Heimilistíminn - 22.02.1981, Blaðsíða 10

— 0, jæja, Marta yppti öxlum og hélt áfram að
smyrja brauðið. — Er það hugrekki þegar ekki er
um annað að ræða, ég spyr sjálfa mig þeirrar
spurningar. Og hvað sem öðru liður, likar mér vel
við fólkið hér i Frogtown, og það er dásamlegt að
finna, að einhver þarfnast manns.
— Þú hefur svo sannarlega á réttu að standa,
svaraði Andrea, og flýtti sér fram til þess að opna,
vegna þess að gestirnir voru að koma.
Það mátti heyra ánægjulegar raddir, fólk var
ánægt með ibúðina, og fannst hún falleg. Andreu
bárust smágjafir og allir hlógu og voru ánægðir.
Svo birtust frú Wesley og frú Judson, og á eftir þeim
kom Steve, brosandi en þó ekki viss um það, hvort
hann væri velkominn eða ekki.
Andrea bauð hann velkominn og kynnti hann
fyrir fólkinu frá sjúkraskýlinu, sem hann hafði ekki
hitt áður. Frú Judson og frú Wesley færðu sig til,
svo hann gæti sezt niður i sófann við gluggann.
Allt fór þetta vel og skemmtilega fram. Allir voru
glaðir og vingjarnlegir, og Andrea, rósrauð i kinn-
um, sveif um meðal gestanna, hin ánægðasta vegna
þess, hve veizlan ætlaði að takast vel.
Allt i einu var dyrabjöllunni hringt ofsalega, og
Andrea fór fram til þess að opna. Úti fyrir stóð
sóðaleg kona með rifna svuntu yfir sloppnum sin-
um. Hún var náhvit i framan, og stóreygð.
— Veiztu hvenær læknirinn kemur aftur, ungfrú
Drake? Hann er ekki heima, stamaði hún en
Andrea þekkti hér leigjanda sinn af efstu hæðinni.
Steve gekk til þeirra i skyndingi og konan flýtti
sér að segja: — Gætuð þér komið læknir? Það er
eitthvað að manninum minum, einna likast skyndi-
legum meltingartruflunum.
Steve gekk hröðum skrefum fram að dyrum, og
um leið sagði Andrea: — Ég skal koma lika.
Þrátt fyrir það að allir horfðu á þau, sneri Steve
sér að henni og svaraði án þess að láta sér bregða
og heldur kaldranalega:
10
— Nei, ég er viss um, að ég þarf ekki á þér að
halda. Það er bezt fyrir þig að vera kyrr hjá gestun-
um.
Andrea hörfaði aftur á bak rétt eins og hann hefði
slegiðhana i andlitið. Hún varð eldrauð i framan af
skömm. Steve var búinn að gripa lækningatöskuna
og hélt nú á eftir konunni upp stigana og tók alls
ekki eftir þvi, hvaða áhrif svar hans hafði haft á
Andreu og gestina.
Eitt augnablik stóð Andrea hreyfingarlaus.
Þognin i úerberginu fyrir aftan hana varð til þess
að hún snéri sér við, og leit frá einum gesti til ann-
ars.
—-Nú jæja, ef ekki þarf annan en dr. Jordan til að
lita á sjúklinginn, getum við allt eins vel haldið
áfram að skemmta okkur eða hvað? Röddin var
svolitið hástemmd, og hún flýtti sér fram i eldhúsið.
Hún tók ekki eftir þvi, þegar Brad kom inn i eld-
húsið. Hann sagði reiðilegri röddu fyrir aftan hana:
— Á ég að fara upp og rifa manninn sundur með
berum höndum, og þar á ég auðvitað við lækninn en
ekki sjúklinginn.
Andrea snéri sér við, og áður en hún vissi af hvildi
hún i örmum Brads og grúfði andlitið i öxl hans.
Styrkurinn sem hún fékk við hann hélt utan um
hana, veitti henni nýjar kjark.
—Éghefði bar ánægju af að gera það, sagði Brad
ákveðinn á svip.
— Þakka þér fyrir Brad, en ég held ekki. Allir
venjulegir læknar myndu vera sömu skoðunar og
hann, geri ég ráð fyrir. Hún færði sig frá honum. —
Það er bezt, að ég fari fram og snyrti mig i framan.
Viítii fara og sinna gestunum á meðan, elsku Brad?
— Væri eltki i lagi, ef ég setti svolitið arsenik i
samlokuna hans Jordans, eða þá ef ég stráði
svolitlu flugnaeitri á hana og segðist hafa haldið,
að þetta væri paprika? Brad var að reyna að fá
hana til þess að hlæja, en hún gat ekki gert meira en
brosa dauflega.