Heimilistíminn - 01.03.1981, Blaðsíða 7

Sonur þinn
Framhald af bls. 9.
til geðs. Ég get setið hjá honum i sex
klukkustundir og verið alveg undrandi á
þvi hvernig hann er alltaf að reyna að
læra meðþvi aðherma eftir þeim sem hjá
honum er. Fólki finnst við séum krossber-
ar og þaðer erfitt að sannfæra það um, að
svo sé ekki. Sonny er ekki byrði. Það
hefur ekki verið neitt vandamál að fást
við hann.
Camille: Ég er ekki sammála. Það
hefur margt reynzt erfitt. Til dæmis átt-
um við i erfiðleikum með foreldra Lowells
i fyrstu. Nú er eins og Sonny hafi tengt
alla fjölskylduna sterkari böndum. Hann
dregur fram það bezta i hverri
manneskju. Við Lowell eigum það til að
rifast og öskra en svo verður okkur ljóst
að aðalmarkmiðið er að hjálpa Sonny.
Það er kjánalegt, að eyða timanum i rif-
rildi út af smámunum.
Við höfum ekkert gert til þess að dylja
Sonny. Við höfum fengið bréf frá fjölda
fólks, sem fullyrðir að við eigum eftir að
njóta þess og gleðjast yfir honum. Niutiu
prósent fólks i kringum okkur tekur hon-
um mjög vel. Svo eru það þessi 10%, sem
ekki eru fjandsamleg, heldur eiginlega
feimin og hrökkva undan. Þess vegna vil
ég segja við fólk. Brosið til þroskahefts
barns. Brosið og takið i höndina á þvi. Það
er slfkt, sem hefur svo mikið að segja
fyrir barnið. Ég man eftir henni ömmu
minni sem alltaf var að segja mér, hvað
ég væri falleg. „Falleg” var orðið sem
hún notaði um hvert nýtt barn, sem hún
komst i kynni viö og þau voru mörg. Ég
var komin töluvert á legg þegar mér
lærðist að amma var algjörlega blind og
hafði verið það frá þvi hún var 10 ára.
„Falleg” var orðið sem hún notaði og hún
sá börnin á þennan hátt með augum
sálarinnar.
Fyrir tveimur og hálfu ári var ég nýgift
og ófrisk. Ég átti mér glæsta drauma um
barnið sem ég gekk með rétt eins og sér-
hver móðir á. A 20 minútum hrundu þess-
ar draumborgir minar i rúst. Ég vildi að
ég gæti sagt, að ég hefði þegar i stað sætt
mig við það. En svo var ekki. Það sem ég
sé nú mest eftir, þegar ég horfi til baka
eru þessar fyrstu 24 klukkustundir sem ég
eyddi i grát og gnistran tanna.
Fjórum mánuðum siðar var ég aftur
orðin ófrisk. Ég hafði m.a. talið að gott
gæti veriðfyrir Sonny að hafa einhvern til
þess að alast upp með. Nú sögðu sér-
fræðingarnir að likurnar á þvi að ég
eignaðist annan mongólita væru 1 á móti
100. Þess vegna lét ég gera á mér leg-
vatnsprufú. 1 f jórar hræðilegar vikur beið
ég eftir niðurstöðunni. Ég gat ekki sofið á
nóttunni. Ég er kaþóisk og trúi ekki á
fóstureyðingar, og ég veit ekki hvað ég
hefði gert, ef niðurstaðan hefði verið sú,
aö ég gengi meö annan mongólita. Annað
barn er fætt i þennan heim, Lowell
f%em
Palmer Weicker III. Tre köllum við hann.
Það fer vel á með Tre og Sonny. Þeir
sitja og tala sama klukkustundum saman.
Stundum hugsa ég þó með mér: — Tre,
þetta er svo óskaplega auðvelt fyrir þig.
Sonny fór ekki að ganga fyrr en hann
var 20 mánaða, en Tre sleppti sér árs-
gamall. Lowell á erfitt með að sætta sig
við þetta og það kemur fram i þvi, að hann
hrósar ekki Tre, vegna þess að þá finnst
honum hann vera að neita Sonny um eitt-
hvað, sem hann ekki getur veitt honum.
Lowell: Ég held að Sonny eigi eftir að
geta séð fyrir sér að miklu leyti sjálfur.
Þó verðureinhver að annast fjármál hans
Lowell og Camilla I miöjunni meö börnum
sinum. F.v. Robin 15 ára, Scot 22, Sonny,
Tre, Shannon 12 ára og Erin 17 ára.
i framtiðinni, þótt hann geti kannski séð
fyrir sér að öðru leyti.
Camille: Draumar minir til handa Tre
hafa tekið á sig nýja mynd. Ég læt mig
ekki lengur dreyma um að hann verði
eitthvert stórmenni, heldur aðeins að
hann eigi eftir að vera heilbrigður, ham-
ingjusamur og hafi skilning á lifi og til-
veru annarra og hann hugsi vel um
bræður sina og systur. Þfb
1