NT - 20.12.1984, Blaðsíða 2

IU'
Fimmtudagur 20. desember 1984
Jólabl
Jólahugvekja:
Og bræðralags
tilfinningin
vaknar...
eftir sr. Baldur Kristjánsson
■ Örfáar mírmtur á ári tekur
líf okkar á sig annan blæ. Við
rjúfum hring hversdagsleikans
kl. 6 á aðfangadag. Friður færist
yfir. Allir sem geta eru með
fjölskyldum sínum, það ersem
tíminn stöðvist, ágreiningsefni
eru lögð til hliðar. Við erum
um stund sem í öðrum heimi,
jólin eru komin. Hátíð
Ijóssins, hátíð kristinna
manna, fæðingarhátíð Jesú
Krists.
Allt líf okkar jóladagana er
í hrópandi mótsögn við líf
okkar aðra daga. I stað sundr-
ungar kemur friður, í stað
spennu kemur ró, í stað óróa
kemur kyrrð. Við finnum til
samstöðu með fjölskyldu okk-
ar og ástvinum, já öllum
mönnum. Samstöðuþráin sem
allir menn eiga, kemur upp á
yfirborðið, fær notið sín, það
að vera góður verður allt í
einu eðlilegur hlutur.
Ef við gætum viðhaldið því
andrúmi sem jólin skapa innra
með oss, alltaf, þá færi margt
betur.
Þrátt fyrir þetta er merking
jólanna misjöfn fyrir okkur
kristnum mönnum. Fyrir sum-
um er þessi fæðingarhátíð
frelsarans upprifjun og minn-
ing þess að Guð greip inní
söguna, gaf son sinn, til þess
að hver sem á hann trúir glatist
ekki heldur öðlist eilíft líf.
Pessi stórkostlega játning fær
þýðingu dýpri merkingu en
aðra daga. Sú von nær yfir-
höndinni að maðurinn standi
ekki einn, heldur sé líf hans í
höndum þess Guðs sem menn-
ina skapaði, og sleppir aldrei
af þeim hendi. Þessi er sú
vonin, sú fullvissan sem gerir
okkur kleift að lifa, þrátt fyrir
sjúkdóma, ástvinamissi og
áföll. Vonin sú að á bak við allt
sé Guðs líknandi hönd. Hann
bíði okkar þegar hinni síðustu
síðu hefur verið flett. Hann
eigi síðasta orðið. Þessi er von
hins kristna manns og jólin
færa okkur nær þessum eilífa
sannleika. Það er sem við
skynjum brot af eilífðinni.
Hefjumst upp yfir forgengi-
leikann, þar sem allt virðist
duttlungúm og tilviljunum
háð. Þar sem ekki verður séð
að hið góða hafi betur í barátt-
unni við hið illa.
Fyrir öðrum eru jólin einnig
ásteytingarsteinn. Askorun um
nýjan og betri heim. Það er
spurt; hefur þú gert allt sem í
þínu valdi stendur til að létta
meðbræðrum þínum lífið?
Hefur þú verið öðrum allt?
Eða hefur þú játast undir,
gjörst fylgismaður, þess órétt-
lætis, sem svip sinn setur á lífið
á þessari jörð? Koma jesú-
barnsins er áskorun, fleinn af
holdi þess sern lætur sig litlu
skipta neyð annarra, en bindur
huga sin við eigin magafylli og
vellíðan. Þess mannssem mót-
að hefur lífið á þessari jörð.
Og veröldin er í stöðugri
þörf fyrir áskorun þess manns
sem gaf okkur fyrirheit um
nýjan heim. Þess rnanns sem
kenndi okkur að vera með-
bræðrum okkar allt. Þess
manns sem sagði; „Hungraður
var ég og þér niettuðuð mig“.
Og spurt er. Hefur koma Jesú
Krists breytt einhverju á okkar
voluðu jörð, þar sem milljónir
saklausra búa við hungur og
örvæntingu, sem í flestum til-
vikum má rekja til valdníðslu
og styrjaldarátaka. Það má æra
óstöðugan með því að telja
upp þau svæði þar sem neyðin
er mest. Afganistan. Á þriðja
í jólum eru fimm ár síðan
styrjöldin þar hófst með þeim
afíeiðingum að ein milljón, ein
milljón Afgana hefur fallið -
og við prédikum þann mann-
skilning að líf hvers og eins sé
óendanlega dýrmætt. Hungur-
vofuna í Eþíópíu þekkja lands-
menn af upplýsingum sem það-
an koma. Um þessi jól er
hjálparstarfi kirkjunnar sér-
staklega beint þangað. Þar tor-
veldar grimmileg borgara-
styrjöld hjálpina og eykur stór-
um neyðina. Mannréttindi
svartra manna í Suður-Afríku
eru fótum troðin. Engin endir
virðist vera á styrjaldarátökun-
um í Líbanon. í löndum Mið-
og Suður-Ameríku er stöðugt
styrjaldarástand og hryðju-
verkastarfsemi. .ÍKampútseu
og Nicaragua grúfir ógn og
skelfing yfir borgurunum og er
hér aðeins minnst á nokkur
dæmi af mörgum í heimi
„blóðs og tára“ þar sem kjarn-
orkuvopn hanga yfir með ógn
sinni um endalok alls lífs á
jörðinni.
í bæninni um frið hljótum
við að sameinast á þessum
jólum sem endranær. Og í
bæninni verðum við að minn-
ast þess að Guð á ekki önnur
verkfæri á þessari jörð en okk-
ur sjálf, og af þessum verk-
færum þurfum við að hrista
rykið. Það er heilög skylda
okkar gagnvart því barni sem
fæddist fyrir tæpum 2000 árum
í Betlehem og það er skylda
okkar gagnvart öllum börnum
sem fæðast nær og fjær. Öllum
þeim börnum skuldum við
betri heim en þann sem við nú
höfum byggt.
Við höfum nú á jólaföstu
gefið brot af auði okkar til
hungraðra barna í Eþíópíu.
Fyrir það eigum við ekkert
hrós skilið. Með því höfum við
ekki keypt okkur neinn frið,
því hver gefur ekki af gnótt
sinni? Þó eru margir meðal
okkar sem gefið hafa af litlum
efnum, því má ekki gleyma,
umhyggjan fyrir lífinu á sér
víða djúpar rætur meðal vor.
Til eru þeir sem elska náunga
sinn eins og sjálfan sig.
„Frið læt ég yður eftir, minn
frið gef ég yður“ sagði Jesús.
Með þeirri friðarbæn er það
Guð sem gefur okkur gleðileg
jól. Kirkjan hefur á umliðnum
árum hvatt menn til þess að
tendra jólaljós og bera það að
glugga þar sem það lýsir til
næsta nágranna. Með þessu
móti tengjst nágrannar sér-
stökum vinar-og kærleiks-
böndum á hátíðinni og sam-
stöðutilfinningin, bræðralags-
tilfinningin vaknar.
Það er sú tilfinning sem
heiminum getur bjargað. Sú
tilfinning að allir menn séu
bræður og eigi sér sameiginlegt
markmið. sameiginleg örlög.
í Guðs friði.