Heimilistíminn - 22.02.1981, Blaðsíða 11

Veislunni lauk fljótlega eftir þetta, og
Andreu var ljóst, þegar hún lokaði á eftir sið-
asta gestinum, að öllu hafði i rauninni lokið,
þegar leigjandinn kom og spurði um Jordan
lækni.
Hún var önnum kafin við að losa úr ösku-
bökkunum og laga til eftir veisluna, þegar
dyrabjöllunni var hringt, þegar hún opnaði
mætti Steve henni i dyrunum.
— Ég er kominn til þess að biðja þig og gest-
ina afsökunar byrjaði hann formlegur i
bragði.
Andrea svaraði kuldalega, og gætti þess að
halda höfðinu hátt: — Það er ekki þörf á afsök-
unum, Jordan læknir. Gestirnir skildu allir
mætavel, að þú vildir ekki leyfa mér að hjálpa
þegar skyndilega var óskað eftir aðstoð, og þú
varst tilbúinn að fara sjálfur. Eins og þú veist
vita allir i sjúkraskýlinu, allt frá frú Judson
niður i sjúklingana, hvað kom fyrir mig hér
endur fyrir löngu.
— Áttu við, að sjúklingarnir, sem koma til
þin viti, að þú ferð ekki eftir fyrirmælum lækn-
isins? spurði hann.
— Ég lit fyrst á þá, og ef ég tel nauðsynlegt,
ráðlegg ég þeim að fara til læknis.
— Og þegar þeir koma aftur til þin gerði ég
ráð fyrir að þú farir eftir fyrirmælum læknis-
ins. Eða fylgir þú þinni eigin sjúkdómsgrein-
ingu?
Röddin var napurleg og augun köld.
— Ég geri að sjálfsögðu það sem sérhver
hjúkrunarkona myndi gera, svaraði hún
þróttalega.
— Það er ekki svar við spurningu minni.
— Þar sem við vinnum ekki saman.
— Né eigum heldur eftir að gera það, ef ég
get komið i veg fyrir það.
— Þá er heldur ekkert meira um þetta að
segja, eða hvað?
Hún ætlaði að loka dyrunum, en hann sýndi
ekki á sér fararsniö.
— Sjúklingurinn er mikið veikur með hjarta-
áfall sagði hann og ætlaðist auðsjáanlega til
þess að hún mótmælti.
Andreu varð hverft við, og áður en hún vissi
af var hún búin að segja: — Ertu alveg viss.
Hann varð greinilega móðgaður.
— Alveg viss i sjúkdómsgreiningunni, ungfrú
Drake, enda hef ég lært læknisfræði i sjö ár,
sagði hann hryssingslega. — Ég er nú lika bú
in að læra hjúkrun, áminnti Andrea hann um.
Og ég var einmitt ósammála dr. McCullers,
þegar hann var að meðhöndla sjúkling með
svipaða sjúkdómslýsingu, en i reynd var hann
með ristil.
Nú var lækninum nóg boðið.
— Ertu að reyna að gera mér skiljanlegt, að
égþekki ekki ristil, spurði hann ofsalega reiður
og eldur brann úr augum hans.
— Dr. McCullers gerði það ekki, svaraði hún
næstum bliðlega. — Einkennin eru lik i mörg-
um tilfellum, og erfitt að ákveða hvort um ristil
er að ræða.
Þú, þú... Hann ætlaði að kafna af reiði. Hún
lokaði dyrunum varlega beint á nefið á honum.
Hún hallaði sér upp að hurðinni, af þvi að hún
skalf svo mikið, að hún þurfti á stuðningi að
halda.
Svo rétti hún úr sér og dró djúpt að sér and-
ann. Það var orðið framorðið, og hún þurfti að
vera komin i vinnuna klukkan hálf niu um
morguninn. Hún varð að fá einhvern svefn. Um
leið og hún snéri sér við til þess að slökkva ljós-
ið i stofunni varð henni litið á gladiólurnar,
sem Steve hafði komið með handa henni. Það
komu tár fram i augun og hún beit á vör sér.
Hún átti vist ekki eftir að fá fleiri blóm frá hon-
um, né heldur neitt annað. Um það var hún
sannfærð. Héðan i frá yrðu þau fullkomnir
fjandmenn. Liklega var það lika rétt eins gott.
Samt leið henni illa, þegar hún varð að viður-
kenna þetta fyrir sjálfri sér.
Niundi kafli
Hún sá Steve ekki i nokkra daga. Annað
hvort reyndi hann að komast hjá þvi að hitta
hana, eða þau voru bara ekki á ferðinni á sama
tima. Hún vissi ekki fyrir vist hvort heldur var.
Hún reyndi að sannfæra sjáifa sig um, að það
skipti svo sem ekki miklu máli. Hún hafði ekki
meiri áhuga á að sjá hann, heldur en hann virt-
ist hafa á að hitta hana.
Dag nokkurn, þegar hún var að fara af stað á
siðdegis vaktina hitti hún konu, sem var að
koma upp tröppurnar.
— Ó, ungfrú Drake, sagði konan, og nú sá
Andrea, að þetta var konan, sem hafði kallað á
Steve og beðið hann um að lita á eiginmanninn
kvöldið sem veislan var hjá henni sjálfri. — Er
ekki dásamlegt, að vita, hvernig fór með Sam
eiginmann minn? Dr. Jordan er svo sannar-
lega góður læknir, eða hvað finnst þér?
— Jú, auðvitað er hann það, svaraði Andrea
samstundis.
— Er maðurinn þinn búinn að ná ser?
Ó, já, hann getur farið i vinnuna aftur, áður
n