Heimilistíminn - 26.04.1981, Blaðsíða 12

Hann hafði nú þekkt hana i tvo daga og kall-
aði hana ýmist mömmu eða frú.
Hún hafði aldrei ávitað hann, og hún var allt-
af góð og nærgætin við hann, eins og hin börnin.
Og þegar hann var háttaður i gærkveldi, hafði
hún strokið bliðlega um kinn hans.
„Komdu hingað til min, Tommi, og hjálpaðu
mér ofurlitið”, sagði hún.
Tommi leit spyrjandi til hennar, þvi að nú
talaði mamma norsku. ,,Já, komdu hingað”,
sagði mamma brosandi og bjástraði við að
stækka borðplötúna.
,,Ó, — frúin þurfti á hjálp að halda.“Tommi
þaut á fætur og hljóp til hennar.
,,Já, frú, —-ég er hér”.
,,Þú átt að segja mamma”.
„Mamma”, sagði Tommi brosandi og hélt
undir borðplötuna, meðan mamma dró okana
út.
En rétt i þessu heyrðu þau, að Tamar og Tóta
og Tai-Mi kölluðu á hann fyrir utan.
„Börnin eru að kalla á þig. Farðu út i sól-
skinið Tommi og leiktu þér við þau”, sagði
mamma.
12
Tommi skildi ekki til fulls, það sem mamma
sagði.
„Leika sér úti með Tamari, Tótu og Tai-Mi”,
sagði mamma
Já, nú skildi Tommi, hvað hún átti við og
gekk fram að dyrunum.
„Góða nóttj mamma”. sagði hann. Hann var
enn ekki viss um, hvaða kveðju átti að nota.
„Sæll á meðan, Tommi;’, sagði mamma og
hló.
„Já, sæl á meðan”, sagði Tommi brosandi og
þaut út.
Það hvessti töluvert þegar á daginn leið, svo
að öldugangur varð allmikill. Mamma gaf þvi
öllum börnunum sjóveikistöflu, bvo að þau
yrðu ekki lasin. H
Sem betur fór urðu þau heldur ekkert veik.
En eins og nærri má geta, var Tommi ekki enn
þá eins vanur lifinu á sjónum og þau hin. Og
þess vegna kom það stundum fyrir, að hann
fékk vonda byltu eða datt á höfuðið um ein-
hvern hinna háu þröskulda, og var þvi enn um
sinn með nokkra bláa bletti og plástra.
Engu að siður var mjög mikill munur á
framkomu Tomma fyrr og nú.
Á þessum tveimur dögum hafði hann veitt
morgu athygli og lært fjarska margt, einkum
af Tamari og þá ekki sist að ganga um með
gætni og haga sér vel i borðsalnum. Nú greip
hann ekki lengur kartöflurnar með fingrunum,
né þurrkaði hendurnar á skyrtunni. Nú notaði
hann hnif gaffal og skeið, eins og sá sem aldrei
hafði öðru vanist. Og handþurrkuna festi hann i
hálsmálið svo að ekkert sullaðist út á nýju
fötin.
Já, og hvað likamsþvottinn snerti, — þvi að
ekkert þótti honum verra en að þvo sér, — þá
hafði þeim Tamari og mömmu tekist að fá
hann til þess lika. Nú fór hann i steypubað með
Tomma á hverjum morgni, þó að honum fynd-
ist enn i hvert sinn, að hann mundi drukkna.
Og dagarnir liðu, hver að öðrum og börnin
léku sér á þilfarinu i logni og stormi i sól og
regni og voru öll fjarska hamingjusöm.
Þegar logn var og sólskin fengu þau að busla
i baðkerinu stóra sem pabbi hafði keypt, þegar
hann hitti Tomma i fyrsta sinn i Ameriku.
Kerið var úr sterku gúmmi, og Kalli spilari-
Halli og Billi höfðu komið þvi vel fyrir á
fremra þilfarinu og fylltu það með ferskum
sjó á hverjum degi. Sjórinn var bæði saltur og
kaldur, og börnin böðuðu sig oftast hvert með
sinum hætti.