Heimilistíminn - 08.03.1981, Blaðsíða 13

9. kafli
Tómas, sonur minn
Næstu dagar voru einstaklega ánægjulegir.
Veðrið var yndislegt, hægviðri, glaða sólskin
og heiður himinn. Og alltaf gerðist eitthvað
nýtt á hverjum degi, að minnsta kosti fannst
Tomma það.
En þeir, sem áttu að fylgjast með honum,
voru ef til vill ekki alveg eins ánægðir, þvi að
Tommi var hinn mesti órabelgur og eins og
fugl á kvisti. Og oft og tiðum var hann kominn
þangað, sem sizt skyldi.
Annars var það engan veginn af neinum
ásetningi, að Tommi reyndist fremur erfiður
og fyrirferðarmikill. Ástæðan var einfaldlega
sú, að drengurinn var mjög áhugasamur, at-
hugull og forvitinn, og fann þvi upp á ýmsu,
sem siður skyldi.
,,Látið drenginn alltaf hafa eitthvað að
starfa,” sagði pabbi, ,,þá gengur allt vel. Hann
er svo athafnasamur, þessi órabelgur okkar.”
Og óli matsveinn lét hann flysja kartöflur,
bátsmaðurinn lét hann hreinsa þilfarið og
þernurnar báðu hann um ýmiss konar aðstoð.
Og Tommi neitaði aldrei ninu, sem hann var
beðinn. Hann hafði svo mikla ánægju af þvi að
starfa. Á kvöldin sofnaði hann strax eins og
steinn, en á morgnana spratt hann upp eins og
stálfjöður og var jafnfús til starfa á ný.
,,Ég verð að viðurkenna, að ég fagna þeim
degi, þegar við komum til Afriku,” sagði
pabbi.
„Já, ég tek undir það”, sagði Óli matsveinn
og andvarpaði. ,,í gær tók hann i sundur alla
kjötkvörnina mina, til að sjá, hvernig hún væri
að innan”.
„En gat hann þá komið henni aftur saman?”
spurði pabbi.
„Nei,” andvarpaði Óli matsveinn, „og ég
ekki heldur. — Er annars nokkur, sem veit,
hvar þessi órabelgur er nú niður kominn?”
„Ég hef ekki minnstu hugmynd um það,”
sagði pabbi.
...En Tommi var einmitt, rétt i þessu, á leið
niður i vélasali skipsins. Hann haföi i rauninni
aldrei rannsakað þá neitt að ráði, aðeins horft
þangað niður. Hávaðinn, sem barst þaðan,
hafði verið mjög mikill, og einnig hræðilegur
hiti. Hann hafði þvi tæpast þorað að fara þang-
að.
En nú var hann ákveðinn i að gera það, Ólik-
legt var, að það gæti verið mjög hættulegt.
„Halló!” kallaði hann hástöfum niður til vél-
stjórans, sem nú var á verði. „Mig langar til að
skjótast niður og hitta þig.”
„Já, komdu bara,” sagði vélstjórinn, -en
farðu varlega i stiganum.”
„Ágætt!” sagði Tommi og ætlaði strax að
fara niður i flýti. En hann var svo óheppinn að
renna til á oliu, i efstu riminni, og hrapa alla
leið niður á gólf,, með braki og brestum.
„Hamingjan góða!” sagði vélstjórinn og
reisti Tomma á fætur. „Ertu i svona miklum
önnum, drengur minn?”
„Ég varaði mig ekki á oliunni,” sagði
Tommi og neri á sér bakið. Auk þess hafði hann
hruflazt töluvert á handleggjunum og skorizt
nokkuð á öðru hnénu.
„Ekki ertu nú alveg útlærður enn þá i jafn-
vægislistinni,” sagði vélstjórinn. — „Hvað eig-
um við annars að gera i þessu slysamáli þinu,
karlinn?”
„0. o, þetta er ekkert alvarlegt,” sagði
Tommi borginmannlega.
En vélstjórinn hringdi nú samt til Halla há-
seta, sem kom strax og fór upp með Tomma.
Þvi næst hreinsaði hann skrámur drengsins og
bjó um sárið á hnénu eftir beztu getu.
„t rauninni hefði þurft að sauma það sam-
an,” sagði Halli alvarlega.
„Sauma saman,” vældi Tommi, — „finnst
þér ég kannski vera einhver tuskubrúða?”
„Það er bezt, að þú farir upp til skipstjórans,
svo að hann geti litið á sárið,” sagði Halli.
Tommi staulaðist upp til hans, og pabbi leit á
sárið.
„Jæja, fór þá svona fyrir þér, karlinn,” sagði
hann, — „ég held við látum plástur nægja á
þetta. En ef þú verður ekki gætnari, góði minn
héðan i frá, neyðist ég til að hafa þig inni i læst-
um klefa. Er þér að fullu ljóst, hvað ég var að
segja?”
„Já, ég heyrði vel til þin,” sagði Tommi.
„En, — en þú sagðir aldrei, að ég mætti ekki
fara þangað.”
Já, pabbi varð að játa það. En hann kvaðst
ekki geta munað alla þá staði, sem væru hættu-
legir fyrir litla drengi i stóru skipi. „í rauninni
eru þeir alls staðar, Tommi,” bætti hann við að
lokum.
Þvi næst gekk Tommi rólega niður á þilfarið,
nema staðar og leit i kringum sig.