Heimilistíminn - 22.02.1981, Blaðsíða 13

hver annan á dálitiö sérstakan hátt, eins og
þeir væru siíellt að striða hver öðrum. Og þó að
sumir þeirra segðu stundum eitthvað gróft við
Tomma, lét hann það sem vind um eyrun þjóta.
Þeir meintu áreiðanlega ekkert með þvi.
,,Komdu með mér ., karlinn”, sagði Billi,
hnippti i öxl hans og ýtti honum á undan sér.
Þeir gengu inn um dyr nokkrar, siðan eftir
þröngum gangi og inn i borðstofu hásetanna,
þar sem Pétur langi og Pétur stutti voru að
bera fram steikt kjöt, kartöflur, sultu og græn-
ar baunir.
,,Nei, uppáhaldsmaturinn minn!” kallaði
Billi og sleppti nú fyrst hönd af Tomma.
„Namm, namm!” sagði Tommi og teygaði
að sér reykinn af réttunum. Þetta var sama
góða lyktin og hann hafði stundum orðið var
við utan við stóru veitingahúsin i borginni.
Raunar hafði hann oft reikað þangað, þegar
hann var svangur, en það hafði aldrei orðið til
annars en að æsa upp hungur hans, þvi að hon-
um var aldrei gefið neitt.
,,Vertu ekki að hanga þarna eins og héri og
þefa út i loftið,” sagði Halli. ,,Seztu heldur nið-
ur og fáðu þér bita”.
Tommi settist við matborðið. Billi settist við
hlið hans og aðstoðaði hann við að koma hinum
lostætu réttum á diskinn. Og innan skamms
hafði stór hópur starfsmanna skipsins fengið
sér sæti við borðið.
Tommi tók strax til matar sins af miklum
ákafa.
„Nei, heyrðu, kunningi, — þú átt ekki að flýta
þér svona mikið,” sagði Pétur langi. ,,Það er
nægur matur frammi i eldhúsi, — vertu bara
rólegur”.
En Tommi átti i rauninni mjög erfitt með að
vera rólegur. Sjávarioftið hafði þannig áhrif á
hann, að matarlystin var miklu meiri en venju-
lega, og auðvitað réð það miklu. Honum fannst
hann gæti leikið sér að þvi að borða einn allt
kjötið af fatinu stóra.
„Hafið þið alltaf svona góðan mat?” spurði
hann Billa.
,,Nei, drengur minn, það er,nú eitthvað ann-
að”, sagði Billi alvarlega og hristi höfuðið,
„þetta er aðeins gert i heiðursskyni við þig.
Venjulega fáum við ekkert annað en vatns-
graut og salta sild. Er það ekki satt, félagar?”
„Jú, alveg rétt, — ekkert annað en vatns-
aiid, sögðu hinir og hristu allir
höfuðiö hryggir a
Tommi leit til þeirra allra sitt á hvað, meðan
hann dró saman væna munnfylli sina á gaffal-
inn. Siðan stakk hann matnum upp i sig og
tuggði.
„Hopp, hopp og hi! ” sagði hann, þegar hann
hafði kyngt þvi mesta. „Þið skrökvið þessu,
hrekkjalómarnir ykkar, ég veit það alveg með
vissu’h
„Ágætt hjá þér!” kallaði Kalli spilari.
„Þetta likar mér vel”.
„Já, ég tek undir það,” sagði Halli og hnippti
i öxl Tomma. „Þessi drengur svarar fyrir sig,
skal ég segja ykkur. Þið skuluð ekki reyna að
blekkja hann með neinu blaðri, það er tilgangs-
laust”.
Allir viðstaddir tóku undir þetta, með þvi að
kinka kolli til samþykkis, og Tommi brosti,
hreykinn og glaður.
„Tómas William Smith trúir nú ekki hverju
sem er”, sagði hann með áherzlu.
„Já, það skil ég vel”, sagði Billi og bætti við
á diskinn hans.
Um nóttina svaf Tommi aftur i koju Tamars i
klefanum fallega. Pabbi hafði dyrnar opnar i
hálfa gátt, svo að drengnum fyndist ekki, að
hann væri einn og yfirgefinn. En það var i
rauninni alveg ástæðulaust, þvi að Tommi
steinsoínaði strax, svaf i einum dúr alla nótt-
ina og langt fram ’á morgun.
Og þegar hann að lokum vaknaði, var hann
hressari og kátari en nokkru sinni, og hafði náð
sér að fullu eftir svefnleysið i bögglageymsl-
unni. Og nú fór hann að langa mjög mikið til að
gera eitthvað, dunda við eitthvað skemmtilegt.
Hann var ekki vanur þvi að liggja i leti, og
hann gat ekki hugsað sér að halda áfram að
ganga um skipið og glápa og gera ekki neitt.
Pabbi skildi strax, hvernig ástatt var með
Tomma. Hann bað bátsmanninn að láta dreng-
inn hafa hæíileg tæki, svo að hann gæti hreins-
að gólf og þilfar með piltunum, sem þvi áttu að
sinna.
„Alveg sjálfsagt, skipstjóri”, sagði báts-
maðurinn, og bjó út hæfilega íangan hrein-
gerningasóp handa Tomma. Og drengurinn tók
þegar til starfa af miklum áhuga og sýndi
strax, að hann var bæði laginn og duglegur. Og
það var hreinasta furða, hvað hann var þrek-
mikill, ekki eldri snáði. Sennilega var það
vegna þess, hvað hann hafði stritað mikið við
kolaaksturinn. Það kom þvi fljótt i ljós, að
13