Heimilistíminn - 26.04.1981, Blaðsíða 11

væri fullkomlega heilbrigð og gæti farið i
matarkúr, sem hann hafi samið handa henni.
Andrea átti auk þess að ráðleggja henni allt
annað, sem hún teldi rétt.
— Þetta verður engan veginn auðvelt
Francine, sagði Andrea. — Þú hefur borðað allt
of mikið, og snarvitlausan mat, og nú verður
þú að fara að borða réttan mat, og meira að
segja sumt, sem þér likar alls ekki. Auk þess
átt þú áreiðanlega eftir að finna til svengdar
langtimum saman.
—Ef ég losna við þessa fitu, þá skal ég svelta
mig eins og ég get, svaraði Francine.
— Það tekst, og það sem meira er, húðin
verður fallegri og augun mun bjartari, og lifs-
löngunin vex, sagði Andrea. — Sérðu ekki
sjálfa þig i anda, þegar þú verður komin i rétta
þyngd. Mikið verðurðu þá falleg, og vinsæl
lika.
— Dásamlegt, andvarpaði Francine.
— Mundu bara eftir einu, Francine, sagði
Andra alvarleg i bragði. — Þú verður að
standa á eigin fótum. Ég hef ekki tima til þess
að gæta þin og passa að þú farir eftir matseðl-
inum, né heldur að þú æfir þig eins og fyrir er
mælt. Það hefur tekið þig mörg ár að hlaða á
þig þessari offitu, svo það á eftir að taka lang-
an tima að losna við hana aftur. Þú þarft bæði á
kjark og ákveðni að halda til þess að það takist.
— Kannski ég verði orðin skárri i septem-
ber? sagði Francine. — Heldurðu að fólk sjái
ekki mun á mér þá?
— Það er undir sjálfri þér komið, sagði
Andrea ákveðin. — Mundu bara, að ef þú hættir
i kúrnum, eða sleppir úr æfingunum, þá ertu að
svindla á sjálfri þér, og það verður til þess að
draga úr árangrinum.
—Ég geri það alls ekki, ungfrú Andy. Ég lofa
þvi, sagði Francine einarðlega. Svo fór hún út
með matarlistann i höndunum.
Andrea horfði á eftir henni. Þegar hún var
farin út kom Marta inn til hennar.
— Vorum við einhvern tima svona ungar
Andrea? spurði Marta, og benti á eftir
Francine.
— Ég efast stórlega um það, Martie. Mér
finnst ég meira að segja hafi verið eldri en
þetta, þegar ég fæddist.
Marta kveikti sér i sigarettu og settist á
borðshornið hjá Andreu, sem var að ganga frá
sjúklingakortunum eftir viðtalstimann.
— Ég var að fá slæmar fréttir, sagði Marta
lágt.
Andrea hætti um stund að vinna, og leit á
Mörtu, sem var óvenjulega alvarleg i röddinni.
—Þetta eru auðvitað bara sögusagnir, en þvi
miður er ég hrædd um, að eitthvað sé til i þeim,
bætti Marta við. Sagt eir, að frú Judson sé
alvarlega veik.
Ó, nei: Marta. Hvernig getur staðið á þvi.
Ég sá hana fyrir fáeinum dögum.
— Það gerði ég lika, svaraði Marta. — Mér
fannst hún lita óvenju illa út. Hún var svo
þreytuleg. Samt hélt ég ekki að það væri af
öðru en þvi, að hún hefði unnið meira en vant
er. Sagt er, að hún þurfi að gangast undir ann-
an uppskurð. Hún er vist með æxli, sem getur
verið bæði ill- eða góðkynja.
Andrea var föl i framan, og stóreygð.
—Marta þú og dr. McCullers fullvissaði hana
um það fyrir ári, að uppskurðurinn hefði
heppnast fullkomlega.
Marta kinkaði kolli. — Það bendir allt til
þess, að stórmennið hafi haft á röngu að
standa, sagði hún bitur i bragði. — Þú ættir sist
af öllu að undrast það. Þú þekkir hann að
minnsta kosti.
Andrea sat grafkyrr og leið greinilega illa.
Allir i Sjúkraskýlinu dáðust að frú Judson. Hún
hafði stofnað það og var svo hlý og góð, gjaf-
mild og mikil ágætis manneskja. Það var eng-
an yfirdrepsskap að finna hjá henni.
_ Krabbamein, hvislaði Andrea.
— Rétt er það, svaraði Marta. — Okkar
mikli virti læknir tók ekki nógu mikið, að þvi
er virðist og nú hefur krabbinn blossað upp á
nýjan leik. Krabbamein, mikið hötum við öll
þetta orð.
— Það gerum við svo sannarlega, andvarp-
aði Andrea. Það komu tár i augu hennar.
— Þetta er svo óréttlátt, sagði Marta og það
mátti heyra á röddinni, að hún var reið. — Hún
sem hefur átt svo erfitt um dagana. Ég er viss
um, að hún hefur aldrei litið glaðan dag frá þvi
sonur hennar og eiginmaður fórust i flugslys-
inu, þegar þeir voru á leið i veiðitúrinn. Það er
óréttlátt að hún skuli nú þurfa að lenda i þessu.
Hvers vegna þarf sumt fólk, sem er bæði gott,
hjartahlýtt og vinsamlegt við alla, að lenda i
svona miklum vandræðum, þegar hinir, sem
eru leiðinlegir, og hálfgerð illmenni, dansa á
rósum allt sitt lif.
— Það er nokkuð, sem maður er alltaf að
velta fyrir sér, og getur aldrei komist að neinni
niðurstöðu með. Hvers vegna skyldum við
finna rétta svarið, sagði Andrea. Hún náði sér i
bréfþurrku og þurrkaði sér um augun. Kannski
tekst þetta...
11
í
4