarboðið.
— Honum er lika best að gera það, ef hann
veit þá, hvað honum er fyrir bestu, sagði
Merry og var bæði reið og óánægð.
— Dótið er komið i bilinn, ungfrú McCullers,
sagði pilturinn, sem hafði haldið á vörum
hennar.
—Þakka þér fyrir, sagði Merry, og rétti hon-
um smápening að launum. —-Sé þig þá klukkan
átta, Stevie. Og það var gaman að hitta þig
ungfrú, — ungfrú.. hvað var nafnið annars?
Hún hljóp yfir að litla, fallega, útlenda biln-
um. Settist undir stýrið og ók af stað á ofsa-
hraða, svo bæði stórir og litlir bilar véku úr
vegi fyrir henni.
— Svo þetta er þá Meredith McCullers, sagði
Andrea hægt, og snéri sér við og hélt i áttina að
bil Steves.
— Heyrðu, biddu nú við, mótmælti Steve. —
Hvað um matinn á kaffiteriunni.
Andrea leit um öxl og á hann, en hægði þó
ekki á sér.
— Þú heyrðir hvað frúin sagði, svaraði hún
kuldalega.
— Hans hágöfgi krefst nærveru þinnar,
annars máttu eiga von á góðu.
— Andrea, biddu. Ég var alveg búinn að
gleyma þessum bölvaða kvöldverði, sagði
hann, þegar hún settist inn i bilinn.
— Þar sem ég hef orðið fyrir reiði hins mikla
manns, ætla ég ekki að bera ábyrðina á þvi, að
aðrir þurfi að þola reiði hans, sagði Andrea
með sannfæringarkrafti. —- Gjörið svo vel að
aka mér heim Jordan læknir.
Hann horfði rannsakandi á hana eitt augna-
blik, en flýtti sér svo inn i bilinn og setti hann i
gang. Þegar þau óku út af bilastæðinu sá hún,
að hann beit á jaxlinn og augun voru dökk af
reiði.
n
*