Morgunblaðið - 30.11.2003, Blaðsíða 6

6 | 30.11.2003
B
irna Þórarinsdóttir fæddist árið
1979 og ólst upp í vesturbæ Reykja-
víkur. Hún fór í Melaskóla, Haga-
skóla og MR eins og títt er um vesturbæinga
– og útskrifaðist 25. október sl. úr stjórn-
málafræði við Háskóla Íslands. BA-ritgerð-
in var um konur og stríð – ályktun Örygg-
isráðs SÞ nr. 1325 – sem fjallar sérstaklega
um hlutskipti kvenna.
„Ég fékk, í framhaldi af rannsókn minni á
ályktun 1325, UNIFEM-styrk frá utanríkis-
ráðuneytinu til að rannsaka samþættingu
jafnréttissjónarmiða í starfi íslensku friðar-
gæslunnar,“ segir hún.
Styrkurinn er fyrir þriggja mánaða vinnu
og í kjölfarið fer Birna að vinna fyrir utan-
ríkisráðuneytið. „Ég verð í starfsþjálfun hjá
fastanefnd Íslands hjá Evrópuráðinu í
Strasbourg,“ segir hún. Framhaldsnám
hennar verður líklega á sviði öryggis- og
friðarfræðimála.
Birna var fyrrihluta nóvembermánaðar í
sunnanverðri Afríku - að gera heimilda-
mynd og kynnast þróunarstarfi. Starfsmenn
Þróunarsamvinnustofnunar Íslands tóku vel
á móti henni og félögum í Malaví, einnig
kynnti hún sér starfsemi Rauða krossins þar
og SOS-barnaþorpa. „Við vorum viku í
hvoru landi,“ segir Birna og að í Sambíu hafi
þær tekið þátt í Model UN-þingi þar sem líkt
er eftir fundum Sameinuðu þjóðanna, t.d.
allsherjarþinginu. Birna fékk verðlaun í
Sambíu sem besti sendifulltrúinn í örygg-
isráðinu.
Áður en hún hélt til Afríku var hún í und-
irbúnings- og framkvæmdanefnd ICEMUN
sem stóð fyrir fyrsta Model UN hér á landi
sem var haldið í Háskóla Íslands.
(www.icemun.hi.is).
Áhugamál Birnu eru nokkur. „Ég les mik-
ið, hlusta á tónlist, syndi mikið og stunda
karate,“ segir hún og að hún búi í Þingholt-
unum og eigi læðu sem heitir Mílena
Kunderová – kölluð Lena. guhe@mbl.is
Birna Þórarinsdóttir
LOFAR GÓÐU
L
jo
sm
yn
d:
K
ri
st
in
n
Fer í starfsþjálfun hjá Evrópuráðinu í Strasbourg
Sum mál eru þannig vaxin að maður skilur ekkihvers vegna þau eru eins og þau eru. Enginn villmæla status quo bót, en samt tekur enginn frum-
kvæðið í sínar hendur og breytir því. Eitt af þessum málum
er sú staðreynd að samkynhneigð pör skuli ekki mega ætt-
leiða börn. Vissulega varð jákvæð breyting í þeim efnum
árið 2000 þegar Alþingi samþykkti lög sem leyfðu samkyn-
hneigðum að ættleiða börn maka síns, en það er auðvitað
bara hluti af þeim réttindum sem gagnkynhneigðir hafa. Í
umræðunni sem þá fór fram voru ein helstu rökin gegn því
að samkynhneigðir fengju full réttindi til ættleiðinga að
löndin sem Íslendingar ættleiða gjarnan frá myndu þá ekki
sætta sig við að senda hingað börn. Þá var bent á að Hol-
lendingar, sem þá voru með einna frjálslyndustu ættleið-
ingarlögin, leyfðu samkynhneigðum bara að ættleiða inn-
lend börn vegna þessa. Í fyrra samþykktu Svíar svo lög sem
leyfa samkynhneigðum pörum að ættleiða börn, bæði inn-
lend og erlend. Nú má vel vera að undanfarið hafi verið
unnið í þessu máli hér á landi og að í undirbúningi sé laga-
frumvarp þar sem mælt er fyrir því að samkynhneigðir fái
sömu réttindi og gagnkynhneigðir hvað varðar ættleið-
ingar. En hafi ekkert gerst síðan áðurnefnd lög voru sett ár-
ið 2000 þá hlýtur maður að spyrja hvers vegna.
Eins og áður sagði er þetta eitt af þessum málum þar
sem enginn vill ganga fram fyrir skjöldu og mæla ríkjandi
ástandi bót. Ég efast um að margir alþingismenn væru til í
að koma í myndverið til Egils Helgasonar
til dæmis og halda því fram að varasamt
væri að leyfa samkynhneigðum pörum að
taka við munaðarlausum börnum og ala
þau upp, og færa í framhaldinu rök fyrir
því að gagnkynhneigðir séu betri foreldrar
en samkynhneigðir. Egill þyrfti sennilega að leita til for-
svarsmanns sértrúarsafnaðar til að fá fram þetta sjónarmið
en svo gæti hann að öllum líkindum valið úr hópi frjáls-
lyndra þingmanna (jafnvel sextíu og þriggja) sem væru til í
að tala gegn þeim hinum sama. Þegar allt þetta frjálslynda
fólk hefur vald til að ákveða hvernig þessum málum er
háttað, hlýtur maður að spyrja sig hvers vegna staðan er
svona eins og hún er. Það er móðgun við samkynhneigð
pör að ræða fram og til baka um ,,hæfni þeirra til uppeldis
barna“. Það er ómálefnalegt með öllu að ræða um þessa
ákveðnu þætti í fari þeirra eins og þau séu öll eins, alveg
eins og ekki er hægt að setja alla gagnkynhneigða uppal-
endur undir einn hatt. Við vitum að bæði gagnkynhneigðir
og samkynhneigðir geta verið góðir foreldrar eða slæmir.
Ættleiðingarferlið langa og stranga á að skera úr um það
og legði eftir sem áður mat á tilvonandi foreldra hverrar
kynhneigðar sem þeir væru. Ef í ljós kæmi eftir ítarlega at-
hugun að engin lönd vildu senda hingað munaðarlaus
börn væri samkynhneigðum leyft að ættleiða, væri hægt að
byrja á því að leyfa samkynhneigðum að ættleiða íslensk
börn. Síðan væri hægt að bíða og vonast til að heimurinn
verði smám saman frjálslyndari. Fyrst mætti þó rannsaka
nákvæmlega hvort staðan sé raunverulega sú að löndin
sem við ættleiðum frá setji Ísland í straff sé samkynhneigð-
um pörum leyft að ættleiða. Kanna mætti hvort umræður
um málið hefðu eitthvað að segja og hvort hægt væri að
semja við ættleiðingasamtök einstakra landa um að þau
megi hafna samkynhneigðum pörum sem tilvonandi for-
eldrum sýnist þeim svo. Í öllu falli er brýnt að berjast fyrir
því mikilvægasta í þessum efnum: Að börn sem eiga engan
að komist inn á ástrík heimili til fólks sem þráir ekkert heit-
ar en að annast þau. bab@mbl.is
Af hverju ekki?
Birna
Anna
Að börn sem
eiga engan að
komist inn á
ástrík heimili