Heimilistíminn - 05.04.1981, Blaðsíða 7

varpsþættinum HtisiB á sléttunni, og
éinnig hefur hún leikiö I The Miracle
Worker.
Maximilian Schell leikur Otto Frank af
mikilli tilfinningu. Joan Plowright leikur
móður önnu, og er leikur hennar sagður
sýna óvenjulega dýpt. öll er myndin mjög
nákvæm, en svolítið „blóðlaus”, eins og
bandariskir gegnrýnendur orða það.
Staðreyndirnar hafa allar verið teknar
með, en einhvern veginn vantar i
myndina tilfinninguna fyrir skelfingunum
og hörmungunum, sem yfir fólkið dundu
um þessar mundir. Það kemst ekki nægi-
lega vel til skila i myndinni, að það var
meira en ein litil fjölskylda, sem þjáðist,
og þurfti að leita skjóls á pakkhúslofti.
Verið var að útrýma heilli þjóð um þessar
mundir. Vandlega er fylgt efni dagbókar-
innar og fallega með það farið, en eldinn
vantar, ef svo mætti aö orði komast.
En snúum okkur aftur að Otto Frank.
Hann trúði blaðamanninum fyrir því, að á
vissan hátt hefði hann verið heppinn.
Hversu margir feður hafa tækifæri til
þess að eyða jafnmiklum tima og hann
geröi með dætrum sfnum á uppvaxtar-
árum þeirra?
Hélt hann, að Anna hefði getað orðið
mikill rithöfundur, hefði hún lifað?
— Ég reyni ævinlega að losna við að
svara spurningum sem þessari, sagði
hannhnugginn i bragði. Margir spyrja: —
Hefði hún orðið mikill rithöfundur? Hefði
hún farið til tsraels? Heföi hún gifst
Pétri? Enginn getur svaraö þessum
spurningum. Til hvers væri lika aö reyna
að svara þeim? Hún hefði svo sem vel
getaö farið til Israels til þess að berjast
þar með Gyðingununi, eftir að hafa öðlazt
þá reynslu sem hún hafði af kreddum og
trúarofstæki. Hún hefði llka vel getað
farið til Bandarikjanna fyrst til þess ai
stunda þar nám. Kannski nefði hún orðið
mikill rithöfundur, en þó held ég að hún
hefðifremurorðiðblaðamaöur. Astæðuna
fyrir þvi að hún breyttist svo fljótt og svo
snemma i mikinn rithöfund er að finna i
kringumstæðunum, sem hún lifði I.
— Þau tvö ár, sem hún lifði innilokuö á
loftinu, breyttuhenni úr telpu i konu. Aður
fyrr- hafði hún skemmt sér áskautum og
leikið sér með öðrum litlum stúlkum, og
hafði ekki hugsað neitt sérstaklega mikiö
eða djúpt...að þvi er ég hélt. Otto Frank
vill, að allir foreldrar skilji, að þeir mega
ekki vanmeta hæfileika og getu barna
sinna.
Kvöld eitt ræddu ibúarnir á loftinu um
þýðingu dagbóka fyrir söguna, og Anna
endurritaði nokkuð af gömlu dagbókinni
sinni eftir þetta og byrjaöi á nýrri bók. Sú
staðreynd, og sömuleiðis þaö, eins og Otto
gaf þær út sjálfur I fyrstu, er ef til vill
meginástæðan fyrir öllum sögusögnunum
um að dagbókin sé fölsuð. I Þyzkalandi
hefur mikið verið rætt og ritað um það að
dagbókin sé fölsuð. I Þýzkalandi hefur
mikið verið rætt og ritaö um það að
undanförnu, að dagbækur önnu Frank
séu falsaðar, þar sem m.a. megi sjá I
þeim kúlupennaleiöréttingar, en kúlu-
pennar hafi ekki verið fundnir upp fyrr en
eftir stríðið.
Sem dæmi um þetta sagði Otto mér frá
þvi, að I augnabliksæöi, hefði Anna skrif-
að ljót og hörö ummæli um Þjóðverja.
Hann sagðist hafa vitaö fyrir víst, að hún"
hefði sjálf viljað breyta þessu, og sleppa
Hinn raunverulegi Otto Frank (lengst til
vinstri) og Anna Frank fyrir miðju. Hér
að ofan eru Shell og Gilbert I hlutverkum
slnum I NBC-útgáfunni af Dagbók önnu
Frank.
alhæfingu sem þessari, m.a. vegna þess
að sjálf ætti hún góðan þýzkan vin. Þess
vegna breytti hann þessu sjálfur.
Þar að auki sagði Otto Frank mér nokk-
uð, sem ég hefði aldrei heyrt eða lesið
um: — Flest nafnanna I bókinni voru til-
búningur. Anna haföi sjálf valið nöfnin, og
þegar Otto talaði nú um þetta fólk, notaði
hann meira að segja dulnefnin, sem Ánna
hafði valið, fremur en raunveruleg nöfn
fólksins. Anna hafði sjálf viljað kalla sig
önnu Robin, en faðir hennar gat alls ekki
hugsaö sér sjálfansigsem Otto Robin, svo
hann breytti ættarnafninu aftur I Frank
við útgáfu bókarinnar.
Nú, þegar Otto Frank er látinn, eru
upprunalegu dagbækurnar sem og önnur
skrif önnu Frank, sem fundust á pakk-
húsloftinu, i öruggri geymslu I bankahólfi
I Basel. Sagnfræðingar munu eiga eftir að
liggja yfir þeim ófáar stundir i framtíð-
inni.
— Þegar ég las um fráfall Ottos Frank
fyrir nokkru tók ég aftur fram segul-
bandsspólurnar, sem ég átti frá því
fundum okkar bar saman, segir blaða-
maðurinn að lokum. — Ég hlustaði enn
einu sinni á þá miklu vizku, þessa gamla
manns, sem eytt hafði lifi sinu eftir strlðið
i að viðhalda minningunni um hina undra-
verðu dóttur slna. Hann hafði notaö tim-
ann til þess að ráðleggja foreldrum að
vanmeta ekki tilfinningar barna sinna, og
hann hefði reynt að kenna heiminum að
hata minna og elska meira, og það sem
þýðingarmest er, að reyna að fyrirgefa.
—Þfb
7
►