Heimilistíminn - 12.04.1981, Blaðsíða 12

BERIT BRENNE
TOMMI
bróðir Tamars,
Tótu og Tœ-Mí

1 Heimilis-Timanum sunnudaginn 29. marz, (12. tbl) uröu
smámistök i umbroti sögunnar um Tomma. Sagan þann dag
átti i raun að byrja á mestum hluta þess efnis, sem lenti i sið-
ari dálkinum á bls 13. Hún átti að byrja þar sem stóö ,,En það
furöulegasta ...Þaðan i frá og niður áiðuna á sem sagt að
lesa fyrst, og byrja svo á upphafinu á bls. 12. Leiöréttist þetta
hérmeð.
„Og þú segir, að þessi drengur hafi ekki hlot-
ið neitt uppeldi. En hann er eins kurteis og bezt
verður á kosið.”
„Nei, finnst þér það?”, spurði pabbi og leit út
um gluggann. „Já mér.finnst það”, sagði
mamma hátt, og það var reiðihreimur i rödd-
inni. „Mér finnst Tommi myndarlegur og hátt-
vis drengur, og ef hann á að fara aftur til Ame-
riku, til þessa Kola-Pésa, þá... þá...”
„Já, hvað þá?” spurði pabbi og sneri sér til
mömmu.
12
„Já, þá vil ég heldur hafa hann sjálf,”
kallaði mamma og fórnaði höndum i hálfgerðri
örvæntingu.
En nú hló pabbi allt i einu hátt og lengi, og
auðvitað urðu þau öll hin mjög undrandi og
gláptu á hann eins og naut á nývirki.
„Ertu kannski að hlægja að mér?” spurði
mamma. Rödd hennar skalf litið eitt.
„Já, vissulega,” sagði pabbi og hélt áfram
að hlæja. „Nú ertu sannarlega lik sjálfri þér,
eins og ég hafði lika alltaf búizt við.”
Þvi næst gekk pabbi til Tomma, tók hattinn
stóra af höfði hans, strauk um stund hárið
hrokkna, en tók hann siðan i faðm sinn.
„Setjist nú öll niður,” sagði hann, — „þvi að
nú skulum við tala saman um þetta mál.”
„Munið þið eftir þvi, þegar við fórum til
Afriku fyrir tveimur árum og Tóta fann Tamar
á hafnarbakkanum?” spurði pabbi eftir stutta
stund.
„Já,” svöruðu Tamar og Tóta i kór.
Og munið þið—þegar við fórum til „Lands
morgunkyrrðarinnar” og mamma fann Tai-Mi
i stóra húsinu hvita?” spurði pabbi á ný.
„Já, auðvitað munum við það,” sagði
mamma og horfði á pabba með eftirvæntingu.
„Jæja, og nú fór ég án ykkar til Ameriku, —
og þar hitti ég Tomma,” hélt pabbi áfram.
„Ó... hafðirðu kynnzt honum eitthvað, áður
en hann faldi sig i skipinu?” spurði Tóta.
„Já, ég kynntist honum einmitt litið eitt
áður,” sagði pabbi og brosti.
Þvi næst sagði hann þeim frá öllu, sem gerzt
hafði, frá þvi að hann hitti Tomma fyrst á
götunni, og drengurinn bauðst til að bera stóra
böggulinn hans, — og þangað til hann festi höf-
uðið i loftræstingaropinu og pabbi hótaði hon-
um þvi, ef þessu héldi áfram, að skilja hann
eftir einan á fleka úti á Atlantshafi.
„O, svei!” sagði mamma.
„Veru alveg róleg, góða min,” sagði pabbi
hlæjandi,” — ,,ég setti Tomma aldrei á flek-
ann. Hins vegar spurði ég hann að þvi, hvort
hann gæti ekki hugsað sér að vera hjá okkur.”
Allir voru hljóðir stundarkorn.
Þvi næst andvarpaði mamma þunglega og
mælti:
„Þú ert nú meiri hrekkjalómurinn, — hvers
vegna gaztu ekki sagt mér þetta strax?”
Pabbi klóraði sér i hnakkanum.
„Ég taldi réttast, að þú tækir þina ákvörun
sjálf varðandi Tomma,,” sagði hann og brosti.
„Raunar vissi ég fyrir fram, hvert svar þitt
i