Morgunblaðið - 30.11.2003, Page 4

4 | 30.11.2003
þar, þótt verkið fjalli um stórangist ástarinnar. En þetta er nú í fyrsta sinn sem ykkar ein-
lægur fer að sjá óperusýningu. Átti dálítið erfitt með að ná sambandi við sýninguna
fyrstu tíu mínúturnar vegna þess að fiðluleikarinn var í þannig afstöðu við mig
þar sem ég sat á 4. bekk (eða var það 3.) að sá bara í kollinn á henni. Frá mínum
bæjardyrum séð var því alltaf eins og hún væri að renna boganum í gegnum
höfuðið á sér. Hélt kannski að hún hefði verið módel á sýningunni kvöldið áð-
ur og einhver meistarinn hefði klippt gat á hausinn á henni til að gera henni
kleift að ná þeim eina hreina tóni sem ku einatt óma inni í höfði mikilla tón-
listarmanna en komast aldrei út. Hvað veit maður? Tæknin er orðin svo ótrú-
leg og einhver tilgangur hlýtur að vera með þessu öllu saman, hvort sem það
heitir hártíska eða annað.
Ekki margt í óperunni. Þó mætti forseti vor, Ólafur Ragnar Grímsson, og
svo hjartaknúsarinn Garðar Thor Cortes. Heilsaði mér reyndar ekki,
þótt við höfum verið í sama skóla. Allar stelpurnar skotnar í honum,
nema ein. Hún var skotin í pabba hans. Skildum þetta ekki. Kannski
vorum við svona seinþroska. Að minnsta kosti fannst okkur miklu flott-
ara að syngja eins og Megas en pabbi hans Garðars og höfum verið stað-
fastir í þeirri trú að fólk sem syngur í óperum sé bara gamalt fólk sem fær
hvergi annars staðar að syngja. En játum okkur sigraða. Allt ungt fólk sem
var að syngja í Werther; fallegt fólk með fallega rödd og hárið í lagi. Við fé-
lagarnir, í smóking, fórum glaðir út. Það eina sem hafði pirrað okkur var
hvað frumsýningargestir voru druslulega klæddir. Mamma hafði rekið okk-
ur alla í smóking, vegna þess að „þú sýnir ekki óperulistinni vanvirð-
ingu með því að mæta eins og larfur“, eins og hún orðar það. Svo var
bara eins og Samtök larfalýðsins hefðu ákveðið að fjölmenna á
frumsýninguna í sínu fínasta pússi, sem var skrifstofuklæðnaður.
Hvað er að fólki? flugan@mbl.is
T ókst að sannfæra félagana um gildi óperusöngs eftir að ég fór á tónleikana meðKiri Te Kanawa. Þeir samþykktu að koma með mér á frumsýningu á Werther íÍslensku óperunni á laugardaginn. Hins vegar neituðu þeir að mæta á Inter
Coiffure-hártískusýningu í NASA á föstudagskvöldið. Asnar. Þar
var mikið af flottum stelpum og ef það er eitthvað sem þeir eru í basli
með þá er það að ná í stelpur. En það var ekki við það komandi. Þeir
eru róttækir. Í hvaða átt er ekki gott að segja. En þar sem ein frænka
mín var módel hafði ég lofað að mæta – og verð að segja að þetta var
súrrealísk reynsla. Fór vel af stað með fínni tískusýningu, flottum
kjólum og öllu en svo byrjaði hártískudæmið … við þennan líka
trommuslátt … og allt varð skyndilega hrikalega kúl. Fram á sviðið
æddi mannskapur, irriteraður í framan, sumir með hár, aðrir með
skæri, hvessti augun á áhorfendur áður en tekin var staða með svo
hvössum mjaðmahnykk að maður hafði áhyggjur af því að lífbein
brystu, endasentust í brotum út í sal og í augun á fólki sem ekki hafði
annað til sakar unnið en að hafa áhuga á því hvernig það ætti að vera
til hársins næstu vikurnar. Því hver vill vera púkó? Svo hófu allir
frægustu hártætarar landsins skærin á loft, grömsuðu í kollunum,
sneru upp á nokkur hár hér og nokkur hár þar, skáru og reyttu af mikilli elju þangað til
módelin voru orðin ásættanlega hörmuleg. Það var ekkert svo mikið að hárinu á þessu
fólki þegar það skundaði á svið. Þegar það gekk út, eða öllu heldur skók sér út af sviðinu
(því auðvitað átti þetta allt að vera mjög sexí í borginni), var það komið með sömu klipp-
ingu og systir mín þegar ég klippti hana hér um árið. Þá var ég þriggja, hún fimm. Ég var
laminn en í dag fá menn húrrahróp og klapp fyrir slíka gjörninga. Þetta var eins og að
horfa á Picasso-málverk á hreyfingu, allt þar til kom að karlmódelunum. Sem auðvitað
fór vel af stað. Fram á sviðið æddi ákaflega fögur stúlka, með ljóst hár fossandi niður að
mitti. Gestir fengu angistarhnút í magann … Hvað ætla þeir að gera við þetta fagra hár?
En gussélof að hún var bara þarna til þess að leika einhverja dómínatrixu gagnvart fjór-
um ofanberum piltum sem biðu þess að verða leiddir til hárslátrunar. Svo komu meist-
ararnir og slátruðu á þeim hárinu. Þá var nú laugardagur í óperunni betri. Engin angist
FLUGAN
Af hárgjörningum og
larfalýð í Óperunni
Guðbjörg Sigurðardóttir, Ottó Guð-
jónsson, Ólafur Ragnar Grímsson og
Valgerður Gunnarsdóttir.
L
jó
sm
yn
di
r:
E
gg
er
t
Edda Jóns-
dóttir og
Sigríður Her-
mannsdóttir.
Hanna G. Sigurðardóttir, Eiríkur
Hjálmarsson og Kristín Valsdóttir.
„Maður hafði áhyggjur af því að lífbein brystu, endasentust í brotum út í sal og í augun á fólki“
Hallveig Halldórsdóttir
og Jónína Vigdís Schram.
L
jó
sm
yn
di
r:
Á
rn
i S
æ
be
rg
HÉR OG ÞAR Um síðustu helgi var
frumsýnd óperan Werther eftir Jul-
es Massenet við góðar undirtektir
óperugesta. Þá var Intercoiffure á
Íslandi með hár- og fatasýningu á
NASA þar sem sýnt var það nýjasta
frá París. Myndirnar frá hár- og
fatasýningunni tala sínu máli.