Heimilistíminn - 03.05.1981, Blaðsíða 11

Hún komst heim til sin en augun voru full af
tárum og henni gekk illa að koma lyklinum i
skrána. Þegar inn var komið fór hún úr bún-
ingnum, fór i sturtu og klæddi sig svo i sinn fin-
asta kjól. Hún leit mjög vel út, þegar hún var
fullklædd.
Svo fór hún út á tröppurnar og beið þar eftir
bilnum, sem átti að sækja hana. Aður en langt
leið renndi stór svartur bill upp að gangstétt-
inni og miðaldra bilstjóri kom út og opnaði
fyrir hana. Þegar hún var komin inn i bilinn og
leit til baka sá hún Steve Jordan koma að hús-
inu. Hann horfði undrandi á bilinn um leið og
hann ók á brott frá húsinu. Hún hafði ekki tima
til þess að hugsa um Jordan lækni, né velta þvi
fyrir sér, hvað hann héldi þegar hann sá hana
sitja i bil frú Judson. Hún var með allan hug-
ann við konuna sem hún var að fara til. Henni
leið illa vegna þess, að hún vissi ekki, hvort hún
gæti nokkuð gert fyrir hana, þegar þær hittust.
Billinn ók um þvera borgina og að heimili
frúarinnar. Það var umkringt lágum stein-
vegg.
Þegar : Andrea kom að dyrunum opnaði
þjónn sem vel hefði getað verið tviburabróðir
bilstjórans. Hann hneigði sig virðulega og
sagði: — Frúin biður eftir yður, ungfrú. Komið
þessa leið.
Hann gekk á undan henni upp fallegan hring-
stiga og nam svo staðar fyrir framan dyr og
barði. Það var opnað, og fyrir innan birtist
eldri kona, greinilega þjónustustúlka i hreinum
og stifpressuðum einkennisbúningi, með
organdisvuntu.
— Unga stúlkan er komin, Lissa, sagði þjón-
inn og hneigði sig fyrir Andreu og gekk svo
aftur niður stigann.
Þjónustustúlkan opnaði upp á gátt, brosti
kurteislega til Andreu og færði sig til hliðar,
þegar frú Judson ávarpaði hana úr sófanum,
sem hún sat i við opinn gluggann.
— Komdu inn fyrir elsku Andrea, sagði hún
hlýlega. — Þakka þér fyrir að koma.
— Þú ættir að vita, hvers mikil ánægja það
er mér, að geta gert eitthvað, sem þú biður mig
um frú Judson, svaraði Andrea og tók i hönd
frú Judson, sem dró hana niður i stól við hliðina
á sófanum, sem hún sjálf hafði setið i.
—-Færðu okkur svolitinn tesopa, Lissa, sagði
frú Judson, við þjónustustúlkuna, sem játaði
þvi, fór út, og lokaði dyrunum varlega á eftir
sér.
Andrea horfði skelfingu lostin á frú Jodson
og á breytinguna, sem orðið hafði á henni. Hún
leit illa út, húðin var næstum gegnsæ og augun
voru þunglyndislegri heldur en nokkru sinni
fyrr.
— Aumingja Andrea, bregður þér við að sjá
mig? spurði frú Judson vingjarnlega.
— Þú veizt þá, hvað er að.
— Ég veit, einungis, að þú ert veik.
— Og á fyrir höndum uppskurð, sem vel gæti
orðið sá siðasti. Frú Judson veifaði hendinni,
þegar Andrea ætlaði að reyna að mótmæla
orðum hennar. — Nei, nei, Andrea, leyfðu mér
að ljúka mér af. Það skiptir reyndar ekki máli
hvort þessu er að ljúka eða ekki. Trúðu mér.
Ég er búin að sætta mig fullkomlega við það,
sem koma skal.
— Segðu þetta ekki, frú Jdson.
Konan tók fastar um hönd Andreu og horfði á
hana bænaraugum.
— Gætir þú ekki reynt að kalla mig Eliza-
beth? spurði hún. Tár komu i augu Andreu, og
titringur fór um varir hennar, þegar hún
reyndi að brosa.
— Ég gæti það svo sannarlega. Það er eitt af
uppáhaldsnöfnum minum. Ég óskaði þess
stundum, að systurnar á munaðarleysingja-
hælinu hefði skirt mig Elizabeth i staðinn fyrir
að skira mig Andreu, viðurkenndi hún.
— Þú ert dásamleg stúlka, Andrea, og mér
hefur þótt vænna og vænna um þig eftir þvi
sem ég hef kynnzt þér betur, sagði frú Judson.
— Ég hef oft hugsað sem svo, að hefði ég verið
svo lánsöm að eignast dóttur auk litla drengs-
ins mins, þá hefði ég helzt viljað, að hún hefði
verið eins og þú.
Andrea greip andann á lofti.
— Mikið er fallegt af þér að segja þetta,
svaraði hún.
— Þess vegna vil ég, Andrea, að þú verðir
einkahjúkrunarkonan min, á meðan ég er á
sjúkrahúsinu. Frú Judson sagði þetta um leið
og þjónustustúlkan kom inn með teið. — Hún
kom þvi fyrir á borðinu, og Andrea gat ekki
annað en setið orðlaus og undrandi yfir þvi,
sem sagt hafði verið við hana.
Þegar þjónustustúlkan var farin, og á meðan
frú Judson hellti i bollana stamaði Andrea, —
en verður þú ekki hjá dr. McCullers og á
sjúkrahúsinu hjá honum. A hann ekki að skera
þig upp.?
— Jú, auðvitað, sagði frú Judson, og brosti
um leið og hún rétti Andreu tebollann.
— En frú Judson — ég á við Elizabeth.þú
n
4
i