Lesbók Morgunblaðsins - 04.12.2004, Blaðsíða 9

Lesbók Morgunblaðsins ˜ 4. desember 2004 | 9
ná enn betur til fólksins. Einnig vildu þeir
sýna kráar- og klúbbeigendum, sem höfðu
verið þeim hliðhollir, þakklæti sitt. Þetta gat
reyndar verið dálítið snúið því aðsókn var
meiri en staðirnir réðu við. Það var ljóst að
nú þyrftu Stranglers að segja endanlega
skilið við pöbbana og halda sig alfarið við
stærri tónleikastaði. En næsta skref var að
fara í hljóðver og taka upp þriðju plötuna,
Black and White. Platan kom út vorið 1978,
aðeins átta mánuðum eftir útgáfu No More
Heroes. Stranglers höfðu nú sent frá sér 3
plötur á aðeins 15 mánuðum.
Stranglers til Íslands
Í tilefni af útkomu Black and White var
ákveðið að halda 72 tíma fjölmiðlaveislu á
Íslandi. Á þessum tíma var Ísland ekki að
finna á tónlistarkortinu úti í hinum stóra
heimi og því þótti hugmyndin fáránleg. En
hingað mætti hljómsveitin ásamt troðfullri
vél af blaðamönnum og ýmsu fólki tengdu
breska tónlistarbransanum og tónleikar
voru haldnir í fullri Laugardagshöll og
blaðamannafundur í Hljóðrita í Hafnarfirði.
Ferðalagið einkenndist af mikilli drykkju og
sjaldan eða aldrei höfðu Íslendingar upplifað
annað eins. Bandið var nánast óþekkt hér á
landi, samt tókst að fylla Höllina. Mikið var
fjallað um hljómsveitina í íslenskum fjöl-
miðlum og er óhætt að segja að þegar
Stranglers yfirgáfu landið 72 tímum eftir
komu sína þá hafi andi þeirra svifið hér yfir
– og pönkið lifnaði. Íslenskt tónlistarlíf átti
eftir að taka miklum breytingum næstu
misseri. Nýtt tímabil hófst, oft kennt við
kvikmyndina Rokk í Reykjavík.
Hnignun og upprisa
En það er eins og Stranglers hafi sagt skilið
við pönkið eftir Íslandsferðina. Tónlist
þeirra tók að breytast. Hún varð mýkri. Um
leið tók að halla undan fæti hjá sveitinni.
Vinsældir dvínuðu og Stranglers fóru meira
og meira að lifa „rokkstjörnulífi“ með til-
heyrandi eiturlyfjaneyslu og ólifnaði. Heró-
ínið tók við stjórnartaumunum í hljómsveit-
inni. JJ og Hugh glímdu harðast við eitrið.
Gömlu aðdáendurnir sneru að auki margir
við þeim baki vegna breyttrar tónlist-
arstefnu. Árið 1980 kom út platan The Ra-
ven og ári síðar platan The Gospel Accor-
ding To The Meninblack. Hvorug platan
seldist vel og nú voru góð ráð dýr. Breyt-
ingin þótti kannski of mikil. (Í dag þykir
reyndar mörgum The Raven vera besta
verk hljómsveitarinnar.)
Hljómsveitin sneri sér nú að því verkefni
að ná vinsældum aftur. Það var ákveðið að
ráðast í gerð annarrar plötu á árinu 1981 og
viðfangsefnið skyldi vera ástin. Ætl-
unarverkið tókst og platan La Folie kom út
um haustið. Á þeirri plötu er að finna eitt
vinsælasta lag sveitarinnar, „Golden
Brown“. Lagið var JJ ekki að skapi. Hann
neitaði að taka þátt í flutningi þess og spil-
aði Dave Greenfield bassalínuna á hljóm-
borð. Lagið náði miklum vinsældum og
Stranglers voru komnir aftur á skrið. Ekki
sem pönkarar, heldur vandað poppband. Í
kjölfarið slitnaði upp úr samstarfinu við út-
gáfufyrirtækið EMI. EMI vildi fá eina plötu
í viðbót, en það eina sem Stranglers létu þá
fá var lagið „Strange Little Girl“. Ástæðan
var sú að átta árum áður létu Stranglers
EMI fá lagið með von um samning en var
neitað. Hugh Cornwell fannst því tilvalið að
kveðja með þessu lagi. Húmor að hætti
Stranglers. Næstu ár voru nokkuð góð. Nýtt
útgáfufyrirtæki, nýr umboðsmaður og band-
ið hélt áfram að þróast. Þeir urðu enn mýkri
á næstu plötu, Feline sem kom út árið 1982.
Kassagítarar, mjúkur bassahljómur og svíf-
andi hljómborðslínur höfðu komið í stað
gamla grófleikans. Lögin voru falleg og ljúf
og hljómsveitin naut mikilla vinsælda í Evr-
ópu. En samstarfið var farið að versna inn-
an sveitarinnar. Þeir voru ekki lengur sam-
an 24 tíma sólarhringsins eins og áður, enda
flestir orðnir fjölskyldumenn. Hugh Corn-
well hafði minni áhuga á hljómsveitinni og
vildi hefja eigin feril utan hennar. Sam-
starfið entist í 9 ár í viðbót og á þeim tíma
komu út 3 plötur: Aural Sculpture (1983 ),
Dreamtime (1986) og 10 (1990). Lengri tími
var farinn að líða á milli platna og tvær síð-
astnefndu plöturnar voru hvor um sig 2 ár í
vinnslu. Fljótlega eftir útgáfu 10 yfirgaf
Hugh Cornwell hljómsveitina en síðustu tón-
leikar hans með Stranglers voru haldnir í
Alexandra Palace í London 11. ágúst 1990.
Byrjað frá grunni
Eftir brotthvarf Cornwells var talið að ferli
sveitarinnar væri lokið en svo reyndist ekki
vera. Gítarleikarinn John Ellis, sem hafði
áður fyrr leikið með pönksveitinni Vibrators
ásamt því að leika á fyrstu sólóplötu JJ,
Euroman Cometh, hafði spilað með
Stranglers á tónleikum og tók gítar-
leikarastöðuna en erfiðara var að finna
söngvara. Nokkrir komu til álita, fyrr-
verandi söngvari The Icicle Works, Ian
MacNabb, og Dave Vanian sem hafði sungið
með hljómsveitinni Damned. En fyrir valinu
varð óþekktur söngvari að nafni Paul
Roberts sem hafði starfrækt sína eigin sveit,
The Faith Band. Segja má að hljómsveitin
hafi verið komin á byrjunarreit að nýju. Sex
mánuðir liðu og enn og aftur var haldið í
tónleikaferðalag þar sem spilað var á krám
og litlum klúbbum. Stranglers voru ekki
með plötusamning en það hafði ekki gerst
síðan árið 1976. Gömlu aðdáendurnir tóku
misvel í þessar breytingar og voru margir á
því að bandið hefði átt að hætta. En Strang-
lers höfðu áður lent í mótvindi og barist
áfram og voru ekki vanir að láta segja sér
fyrir verkum. Árið 1992 gerðu þeir samning
við lítið útgáfufyrirtæki að nafni Pshycho og
það sama ár kom út fyrsta platan eftir að
Cornwell hætti, Stranglers in the Night.
Platan gekk ekki vel og sama má segja um
næstu þrjár plötur, About Time (1995),
Written in Red (1997) og Coup De Grace
(1998). Engin þessara platna seldist vel en
Stranglers áttu sterkan aðdáendakjarna
sem eflaust hefur átt sinn þátt í að halda
þeim gangandi ásamt spilagleðinni og trúnni
á það sem þeir voru að gera. Árið 2000 gafst
samt gítarleikarinn John Ellis upp og við
hans sæti tók Baz Warne.
Uppreisn æru –
önnur Íslandsheimsókn
Það var ekki fyrr en á þessu ári að hjólin
tóku að snúast á nýjan leik. Nýr samningur
við EMI var í höfn og í byrjun ársins kom
út platan Norfolk Coast sem er besta verk
sveitarinnar í langan tíma. Á þessari plötu
sameinast allt það sem Stranglers hafa haft
uppá að bjóða í gegnum tíðina. Góðar
lagasmíðar og þéttur hljóðfæraleikur og að
auki má heyra ferskleika sem ekki hefur
heyrst lengi. Heyra má áhrif frá ýmsum
tímum sveitarinnar, bæði frá pönktímanum
og kassagítarinn fær aukið hlutverk á ný.
Viðtökurnar létu ekki á sér standa. Gamlir
aðdáendur sveitarinnar virtust loks hafa
samþykkt breytingarnar eftir 14 ár og nýir
aðdáendur bættust við. Hljómsveitin hefur
verið á tónleikaferðalagi meira og minna allt
þetta ár og er það samdóma álit að sveitin
hafi sjaldan eða aldrei verið betri.
Í kvöld fáum við Íslendingar tækifæri til
að berja sveitina augum í annað sinn eftir
26 ára hlé. Það verður spennandi að sjá og
heyra í henni eftir öll þessi ár og hvað ætli
þeir félagar skilji eftir sig í þetta skipti?
pönkbylgjan
Höfundur er tónlistarmaður.
Morgunblaðið/Ólafur Kristjánsson
The Stranglers í höllinni 1978 „Ferðalagið einkenndist af mikilli drykkju og sjaldan eða aldrei höfðu Íslendingar upplifað annað eins. Bandið var nánast óþekkt hér á landi, samt tókst að fylla Höllina.“