Heimilistíminn - 12.04.1981, Blaðsíða 7

ekkja her-
úr þrœlastríðinu
Þessi „si&asti lifandi hlekkur” sem
tengir menn beint viö þrælastríöiö
fékk nefnilega ekki nema 200 dollara
eftirlaun á ári. Nokkru siöar var
samþykkt að veita henni 1200 dollara
eftirlaun á ári. Þaö er hæsta upphæð,
sem hægt er aö veita henni, án þess að
hún eigi á hættuað tapa sjúkrabótum,
sem hún fær frá rikinu. Daisy Cave er
92 ára gömul.
Flestir ibúar Suður Kaolinu vori
furðu lostnir, þegar þeir heyrðu, aC
enn væri á lifi ekkja manns, sem i raur
og sanni hefði barizt i þrælastriðinu
Flestir höfðu haldið, að slikt væri ekk
hægt, vegna þess hve langt er siðar
striðið var háð.
Eiginmaður Daisy, sem fæddur vai
1844, sagði henni á sinum tima sitthvat
um lifið á 19. öldinni. — Hann hél
Henry Benjamin Cave, og hann reykti
pipu, — Ég var þritug, og hann var af
verða 75 ára i þá daga, og hárið var
hvitt eins og silki. Samt sem áður var
hann laglegur maður og sterkur eins
og naut. Hann hafði verið tvikvæntur.
áður en hann kvæntist mér, og lifaC
báðar konur sinar.
— Ég bjó hjá fólki skammt frá
Kline, i Suður Karolinu. Einn góðan
veðurdag kom hann akandi i léttivagni
sinum. Hann sagðist þurfa að fá ein-
hvern, sem gæti eldað fyrir sig og
hugsað um heimilið. Ég sagði við
hann: — Þarftu ekki einhvern sem erá
svipuðum aldri og þú sjálfur? Þvi
svaraði hann neitandi. — Þú myndir
passa ágætlega vel til starfans. Siðan
bað hann min, og viku siðar samþykkti
ég aö giftast honum. Báðir foreldrar
minir voru látnir. Ég átti ekkert sjálf.
Ég hafði aldrei svo mikið sem eignazt
skó, keypta i verzlun. Hann kallaði
mig „Barniö” og ég kallaði hann hr.
Cave. Ég elskaði hann og hann elskaði
mig.
Henry Cave lézt tiu árum siðar.
Hann skildi Daisy og 9 ára son þeirra
eftir með svolitið svinabú til þess að
drýgja með tekjurnar. Ben Cave, sem
nú er sextugur, býr með konu sinni i
hjólhýsi bak viö heimili móður sinnar
iSumter i Suður Karolinu. Hann vinn-
ur viö alls konar viðhald fyrir sveitar-
stjórnina i héraöinu.
1 skjalasafninu i Suður Karolinu má
sjá, aö Henry Cave gekk i her Suður-
rikjamanna i Hardeeville i Suður
Karolinu 28. marz 1862, þá 18 ára gam-
all. Hann var i þriðja riddaraliðinu i
rikinu. Cave var óbreyttur liðsmaður
alla tið, og i orustunni i nánd við Rich-
mond var hesturinn skotinn undan
honum.
— Hann sagði mér oft frá þvi,
hversu voðalegt hefði verið i striðinu,
segir Daisy. — Hann var meira aö
segja að éta steikta rottu og annað á-
lika á göngunni heim frá Virginiu eftir
að Suðurrikjamenn höfðu gefizt upp.
Bróöir hans fékk malariu og Henry
varö að bera hann mikinn hluta leiðar-
innar.
Hvernig voru svo tilfinningar þessa
gamla striðsmanns i garð Norður-
rikjamanna, er Daisy spurð að lokum.
Hún brosir og svarar: — Já, löngu eftir
aö striöinu lauk vildi hann helzt ekki
þurfa að eiga nokkur samskipti viþ
Norðurrik jamenni na.
Þfb.
Hcnry Cave heldur hér á Benjamin
syni sinum, þriggja ára. Henry kvænt-
ist Daisy Cave um 1918, en ekki man
Daisy iengur, hvaöa dag þau gengu i
hjónaband. Hún segir þó: — Ég var
Ijóshærö og bara hugguleg i þá daga.
Tölvan þarf ekki á mann-
eskju að halda til þess að
stjórna sér, fyrr en hún er
farin að geta skemmt sér
við brandara forstjórans.
Ung stúlka er ekki ánægð
fyrr en hún hefur eignazt
heii ósköp af fötum, sem
hún notar alls ekki.
Gærdagurinn er liðinn,
morgundagurinn er ekki
kominn, svo þú skalt reyna
að njóta dagsins í dag.
Stúlku stendur nákvæm-
lega á sama um, hver
kastar fyrsta steininum,
svo fremi sem það er
demantur.
Maður, sem hefur ekki
gaman af skemmtilegri
sögu, er áreiðanlega ekki i
vinnu hjá þeim, sem sagði
söguna.
Sá eini sem getur orðið yf ir
sig hrifinn af tómri flösku
er innanhússarkitektinn.
Aðeins eitt er sterkara en
móðurástin, og það er hvit-
laukslyktin.
7