Heimilistíminn - 15.02.1981, Blaðsíða 10

— Þetta er allt jafnkjánalegt, hatur þitt á dr.
McCullers. 0, ég get svo sem viðurkennt, að þú
hafir nokkra ástæðu til þess að vera reið, nema
ef á það er litið, að þetta var svo sem allt þér
sjálfri að kenna, sagði hann ólundarlega.
— Ég er búin að viðurkenna það, svo hvers
vegna að eyða meiri tima i að ræða þetta, svar-
aði hún snöggt.
— Nei, auðvitað ekki, sagði hann um hæl, og
um leið þaut billinn af stað, eins hratt og Steve
þorði að fara.
Þau höfðu ekki tækifæri til þess að ræðast við,
fyrr en þau komu að ibúðinni i útjaðri Frogtown.
Um leið og billinn ók upp að húsinu reis Brad upp
af tröppunum og gekk i áttina til þeirra. Hann varð
dökkur i andliti, þegar hann sá Steve sem var að
opna farangursrými bilsins og náði þar i pokana
með matvörunum.
— Ég kom hingað til þess að hjálpa þer við inn-
kaupin, sagði Brad við Andreu, — en ég sé, að ég
hefði eins vel getað farið á leikinn, úr þvi þú þarft
ekki á hjálp að halda.
— En Brad, hvers vegna segirðu þetta. Ég þarf
einmitt aðstoð. Andrea var mun vingjarnlegri en
hún var vön, þegar hún sagði þetta og siðan kynnti
hún mennina, sem kinkuðu kolli, og horfðust i augu
eins og reiðir kettir. — Jordan læknir þarf að fara i
mjög mikilvægt kvöldverðarboð, svo þú getur svo
sannarlega hjálpað mér við að ganga frá vörunum,
sem ég var að kaupa. Eftir getum við fengið okkur
eitthvað i svanginn áður en við förum aftur yfir i
sjúkraskýlið.
Steve leit reiðilega til hennar, og minnti hana
með þvi á að hann hefði ætlað að hjálpa henni að
ganga frá, og hefði einnig viljað fá að borða með
henni.
— Auðvitað, auðvitað, sagði Brad, og var aftur
kominn i gott skap. — Svona læknir, láttu mig fá
þetta. Hlauptu svo upp á undan vinan og opnaðu
fyrir mér.
Andrea gekk inn i húsið. Þegar mennirnir tveir
komu inn og höfðu næstum sligazt undir byrðunum
lagði Brad frá sér pokann og sagði:
— Heyrðu var nauðsynlegt að kaupa upp búðina.
Skildirðu nokkuð eftir handa hinu fólkinu? spurði
hann svo.
Andrea lét sér orð hans i léttu rúmi liggja og
svaraði: — Þetta er aðeins það nauðsynlegasta til
þess að geta hafið búskapinn.
Steve var búinn að leggja frá sér pokana i eldhús-
inu, og nú rétti hann úr sér og sagði stuttaralegur:
—Ef ég get ekki orðið að frekara liði.
Nei, þakka þér fyrir læknir. Þú hefur verið mjög
hjálplegur! svaraði Andrea vingjarnlega.
Steve hikaði fram við dyr.
— Er mér enn boðið i veizluna annað kvöld?
spurði hann.
— Já, auðvitað, læknir. Andrea var glaðleg i
bragði, þegar hún svaraði honum. Allir leigjend-
urnir eru boðnir svo við getum fengið tækifæri til
þess að kynnast. Ég býst við þér.
— Þakka þér kærlega fyrir, svaraði Steve fýldur,
og fór út.
—Jæja, sagði Brad hugsandi, —þarna fer maður,
sem er reiður út i þig. Hvernig stendur á þvi? Þú
sem ert annars svo mikil ágætis stúlka.
— Hann telur, að ég eigi að fara til dr. McCullers
og biðja hann afsökunar, og sverja, að ég skuli
aldrei óhlýðnast honum né nokkrum öðrum lækni,
svo ég fái aftur starfsleyfi, svaraði Andrea reiði-
lega.
Brad lyfti brúnum og horfði athugull á hana:
— Og hverju svaraðir þú?
— Hverju heldurðu? Andrea lét sem hún væri —

10