Alþýðublaðið - 16.05.1922, Blaðsíða 2

1
búðar, og þyrfti brátt ið þriðja,
el vei ætti að vera.
,En borgarar hafa ekki efni á
að byggja skól&hús," segja menn.
,En hafa þeir þá efni á að
eiga börní" spyrja aðrir.
1424 börn luku prófi. Hin voru
ýnoist veik, flutt, dáin eða hindruð
af öðru.
Börnin keyptu sparimerki fyrir
1368 kr. 50 aura á skólaárinu
Samskot til heilsuhæiissjóðs urðu
þetta ár um 700 kr; er sjóðurinn
orðinn rúmar 5000 króna. Hann
á að verða tæringarveikum og fá-
tækum börnum að liði á komandi
tíma.
Aður en skóla lauk, voru sýnd-
ar teikningar skólabarna og handa
vinna telpna. Sömu daga gat að
Iíta telpur að verkum í skólaeld
húsinu. H J.
Ókunna frúin.
Svo hefði átt að heita á íslenzku
sjónleikur sá eítir Alexandre Bisson
er leikinn var f fyrsta skifti hér
á íöstudagskvöldið, því það er
rétt þýðing. ,F ú X" er óskilj
ánlegt á fslenzku, íyrir þá sem
kunsa útlenda tunga. En auðvitað
skiftir nafníð nú ekki miklu. —
Leikrit þetta hefir verið leikið f
mörgum löndum, og mikil aðsókn
verið að þvf. Ætla mætti þvf að
hér væri um mikið skáldverk að
ræða, en s ,0 er þó ekki. Hér er
að eins á ferðinni hönduglega
samsett kvikmynd sýnd á leiksviði,
og þó sumt óhöaduglega meðfarið,
t. d hvíð höfundur iætur liða langt
frá þvi, að ókunna frúin er sýknuð
þár til hún deyr, í stað þess að
iáta ieikinn hætta, þegar hæzt
stendur.
InnihaLd leiksins er þetta: Frú
Floriot vsli koma aftur til manns
síns; hún hefir flúið frá honum
fyrir tveim árum með m'anni sem
hún þó ekki elsksði. Maður fiúar-
innar, dómarinn Floriot, getur ekki
fengið sig til þess, að taka hana
aftur í sátt, ekki af þvf, að hann
eiski hana ekki, heldur af stór-
mensku. Samt er Mann rétt kom-
ínn að því, þá heyrir hsnn, að
maðurinn, sem konan fór með,
sé dauður, þá rekur hann konuna
út, hann vili ekki vera nein vara-
&LÞYÐUBLAÐ1Ð
skeiía. (Þetta atriðl er afar hæpið
frá höfundarins hendi. Ait viiðist
benda á, að maður með lundar
einkenni Fioriots gæti frekar tekið
konuua f sátt, þegar ,hinn“ er
dauður). Svo grimmur er Floriot,
að konan fær ekki að sjá batnið
sitt, en þegar hann skömmu á eftir
fær að vita, að vinur hans elskar
konuna, þá sér hann ait i einu
að hún er engill, en hann sjálfur
asni. En það er um seinan Kon
an er horfin út í buskann, og hún
kemur ekki f leitirnar í 20 ár.
Leifcur Floriots (Helga Heiga
sonar) og frú Fioriot (frú Stefanfu)
f þessum þætfi er goður. Þó er
frúin ekkert lik því, sem vinur
Floriots iýsir henni.
Annar þáttur geriit 20 árum
sfðar, og hefir leikurinn þá borist
frá Parfs — þar gerist 1. þáttur —
til Bordeaux. Fiú Floriot er þá
búin að flækjast vfða um lönd og
mann frá manni. Nú er hún ný
komin frá Argentfnu með æfia-
týramanninum Laroque, og erorðin
eyðilögð af sterkum deyfingar
meSöIum' M iður að nafni Perisard
kemur Larcque á þá braut, að
reyna að hafa fé út úr Floriot
með nafni fiúarinnar, en þcgar
hún kemst að þvf, skýtur hún
hann — vegna sonar sfns, sem
nú hlýtur að vera fuiltíða maður
— hún vill ekki vera blettuð f
hans augum.
Konan kemur fyrir rétt — eng-
inn veit hver hún er. Sonur henn
ar er skipaður til sð verja hana.
Það er fyrsta mál hans. Konan
er sýknuð, og deyr svo að segja
f örmum sonar síns, en maðurinn
kemur of seint,
Lelkur frú Stefaniu er ágætur,
sérctaklega er hann framúrskar
andi í 2. þætti. Svo gersamlega
hafði leikkonan lifað sig inn í
hiutverk sitt, svo gersamiega breytt
látbragði sínu og svip sínum, að
hún var óþekkjanleg, án þess þó
gerfið væri neitt að ráði breýtt.
Leikur írúarinnsr f sfðasta þætti
var einnig ágætur, en þó ekki
eins og í 2. þætti. Siðuatu atriði
ieiksins, þar sem móðir og sonur
(f tvöföldum skilningi) leika ein,
er afar erfiður, En að það tókst
nokkurnveginn, var engu sfður
syninum en móðurinni, að þakka.
Sonurinn, Roymond Floriot (Óskar
Borg, sonur frú Stefanfu) lék ó-
venju vel af ungum manni (eða
réttara sagt uagan mann, þvf að
það veitir flestum furðu erfitt)..
Fyrst þegar hann kom ian á leik
sviðið ætlaði eg að fara að böiva
mér upp á, að haun væri ekki
sonur frú Stefanfu, en hann náðí
íér strax. Það voru skapbreyting-
arnar á andlitinu á honum (mi-
mikin) sem gerðu, að eg varð svo
að segja strax að segja hann góð-
an. Varnarræða hasss fyiir réttin-
um, róm og andiitsbreytÍDgarc
voru hreint ágætar.
Helgi Helgason (Floriot) iéic
fyrrip rt hlutverks sins ágætlega,
en tnér virtist hann gera persón-
una of góðiátlega í sfðari helm-
ingnum, en kanske það hafi verið
af þvf, að mér virtist gerfi hans
þá gera hann alveg eins f útlitf
og síra Friðrik, en það getur ekki v
samrýmst við harðneskju þá er
FJoriot áður var búion að sýna.
Af öðium leikendum sem fóm
vel með hiutverk sitt má neína
Friðfinn Guðjónsson, sem króka-
iögmanninn Perisard, Agúst Kvar-
an, sem lét einkar eðlilega að lelka
fant, sem f aðra röndina er ekk-
eit afleitur náungi, og Svein BJarna
son, sem lék dómsíorsetann með
eðlilegum myndugleika Eunfrem-
ur iéku Soflifa Björnsdóttir og
Árndís Björnsdóttir mjög eðlilega,
einkum hin íyrnefnda Einnig má
segja, að hinir leikendurnir, sem
ekki hafa verið nefndir hér, hafl
leikið sæmilega. Þó var eitt hlut-
verteið aigerlega misskilið. Það
var Merival fyrv. kennari. Höf-
undurinn hefír auðsjáaniega hvgsað
sér hann sem einn af þessum
guðbræðsiu hræsnurum, sem sann-
leikur og réttlæti svo að segja
drýpur af. Eiamitt þess vegna
þótti króka lögmanninum Perisard
gott að hafa hsnn við hendina,
þegar hann var að tala við menn,
sem hann ætlaði aftan að sfðar,
en þurftí að koma sér við f svip-
inn En ieikandinn gerir Merivaí.
að kjána, sem óhugsandi er að
Perlsard vildi hafa með sér.
Ó. F.
Snjé dyngdi niður um ait vestur,
norður og austurland f stórhrfðar-
bylnum sem gerði um helgina.
Tepti bylurinn skipagöngur, en
ekki hefir frézt að hann hafi vaid-
ið tjóni.