Heimilistíminn - 12.04.1981, Blaðsíða 11

væri fleiri stúlkur i Frogtown, sem hefðu gott
af sömu meðferð og ég hef i huga fyrir Franc-
ine. Þær gætu lært að hirða sig og koma fallega
fram.
— Eigum við kannski að setja á fót snyrti-
skóla hérna? Mikið held ég að framkvæmda-
stjórnin yri ánægð. Og hver ætti svo að kenna i
þessum skóla? Segðu mér ekki, að þú hafir
tima aflögu til þess að sinna þvi.
— Ég er ekki viss um, að ég sé fær um að
kenna törfandi framkomu, eða annað álika,
viðurkenndi Andrea. — Ég hef reyndar alltaf
verið þeirrar skoðunar, að slikt sé ekki hægt að
læra. Þetta er meðfætt, en ekki eitthvað, sem
lærist af bókum. Fólk þarf að hafa til að bera
kurteisi, góðmennsku og tillitsemi.
— Heyr á endemi, sagði Marta. —Þá veit ég
ekki hver er hæfari til þess að kenna þessi fög
en þú.
— Þú ert óþolandi, sagði Andrea. — Stúlkurn
ar verða að læra að hugsa um hárið, húðina og
neglurnar. Svo verður að kenna þeim að ganga
fallega og svo er ótal margt annað, sem þær
verða að læra lika. Milljón hlutir, sem ég hef
ekki minnstu hugmynd um, hvernig á að
kenna. Ég ætla að tala við frú Judson og sjá,
hvort hún þekkir ekki einhvern, sem gæti kennt
þetta og vildi gera það einu sinni eða tvisvar i
viku.
— Mikil bjartsýnismanneskja ertu, sagði
Marta. — Greturðu hugsað þér einhverja af vin
konum frú Judson, sem kæmi hingað til þess að
kenna fátækrahverfisstúlkunum að vera töfr-
andi? Ég heyri hrossahláturinn i þeim, þegar
þær verða beðnar.
Augnablik datt Andreu Merry McCullers i
hug, og velti þvi fyrir sér, hvernig henni yrði
við, ef hún yrði beðin.
— Jæja, ég get svo sem séð um Francine.
sjálf. Þegar við sjáum, hvernig gengur með
hana förum við að hafa áhyggjur af skólamál-
unum, og hvernig hægt verður að fá einhvern
til þess að kenna i honum. Nú skulum við snúa
okkur að öðru.
— Það er svo sannarlega kominn timi til
þess, sjúklingarnir eru orðnir óþolinmóðir,
sagði Marta, og fór fram til þess að ná i þann
fyrsta.
Andrea sinnti verkum sinum eins og venju-
lega en samt var hún annað slagið að hugsa um
Francine.
Sextán ára gömul, og þreytt á lifinu,
Þegar hún kom heim aftur, dauðuppgefin sá
hún að ljós var i glugganum á lækningastofu
Steves. Hún hikaði augnablik og gekk svo
þangað inn, minnug grátbólgins andlits Franc-
ine.
Steve leit undrandi upp úr skjölunum á borð-
inu, og stóð svo á fætur greinilega hissa á þvi,
að hún skyldi birtast.
— Hvað get ég gert fyrir þig, ungfrú Drake?
Röddin var kurteis.
— Ég þarf að biðja þig að gera mér greiða,
læknir, sagði Andrea og fann, að henni var far-
ið að hitna i andliti. — Það er ekki min vegna
heldur vegna stúlku, sem kom i sjúkraskýlið.
Hún er sextán ára gömul, og i kvöld reyndi hún
að drepa sig.
Honum brá greinilega, og Andrea hélt áfram
aðútskýra málið fyrir honum. Þegar hún hafði
lokið máli sinu horfði hann enn á hana undar-
legur á svipinn.
— Hvað viltu að ég geri fyrir stúlkuna, And-
rea?
— Til að byrja með þarf að hjálpa henni til
þess að léttast, og eitthvað þarf að gera við
hárið á henni. Það þarf þó að kanna efnaskiptin
ogrannsaka hana, áður en ég set hana i matar-
kúr og get látið hana fara að gera leikfimisæf-
ingar.
— Og þar er mér ætlað að hjálpa. Hann
brosti vingjarnlega, drengjalega brosinu sinu,
sem henni hafði fallið svo vel i byrjun. — Ég
hef ánægju af að gera það, sem ég get. Segðu
henni að koma og tala við mig.
— Mikið er þetta fallegt af þér læknir. Þú
mátt senda mér reikninginn.
— Hvaða reikning?
— Ég ætlast ekki til þess, að þú getir þetta án
þess að fá greiðslu.
— Ekki það? Hvers vegna ekki? Þú vilt
gjarnan hjálpa fólkinuhérna. Hvers vegna ætti
ég ekki að vilja það lika.
— Nú, þar sem ég vinn i Sjúkraskýlinu, er
eins og þetta sé mitt fólk, reyndi Andrea að út-
skýra fyrir honum. — Ég hef hugsað mér að
vera hér lengi, lengi enn, skilurðu. Ég veit lika,
að þú ert hér aðeins um stundarsakir til þess að
öðlast reynslu.
— Ég ætti þó að hafa ánægju af þvi að geta
hjálpað til, á meðan ég er hér, meira að segja
sextánára stúlku, sem langar mest til þess að
deyja, vegna þess að hún er ekki falleg. Hann
brosti dauflega.
— Það er mjög mikilsvert fyrir hverja
stúlku, að hún sé aðlaðandi, hélt Andrea á-
fram.— Auðvitað skilja karlmenn það ekki. Ég
býst meira að segja við, að þér finnist svolitið
n
i