Heimilistíminn - 15.02.1981, Síða 13

„Hverni£ stendur á þvi?” spurði pabbi. „Hjá
Kola-Pésa færðu ekki nóg að borða og verður
að vinna allan daginn. Á barnaheimilinu getur
þér liðið mjög vel og þú færð að borða nægju
þina á hverjum degi”.
„Já, en mig langar nú samt ekki til þess”,
sagði Tommi lágt. Og pabbi sá að hann var að
þvikominnað gráta. Nokkur stund leið þangað
til pabbi gat róað hann á ný en að lokum sagði
Tommi honum ástæðuna.
„Já,...sjáðu til”, sagði Tommi,...,,þessir
krakkar á barnaheimilunum kunna svo margt
og eru alltaf svo góðir. En ég... ég kann svo fátt
og er alltaf að gera einhverja vitleysu. Þau
kunna til dæmis að þvo sér og borða og syngja
mörg lög og þessháttar, en ég næstum ekki
neitt. — Nei, þá vil ég heldur vera hjá Kola-
Pésa. — Þar hlær að minnsta kosti enginn að
mér”, bætti hann við,..„þar get ég gert bara
það, sem mér sýnist!”
Pabbi horfði alvarlega til Tomma.
„Jæja, vinur minn, við skulum hugsa um
þetta seinna”, sagði hann. En nú skaltu ekki
hugsa meira um það i bili. Komdu heldur
með mér upp i stjórnklefann, þá skaltu fá að
stýra skipinu. Þú hlýtur að hafa gaman af
þvi.” '
„Já, vissulega”, kallaði Tommi og stökk á
fætur. Og eftir stutta stund stóð hann við hlið
stýrimannsins og hélt með báðum höndum um
hjólið stóra.
Stýrimaðurinn hafði eitt sinn fyrr fengið
hingað til sin litinn ókunnan dreng i heimsókn.
Það var hann Tamar litli, og hann var ennþá
minni en Tommi, og alveg jafn umkomulaus og
hann.
En svona stórt og fallegt stýrishjól hafði vist
einhvern töframátt, þvi að það kom jafnvel
hryggustu snáðum til að geisla af gleði og fögn-
uði. Og Tommi var þar engin undantekning.
Það gat engum dulist, að drengurinn var mjög
hamingjusamur.
Stýrimaðurinn sneri hjólinu litið eitt til
vinstri og leit brosandi niður til Tomma.
„Eigum við kannski að syngja eitt litið lag?”
spurði hann.
„Já, það væri gaman”, sagði Tommi og
brosti.
Og siðan söng stýrimaðurinn fjörlega fal-
lega, norska visu.
8. k a f 1 i.
Tomas William Smith.
Fyrsta daginn, sem Tommi var á Trinitu,
gekk hann um allt skipið til að kynnast þvi, og
einnig til að kynnast áhöfninni. Það var vissu-
lega ánægjulegt að kynnast fólkinu og komast
að raun um, hvað allir voru önnum kafnir við
störf sin, hásetarnir, þilfarsdrengirnir, þern-
urnar, bátsmaðurinn gamli. Já, alls staðar
voru menn við ýmiss konar störf. Það var i
rauninni ótrúlegt, hve margt þurfti að gera á
svona stóru skipi, á hverjum einasta degi.
Og athugunarefnin voru óþrjótandi. Tomma
fannst, að hann mundi aldrei verða leiður á þvi
að ganga um þetta glæsilega skip og athuga öll
þau kynstur, sem fyrir augun bar. Honum
fannst, sem það væri sem dularfullur, furðu-
legur heimur, sem flyti og vaggaði á hafinu
stóra.
Að lokum fór Óli matsveinn með hann inn i
ritsimaklefann, og þar sá hann tækin skritnu,
sem höfðu tekið á móti nafninu hans. Já, þarna
var sannarlega margt að sjá. Aldrei hafði hann
séð fyrr svona mörg og furðuleg áhöld. Simrit-
arinn sýndi honum þetta allt og skýrði fyrir
honum. Allir voru fjarska góðir.
Það var aðeins einn staður á skipinu, þar
sem Tomma geðjaðist ekki að vera, en það var
aftur-þilfarið, þar sem farþegarnir sátu og
sleiktu sólskinið. Allir, sem þar héldu til, voru
hvitir. Og þó að enginn hinna hvitu i borginni
stóru, hefðu verið beinlinis vondir við Tomma,
þá fannst honum þeir alltaf eitthvað öðruvisi
við hann en hvita drengi. Eða var það kannski
hann, sem var eitthvað öðruvisi? Tommi gat
ekki gert sér fulla grein fyrir, hvað það var.
Sjálfur hafði hann ekkert á móti þvi að vera
með hvitum mönnum, en hann hafði oft veitt
þvi eftirtekt, að það var öruggast að vera i
fjarlægð við þá.
13