Alþýðublaðið - 12.05.1922, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
j ömenn«
Nokkra ksndfærafiskimenn vaatar
mig nú þegar íyrir ait sutnanð.
Uppiýsingar hjá.
E. Hafberg, Lækjargötu io
imllí 5~6 síðd.
U ÍBVarakSFtt? skrif. r Pét
ur Jakobssöto Nönnugötu 5.
Hetraa 6—10 s(ðd.
Góð tegund af
- OIi
nýkomin
Spyrjið «'ra verðið í Austurstr 1
Ásg. G. Gunnlaugsson & Co.
Afsláttur.
Mikinn afsiátt gef eg af Kápn-,
Hjóla-, Dragta- og Fataefnum.
Helgi Jónssoh.
~~ Lsugaveg II.
E. s. Guiifoss
fer héðan náisegt 20- maf til Austfjarða og beint til Kauprahafnar.
Fer ©k.Is.1 til Vestf ,.-a?5a bessa ferð.
Skipið fer fjpá Kaupm.höfn 5. júní, um l,eith til
Reykjavikur Og Vestfj -v JPÖffi.
H.f. Bimskipafólag- íslands.
Hás bg byggingarlóðir
selur Jönas H, Jðnsson, — Bárunai. — Sirai 327
— Aherzla iögð á hagfeid mðskifti beggja aðda __:
' . IM-iJi'liÍi y - H
Nokkrir vanir
f iskimenn
geta fengið pláss á mótorskipinu „Keflavik.
Símon Sveinbjörnsson, Vesturgötu 34.
Ritatjórl og ábyrgðarmaður: Ólajur Friðriksson.
Prentnmiðjan Gutenberg.
Edgar Ric* Burrougks: Tarzan.
hana svo mjög, að hún hélt að hann hæri hana til
strandar.
Þess vegna hélt hún mætti sínum og sparaði röddina,
til þes að geta því betur dregið athygli að sér, þegar
þau kæmu nógu nærri kofanum.
Veslings barniðl Hefði hún að eins vitað það, að
hún var borin lengra og,lengra inn í frumskóginn.
Ópið, sem komið hafði hreyfingu á Clayton og karl-
ana, hafði leitt Tarzan beina leið þangað sem Esmer-
alda lá, en það var ekki hana sem hann vantaði, þó
hann beygði sig yfir hana og sæi að hún var ómeidd.
Eitt augnablik skoðaði hann kjarrið 1 kring og trén.
Apinn, sem í honum bjó, ög meðfædd greind hans,
ásamt þekkingunni á skóginum, sagði honum hvað
skeð hafði, eins ljósiéga og hann hefði séð það með
eigin augum.
Hann sveiflaði sér því -aftur upp f trén og rakti slóð-
iua, hátt uppi, þar sem ékkért annað mannlegt auga
hefði séð vegsummerki, hvað þá skilið þýðinguna.
Apamaðurinn hélt því nær hljóðlaust áfram í áttina
á eftir Terkoz, en samt sem áður varð hann var við
eftirförina og herti sig enn meira.
Þrjár mílur voru að baki þeim, áður en Tárzan komst
í færi. Þegar Terkoz sá, að iekki mundi undankomu
auðið á flótta, rendi hann sér til jarðar, til þess að
berjast um herfangið, eða sleppa einsamall bardaga-
laust, ef sá er elti væri meiri en jafningi hans.
Enn þá hélt hann Jane Porter með annari hendi, er
Tarzan stökk eins og pardusdýr ofan í rjóðrið, sem
uáttúran hafði búið til undir þessa hólmgöngu.
Þegar Terkoz sá að það var Tarzan, sem elti hann,
komst hann að þeirri niðurstöðu að þettá væri kona
Tarzans, fyrst þau væru bæði af sama kinstofni — hvft
og hárlaus — það lcætti hann því enn meira, að fá nú
tækifæri til hefnda.
Jane Porter varð léttara er hún sá þennan guðum líka
mann koma.
Eftir lýsiiigunni sem Clayton og faðir hennar og Phi-
iánder höfðu gefið henni, hlaut þetta að vera sama
veran og sú, sem hafði bjargað þeim, og hún taldi
hana verndara sinn og vin.
En þegar Terkoz hratt henni frá sér til þess að taka
á móti Tarzan, og hún sá stærðarmuninn og tennur
apans, varð hún óttaslegin. Hvernig mátti nokkrum
manni auðnast að vinna á slíku heljartrölli?
Þeir runnu sáman eins og naut, og reyndu að bíta
hvorn annað á barkann eins og úlfar. Aftur fékk ap-
inn að kenna á hnífsblaöi mannsins.
Jane Portér horfði á hinn tröliaukna apa berjast við
villimaúninn, sem var að verja ókunnuga konu — hana.
Hún stóð upp við stóran trjábol og þrýsti sér upp að
honum. Hún studdi höndunum á brjóstið, sem bærðist
ákaft. Augu hennar voru galopin og úr þeim skein ótti,
undrun, skelfing, og aðdáun.
Þegar traustir vöðvarnir á baki mannsins og herðum
hlupu saman í harða köggla við átökin, er hann hélt
apanum í úlfakreppu, gleymdi stúlkan frá Baltimore
öllu, ártali, menningu og mentun.
Þegar hnífurinn hvað eftir annað hafði staðið á kafi
í hjaita Terkoz og skrokkur hans valt steindauður til
jarðar, var það villikonan, sem stökk fram með út-
breiddan faðminn á móti villimanninum sem hafði barist
fyrir hana og unnið hana.
Og Tarzan?
Hann gerði það, sem enginn maðnr með heitu blóði
þarf lærdóm til að gera. Hann tók stúlkuDa sína í faðm
sér og kysti titrandi varirnar sem að honum snéru.