Heimilistíminn - 15.02.1981, Side 12

„Já — en það er nú kannski dálitið annað
með mig”, sagði Tommi hikandi.
,,Nei, þú átt það lika”, sagði pabbi og kinkaði
kolli.
Tommi var um stund hljóður og hugsi.
,,En hvernig hefurðu komizt að þessu?”
spurði hann að lokum.
„Þú trúir mér vist ekki enn þá”, sagði pabbi
og hló. En svo sagði hann honum frá skeytinu
sem komið hafði frá lögreglunni i New York.
Lögreglan hefur lesið yfir bækurnar sinar
stóru, þar sem nöfn allra þeirra sem hverfa
eða týnast með einhverjum hætti eru skráð.
Það mun tæpast koma fyrir að nokkur hverfi
án þess að lögreglan geti ekki veitt einhverjar
upplýsingar.
I einni af bókum sinum hafði lögreglan lika
fundið nafn Tomma. En lögreglan hafði slegið
þvi föstu að Tommi hefði drukknað með föður
sinum þegar prammanum með moldarfarmin-
um hvolfdi forðum. Hann hafði hvergi fundizt.
En nú hafði lögreglan talað við Kola-Pésa og
þá kom i ljós að Tommi litli var sami drengur-
inn og Tómas William Smith á
moldarprammanum. Þannig tókst að sanna
þetta mál.
,,Ó! ” sagði Tommi. „Vissi lögreglan ekki, að
ég var á lifi?”
„Nei, hún hafði ekki hugmynd um það”,
sagði pabbi. „Kola-Pési hafði fundið þig sof-
andi á kassanum og aldrei sagt lögreglunni frá
þér”.
„Hvers vegna skyldi hann ekki hafa gert
það?”
„Það hefur áreiðanlega verið vegna þess að
hann hefur hugsað sér að hafa þig sem létta-
dreng. Ef hann hefði sagt lögreglunni frá þér,
hefðirðu áreiðanlega verið sendur á barna-
heimili og þá hefði Pési orðið að draga kerruna
sina sjálfur”.
„Heldurðu það?” sagði Tommi. Hann er þá
reglulega vondur maður?”
„Já, vist er hann það”, sagði pabbi.
Tommi var stundarkorn hjóður og hugsi.
„En ég hef vist aldrei átt neina mömmu”,
sagði hann svo. „Eða hvað heldurðu um það?”
„Jú, auðvitað hefurðu átt mömmu”, sagði
pabbi, — „unga og fallega mömmu sem var
jafn svört og þú. En hún veiktist og dó þegar þú
varst pinu litill”.
„Ó, hvað það var leiðinlegt”, sagði Tommi.
Hann hallaði sérútaf á nýhorfði upp i loftið og
hugsaði til mömmu sinnar sem horfin var af
sjónarsviði. Hann gerði sér glögga hugmynd
um, hvernig hún hefði verið útlits — ung, bros-
hýr og elskuleg með mjallahvitar tennur klædd
rósóttum, ermalausum kjól, berfætt og mjög
dökk á hörund.
Og pabbi hans hafði verið hraustmenni, stór
og myndarlegur blökkumaður i blárri treyju.
Og ef til vill höfðu þau átt litið hús við ána
stóru... Já, þetta var alltfjarska einkennilegt...
Liklega hafði hann átt margt... alls konar leik-
föng sem hann hafði aldrei fengið að vita neitt
um. Og þó að allt væri nú horfið og týnt, þá...
„Jæja það er að minnsta kosti gott að vita
hver maður er, — eða finnst þér það ekki?”
sagði hann að lokum.
„Jú vissulega”, sagði pabbi og kinkaði kolli.
Þeir þögðu báðir um stund á ný.
Skipið vaggaðist litið eitt. Daufur gnýr frá
gufuvélinni barst til þeirra og einnig öldu-
gjálfrið við kinnunga skipsins.
„En hlustaðu nú á Tommi”, sagði pabbi eftir
stundarkorn. „Lögreglan i New York segir að
þú getir komizt að á barnaheimili þar i borg-
inni. Hvernig lizt þér á það?”
„Mig langar ekki til þess”, sagði Tommi.
„Þá vil ég heldur vera hjá Kola-Pésa.
12