NT - 05.01.1985, Side 8

LeBon
ekki í ess-
inu sínu
Duran Duran -
Arena Parla-
phone/Fálkinn
■ Það merkilegasta við þessa
síðustu plötu Duran Duran
flokksins finnst mér vera áber-
andi raddleysi og óöryggi
Simon Le Bon, söngvara
flokksins. Kannski er um að
kenna ótrúlegri yfirferð
mannsins um svið hljómleika-
salanna, en hvað sem því líður
þá hangir maðurinn í flestum
háum tónum auk þess að vera
falskur hér og þar inn á milli.
Simon er með ágæta rödd en
eitthvað er hreinleiki raddar
hans á hraðri niðurleið. Um-
sögn um þessa plötu eins og
aðrar verður stutt vegna pláss-
leysis og skæðadrífu breið-
skífna yfir hljómplötugagnrýn-
endur sem varla hafa við þessa
dagana.
Lögin á Arena, en svo heitir
þessi plata, eru öll í eldri
kantinum, nema Wild Boys,
sem tröllriðið hefur vinsældar-
listum víða um heim. Meðal
laga má nefna Is there som-
thing I should know?, Hungry
like the wolf og Save a prayer,
sem mér finnst langbesta lag
flokksins til þessa. Þessar upp-
tökur á eldri lögunum eru
„live“, þ.e. teknar upp á
hljómleikum víða um heim.
en það heyrist varla múkk í
skaranum, þannig að stemmn-
ingin hverfur algerlega fyrir
bí. Og hvað stendur þá eftir?
Lítið sem ekkert...
(2 af 10) M
Frábær
forsöngur
Black Uhuru/
Anthem
Island/Fálkinn
■ Nokkuð er um liðið síðan
plata Black Uhuru, Anthem
kom út en engu að síður verður
nú aðeins fjallað um breiðskífuna.
Black Uhuru er ein besta reggí-
sveit heims, á því leikur enginn
vafi. Sérstaða hennar að mínu
viti, liggur í frábærum söng
Michael Rose og notkun ný-
tískulegra hljóðfæra. Raf-
trommusett í hávegum haft og
svuntuþeysar, ekki orginal
percussion eða orgel eins og
hjá flestum öðrum þekktustu
reggísveitum alheimsins, þó
vissulega sé svuntan víða kom-
in til sögunnar.
Michael Rose er forsöngvari
og sem slíkur er hann frábær.
Hann beitir röddinni sérstak-
lega og er greinilega undir
miklum áhrifum frá hebreskri
tónlist, syngur þannig skala.
Þeir Duckie Simpson og Puma
Jones radda einatt með Rose
og þar er listilega unnið. Radd-
setningar eru stórskemmti-
legar og oft og tíðum farið út
fyrir hinn venjulega ramma
þríhljómanna. Sly Dunbar og
Robbie Shakspier klikka aldrei
í rythmanum og eru dúndur-
þéttir.
Þá eru það lagasmíðarnar.
Þær eru léttar og einfaldar, um
textana þarf vart að fjalla, það
er þetta venjulega í reggíi þið
vitið. Besta lag er Black Uhur-
u Anthem að mati gagnrýn-
anda.
(8 af 10) -jói
Laugardagur 5. janúar 1985 8
Kikk
- amerísk áhrif á
sæmilegri plötu
■ Hljómsveitin Kikk hefur nú
sent frá sér sína fyrstu plötu. 6
laga plötu. sem átti upphaflega
að verða I0 laga. Steinar eru
sennilega orðnir févana, því þeir
höfðu ekki efni á að senda liljóm-
sveitina í stúdíó til að taka upp
þau 4 lög sem á vantaði.
Kikk hefur veriö einna dugleg-
ust allra hljómsveita við að spila
á böllum, og spilar þar tónlist sem
margir ungir tónlistarmenn vilja
ekki snerta við, kópieringar á
vinsældalistum. Hljómsveitin
hefur þó haft ákveðna stefnu í
þessunt kópieringum sínum,
þannig að hún hefur markað scr
skýra braut. Tónlist hljómsveit-
arinnar má lýsa sent amerískri
hard-rokktónlist í stíl viö REO-
Speedwagon, Foreigner. Journ-
ey o.þ.h.
Nú er þetta ekki mín uppá-
haldstónlist, og satt að segja
leist mér ekkert á plötuna fyrst
þegarégheyrði hana. Aðaltromp
hljómsveitarinnar er söngkonan.
Sigga Beinteins, scm hefur bæði
mikla og góða rödd. Sigga syngur
af miklum krafti og hörku, en
mér finnst vanta blæbrigði og
mýkt í röddina, og þessi harka
virkar fráhrindandi. Undirspilið
er ágætt, en lagasmíðar ekki
alveg nógu traustar. Þetta er þó
cins og kemur í Ijós við frekari
hlustun, vel frambærilegt rokk á
þessari línu. Platan er ekki lciði-
gjörn en mér finnst sú tónlistar-
stefna sem Kikk hefur valið sér
fremur lítt spennandi og ekki
mjög skapandi.
Það má minnast á það að ekki
virðist liafa tekist að ná hljóm-
sveitinni saman í myndatöku því
að á umslaginu eru aðeins myndir
af Siggu Beinteins, alls sex aö
tölu. Eg er ekki að kvarta yfir
því, stúlkan er augnayndi. En
er þetta ckki hljómsveit sem
spilar á plötunni.
Ef gefa á heildarniðurstöðu
má segja að þetta sé góð en
óspennandi plata. með fremur
góðri söngkonu sem verður ör-
ugglega mun betri á næstu plötu.
(6 af 10)
Einkunnaskali plótudóma NT:
10 Meistaraverk
9 Frábært
8 Mjöggott
7 Gott
6 Ágætt
5 Sæmilegt
4 Ekkert sérstakt
3 Lélegt
2 Afburða lélegt
1 Mannskemmandi
SCHWARZ AUF WEISS
■ Það skal viðurkennast að
gagnrýnandi var ekkert mjög
kunnugur Level 42 er hann
fékk þessa plötu sveitarinnar í
hendur á dögunum. Platan
heitir True Colours og inniheld-
ur seiðandi, fönkað popp.
Trommuleikarinn fer fremstur
í flokki oft og tíðum og notar öll
þau ásláttarhljóðfæri sem
finnast. Það var það sem heill-
aði undirritaðan fyrst og
fremst, skemmtilegir taktar og
oft og tíðum óvenjulegir.
Hljómborðsleikarinn ersnyrti-
legur í sínunt línum og af-
gangurinn stendur auðvitað
fyrir sínu.
Lögin eru flest mjög áheyri-
leg en það tekur nokkra stund
að venjast þeim (sem betur
fer). Verða ekki höfð fleiri orð
um þessa plötu en henni gefin
hin bestu meðmæli sem popp-
plötu í hæsta gæðaflokki.
(9 af 10) -jói.
Frábær
Bap-plata
BAP/Zwesche
Salzjebáck
im Bier
EMI/Fálkinn
■ Mikiðskelfingpassarþýsk-
an vel í rokkinu. Hér verður
stuttlega fjallað um síðustu
plötu hljómsveitarinnr þýð-
versku BAP, en sú sveit ku
vera ein sú alvinsælasta í
Þýskalandi á þesum síðustu og
bestu tímum.
BAP er rokkhljómsveit sem
flytur krötuga tónlist í nokkuð
hráurn útsetningum. Hvergi er
yfirhlaðið heldur passað að
hvert hljóðfæri fái að njóta
sín. Lögin eru mörg liver held-
ur svartsýnisleg, vissulega, en
það. er ekkert yfirþyrmandi,
langt í frá.
Platan hetir (haldið ykkur):
Zwesche Salzjebáck im Bier
(og þýði hver sent vill). Það er
ekkert óeðlilegt við það að
bera BAP saman við Spliff
sem fjallað er um á öðrum stað
á síðunni. Tæknilega tekur
Spliff BAP fram en á móti
kemur að „Fílingurinn" virðist
ráða meira ferðinni hjá BAP.
Ekki ætla ég mér að gera upp
á milli sveitanna, báðar eru
frábærar á sinn hátt. Kynnist
þýsku gæðarokki og kaupið
þessa plötu með BAP. Hún er
frábær.
(9af 10) ji
Aldeilis
stórbrotið
Spliff/Schwarz
afu Weiss
CBS/Steinar
■ Spliff er frábær hljómsveit
og platan þeirra Schwarz afu
Weiss er stórkostleg. Hljóðið
frábært, lögin mátulega þung,
en nokkuð fljót að venjast,
hljóðfæraleikur með ólíkind-
um og fjölbreytnin mikil. Þetta
eru stór orð en við þau skal
staðið.
Ég veit eiginlega ekki livað
skal fleira segja um þessa
þýsku sveit sem aldeilis hefur
blómstrað eftir að hafa sagt
skilið við Ninu nokkra Hagen.
Fjórmenningarnir Manne
Preqker, Potsch Potschka,
Reinhold Weil og Herwig
Mitteregger eiga það sameigin-
legt að vera snillingar á sín'
hljóðfæri og þeir nota tæknina
til liins ýtrasta á plötunni
góðu. Hér er að finna hin ýmsu
stílbrigði með Spliff-yfirbragð-
inu sem klikkar ekki.Langi þig
lesandi góður að heyra
rokk, tæknirokk af bestu
gerð, þá skaltu snarast út í búð
og versla eitt eintak.
(9 af 10) M
Level 42?
Meiriháttar!
Level 42/
True Colours
Polydor/Skífan
ISPUFF