Sunnudagsblaðið - 15.04.1956, Page 5

149
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
—-:-------1----
írá. lionuni bráðum. En óg vissi,
að cf ást hans var slík, sem hann
hafði tjáð, myndi hann fyrir löngu
liafa skrifað cða komið.
Dagarnir liðu sem í þoku
móðu. Ég vann á skrifstofunni en
aði, og þegar ég' kom til ráðs á ný,
stóð móður mín og læknir okkar
hálfboginn yfir mér. — Þetta er
ekkert hættulegt, sagði læknirinn
— En því hefurðu ekki sagt okk-
ur frá því að þú værir barnshaf-
Þcssi litli nissncski dreng
ur cr í scrkcnnilcgri
peysu. I hana cru sauni-
aðrar allskonar myndir,
svo sem af svan, (liikku,
skipi, grís o. fl.
mér var ljóst að ég var ekki leng-
ur starfi mínu vaxin. Og dag
nokkurn var ég kvödd inn til
forstjórans. Ég Jieyrði aðeins
nokkuð af því, sem hann sagði . . .
..áhuginn iiefur dvínað . . . ekki
Jjekkjanleg við það scm þér liafið
verið . . . yerðir aö taka yður á
eða við verðum neyddir til að . . .
ef þér eruð yeikar . . . Mig sundln-
andi ?
— Ég leit á mömmu. Ég sá að
hún haföi grátið, og' í fyrsta sinn
um langan tíma gat ég einnig
grátið . . .
Foreldrar mínir gerðu allt, sem
]>au gátu fyrir mig, og ákváðu að
ég skyldi fara heiman að, svo að
enginn Jyyrfti að vita um neilt.
Þau útveguðu mér stað hjá vinum
sínum, og sögðu þeim að ég væri
ckki vel heilbrigð, og þyríti á
hressingu og hvíkl að halda um
skeið. Mamma kom oft og heim-
sótti mig. En pabbi var veikur,
svo að hún gat-ekki dvalizt lengi
hjá mér í hvert sinn. Aldrei
heýrði ég eitt ásökunarorð frá
henni, en J)að var sem hún hcfði
elzt um mörg ár. Hún brýndi það
fyrir mér að elska barniö sem ég
bæri.
Ég fæddi drenginn minn í íæð-
ingarstofnun ókunnugs bæjar.
Þar láu einnig fleiri mæður, ham-
ingjusamar mæður, scm voru mér
nærgætnar og góðar; mæður sem
fengu heimsókn af hreiknum fcðr-
um og eiginmönnum. Stöku sinn-
um fvlltist ég öfund og hatri til
Jteirra.
Foreldrar mínir höfðu á þessum
tímá gert allt sem þau gátu til
jress að hafa uppi á X. og fengu
loks upplýsingar um að þessi 28
ára maður sæti nú í fangelsi í
Jjriðja skiftið á æfi sinni fyrir
þjófnað og falsanir.
Og hvernig tilfinnirigar niínar
eru nú gagnvart honum ? Þeirri
spurningii get ég svarað með því,
að allar tilfinningar mínar eru
dofnar. En Jjegar ég lít í blá augu
drengsins míns og strýk Ijós.t hár
lians, vaknar minningin um ást-
arhót, sem að nokkru leyti voru
sönn. Og nú liggur það fyrir mér
að missa drenginn minn. Tvær
hjartagóðar manneskjur hafa ósk-
að að taka hann sem kjörbarn.
Þau geta veitl honum, það sem ég
cr ekki fær um, nefnilega móður-
og föður-ást.
Þegar þetta er afstaðið fer ég
heim og tek upp mín daglcgu
störf og líferni. En þó verður það
aldrei hið sama og áður, Ég mun
reyna að glevma, en það verður
ekki auðvelt, þegar mér verður
litið á harmþrunginn svip móður
sninnar, og sé þreytulcg augu
fiiður mins. Og í mörg ár mun ég
virða fyrir mér iill börn, scm ég
lsitti, (il )>ess að grenslast eftir,
hvort ég finni mitt eigið barn
meðal þeirra.
Fyrir einu ári myndi ég hafa
svarið fyrir að annað eins og þetta
gæti komið fyrir mig — en hvað
gctur ekki borið við í orlofi fjarri
foreldrahúsum, Jjegar létluðarfull
og reynsíulaus æskan er annars