Sunnudagsblaðið - 15.04.1956, Qupperneq 10

154
SlTNMUDAGtíBLAÐIÐ
Nr. 8,
Frönsk-ítölsk kvikmyndasaga
KONA LÆKNISINS
I ' — HEFURÐU talað við raann-
inn þinn ?
Magðalena stirðnaði. Það var
sem skugga brygði yfir andlit
henni. Nú var hún aftur komin
til raunveruleikans, og hún sá
Pierre fyrir sér í anda.
— Þorirðu ekki að tala við
hann ? spurði Daniel kvíðinn. —
Á ég kannske að gera það. Ef
hann eLskar þig raunverulega,
aúti hann að unna þér fullkomrar
hamingju.
Hún spratt upp og dvó hann
einnig' á fætur.
— Daníel, nú skulum við fara
heim . . .
Hún var þögul á leiðinni til
Parísar.
Nokkrir dagar liðu, án þess að
Magðalena hitti Daniel. Hún átti
annríkt allan daginn, en þó varð
henni aftur og aftur hugsað til
skilnaðarins. Það stóð fyrir dyr-
urn frumsýning á nýju leikriti.
Þegar henni væri lokið, ætlaði
hún að, tala við Daniel og gera
upp reikningana, skýra honum
frá því að hún gæti með engu
móti skilið við Pierre. Daniel var
einungis félagi hennar, en Pierre
lífsförunautur hennar, og nú var
samband þerra komið á það stig,
að stemma varð á að ósi.
Daniel hringdi á hverjum degi
til leikhússins, en hún aísakaði
sig stöðugt með væntanlegri
frumsýningu. Það var svo mikið
að gera við æfingar, myndatökur
og fleira þess háttar.
Hún hafði heldur ekki mikið af
Pierre að segja þessa dagana. Það
var mikill influenzkufaraldur í
borginni, og Pierre hélt svo að
segja til í lækningastofu sinni;
kom aðeins endrum og eins heim,
gleypti í sig matinn, en var svo
óðara kvaddur út í sjúkravitjanir.
Rétt iyrir frumsýninguna
hringdi Daniel heim til hennar.
— Ég hef mjög litinn tíma,
sagði hún. — Eftir tíu mínutur á
ég að vera komin til leikhússins,
og ég er varla búin að hafa fata-
skipti . . .
— Má ég koma og sjá þig ?
Rödd DanieLs var svo undarlega
dauf og þokukennd.
— Bíddu með að sjá leikritið
þar til eftir þrjá til fjóra daga,
sagði Magðalena. — Ég verð ekki
með sjálfri mér, ef ég veit af þér
í salnum . . .
— Hvað segir maður þinn xtm
skilnaðinn ?
—- Ég hef ekki talað við hann
ennþá, Daniel. Rödd hennar var
tómlcg. — Lofaðu mér því að
koma ekki —- gerðu ekki nein
heimskupör, þá truflast ég í leikn-
um. Ég kem á morgun klukkan
fjögur . . .
Stofustúlkan kom inn með pels-
kápu hennar.
— Maðurinn minn kemur sjálf-
sagt seint heim, sagði hún rólega.
— Smurðu handa honum brauð,
hann hefur v.ís,t ekki tímg til að
borða annað . . .
—- Ég vona að frúin verði mikið
hyllt . . . sagði stofustúlkan og
hjálpaði henni í kápuna.
,.Þökk fyrir ! Magðalena banlc-
aði undir borðið. Sxðan gekk hún
að dyrunum, en í sömu sviftim
kom Pierre inn. Hann var
þreytulegur og lúgimi að sjá.
Hann kyssti hana.
— Þú hefur rétt tíma til þess
að hafa fataskipti, sagði hún. —
Tjaldið verður dregið frá klukkan
níu.
— Ég get varla komizt svo
snemnia, sagði hann. — Ég verð
ekki tilbúinn fyrr en í fyrsta lagi
um klukkan tíu.
Hann hafði aldrei fyrr látið
undir höfuð leggjast að vera yið-
staddur fi'umsýningu.
Dyrnar lokuðust á eftir honum,
og Magðalena fór af 'stað til leik-
hússins. Frumsýningin var nýr
sigur fyrir hana, en henni fannst
sem hún talaði fyrir tómu húsi —
hún saknaði Pierre. Hún var svo
vön því að hann væri þar í sínu
ákveðna sæti. Hann var ekki dóm-
bær um leiklist, sagði hann sjálf-
ur, en þó þótti henni meira vert
um gagnrýni hans eða lof, en
nokkurs annars.
Iiann kom heldur ekki í sam-
kvæmið á eftir sýninguimi. Þegar
hún kom heim, var hann erm ekki
kominn, en hún fann pappírsmiða
þar sem á var letrað heimilisfang
í Chambly.
Hún stóð andartak með pappirs-
m.iðann í hendinni. Svo snéri hún
við og gekk aftur ýt á götu.
Hún fékk sér leigubíl og ók að
húsinu, sem gefið var upp á mið-
anurn. Bifreið Pierre stóð utan
við grátt, óhreinlegt hús. Götu-
sópari studdi hökunni á kústskaft
sitt og virti Magðalenu fyrir sér
með athygli . . . Hún varð að
komast að því, hvað orsakaði það
að. Pierre hafái brugðist heimi
með því að koma ekki í leikhúsið.
— Er dr. Richard hér ? spurði
hún götusóarann, sern benti með
pípu sinni inn í húsasundið.