Heimilistíminn - 26.04.1981, Blaðsíða 13

Tai-Mi vildi helst sitja á kassa, sem komið
hafði verið fyrir við hliðina á kerinu, og lét það
löngum nægja að busla með fótunum i vatninu.
Tóta skreið með gætni niður i kerið og skrikti
af ánægju, Tommi stökk út i vatnið en þaut
strax aftur upp úr kerinu með miklum gusu-
gangi og fullyrti, að þetta væri kaldasta vatn
sem til væri i heiminum.
En Tamar steypti sér á höfuðið og synti
stundarkorn i kafi, áður en hann kallaði: ,,Ó,
hvað þetta er gaman!”.
En þá stökk Tommi út i kerið á ný og stakk
höfðinu undir yfirborðið til að sýna þeim hin-
um, að hann væri ekki minni fyrir sér en
Tamar. Og þegar þannig var komið, var oft
erfitt að fá drengina upp úr, og varð þá pabbi
stundum að taka tappan úr og láta vatnið
renna úr kerinu.
,,Og við, sem vorum rétt að byrja”, sagði
Tóta ákveðin.
„Þið hafið nú þegar buslað hér i tvo klukku-
tima”, sagði pabbi. „Og nú eigið þið strax að
koma að borða”.
En þegar pabbi nefndi mat, varð öllum börn-
unum ljóst, að þau voru hræðilega svöng og
gáfu sér tæpast tima til að klæða sig. Og Óli
matsveinnhéltþvi hiklaust fram, að siðan bað-
kerið var sett upp, hefði hann orðið að mat-
reiða helmingi meira en fyrr i allar máltiðir.
En þar sem börnin voru svona dugleg að
leika sér á daginn, sváfu þau lika mjög vel á
næturnar, já, alveg eins og steinar.
Viðgerðarmaðurinn, aðalsmiður skipsins,
hafði smiðað eina koju i viðbót i klefanum
þeirra. Öðrum megin voru þeir Tamar og
Tommi, en telpurnar hinum megin Tamar og
Tóta sváfu i efri kojunum, en Tommi og Tai-Mi
i þeim neðri.
„Fullt hús”, sagði pabbi. Hann var að mála
nöfn barnanna á kojurnar, en Tóta hafði beðið
hann um það.
„Já, nú höfum við ekki pláss fyrir fleiri”,
sagði mamma. „Nú megum við ekki mæta
fleiri börnum, sem við verðum hrifin af”.
„Það kynni nú að fara svo, að okkur reyndist
það erfitt”, sagði pabbi og klóraði sér i hnakk-
anum. „Furðulegt með slik börn, hvað þau
geta haft mikil áhrif á mann einkum þó, ef þau
eru foreldralaus, vesalingarnir litlu”.
,,Og enn eru þúsundir slikra barna, sem eng-
inn annast, um allan heim”, sagði mamma og
andvarpaði- „Það er ömurleg tilhugsun”.
,,Já, vissulega”, sagði pabbi leit til barn-
anna sem sváfu vært i kojum sinum og fékk sér
meiri málningu i burstann.
„En við skulum vona góða min, að sem allra
flestir h^fi aðstöðu til að taka þau að sér”,
bætti hann við, og setti strik undir nafn
Tomma.
Góðir lesendur, yngri og eldri!
Þannig lýkur þá sögunni um hin ágætu
norsku hjón, skipstjórann á Trinitu og konu
hans, og hamingjusömu börnin þeirra fjögur,
norsku telpuna, hana Tótu, arabiska drenginn,
hann Tamar, kóreisku telpuna, hana Tæ-Mi, og
blökkudrenginn, hann Tomma.... Við getum
vist öll verið örugg um að fram undan eru
mörg, hamingjusöm og viðburðarik ár, hjá
þessari ágætu fjölskyldu.
Eins og ég tel vist, að þið hafið flest eða öll
gert ykkur grein fyrir, er grunntónn þessarar
sögu, eins og hinna beggja, hjálpsemi, við
aðra, kærleikur til náungans,... en er það ekki
einmitt dyggð, sem við, mennirnir þyrftum
kannski að ástunda öllum öðrum dyggðum
fremur. Við skulum öll hugsa vel um það... En
samtimis minnir sagan okkur áþreifanlega á
þá staðreynd, sem mörgum virðist enn svo
furðu fjarlæg, að allir menn eru bræður og
systur, og að framkoma okkar öll þarf að mót-
ast af þvi hugarfari.
Þessi hugljúfa frásögn hefur þvi mikilvægan
boðskapað flytja,..boð skap, sem öllum, eldri
sem yngri, er hollt að minnast, og skylt að
temja sér i kristnu þjóðfélagi.
13