Alþýðublaðið - 17.05.1922, Síða 4
4
/
jftargt skelnr
á striðsárum.
----- (Frh)
Þ ð virtiít ekki hafa mikil ahrif
á Marfu að hryra að Jean væri
giftur, Gl’ðin yfir að >já hann
aftur heilan og hrau»tan var of
mikii til þess. Hún gat ekki trúað
þvi að það væri satt, þó Jean
sj.tlfur j rtaði þvf, enda fanst henni
setn það hlyti að vera sér óvið
komandi, fanst það heyra til hin-
um skelfilegu stríðstimum, sem nú
voru iiðmr.
Hvéð Jean viðvíkur þá fann
hatrn strax þegar hann sá Maríu
hvað vænt honum þótti um hana
— Og hafði altaf þótt Og barnið
sem iá í vöggu þegar stiíðið rak
hann frá heimilinu, var nú orðið
að spi fjörugum ijóihærðum og
bláeygðum drenghnokkal
Það ltðu tveir dagar áður en
Joan kom a eftir Jean. Hann hafði
ráðgert að hún kæmi strax næsta
dsg — hann bélt þá að Marfa
væri dauð — en járnbrautirnar
voru svo setnar við hermanna
flutning að hún komst ekki fyr.
Jean var ekki búinn að átta sig
þegar Joan kom. Honum hafði
vertð ómogulegt að hugsa um
ALÞYÐUBLAÐIÐ
annað en Mariu í þessa tvo daga I
og tvær nætur sem iiðnar voru
eftir að hann kom heim tii hennar
aítur.
Joan íékk að vita á skrifstofu
herdeildarinnar hvar Jean var,
eins og Jean haíði gert ráð fyiir.
Jean kom sjálfur til dyra, og
Joan stökk upp um hálsitm á
hOBUía œeð eogu minni gleði yfir
að sjá hann aítur en húa var vön
þegar hann var að koma úr skot
gröfunum Marfa kom fram og
starði foiviða á Joan — hún skiidi
strax hver komin var.
Eitt augnablik virti hún hana
þegjandi fyrir lér. Hún sá meðai
kvenmann að hæð, á að gizka
tuttugu ara gamlan, klæddan víðri
ferðakápu, óbreyttri en smekk
iegri. Hún sá að hún var svart
hærð og dökkeygð með mjalla
hvitar tcnnur, fjörleg, greindarleg
og góðÞg, en þó alls ekki Ifk
þvi að láta með góðu hlut sinn.
Og alt f einu sló óhug á Miriu
Henni fanst hún aldrei hafa séð
fallegri kvenmann. Jean hiaut að
elska þessa stúlku meira en hanal
Jean horfði hins vegar á Mt íu
og sá þar tfgulega vaxinn kven-
mann, háan Og grannan, 23—25
ára, með augu sem voru áberandi
I fyrir það hvað þau voru blá, og
mikið Ijós Ijósgult hár, lítið eitt
hrokkið yfir háu og hvelídu enni.
Joan starði forvlða á Marfu.
Hún þekti Mirfu af lýsingu Jeans.
Mirfu sem hún hélt að væri dauð.
„E? hún lifandíf* stamaði hún
út úr sér, sem átti að vera: „Hún
er þá lifandi “
„Já, það er Maríal* Jean átti
erfitt um andardráttinn.
„Já, eg er konan kans", sagði
Marfa.
„Eg er Ifka konan hansl Eg
hélt hann hefðí vertð ekkjumaður
þangað til nú að eg sá yður. Jean
verður að fara með mér, því það
er ómögulegt að þér elskið hann
eins mikið og egl*
Marfa þreif f handlegginn á
Jean.
„Jean, ætlarðu að fara frá mér
aftur", sagði hún með angiat f
röddinni og bar hratt á.
„Nei, neil*
Joan greip f hann hinumegln.
„Jean, Jeanl Ertu hættur að
elska mij> ? Ætlaiðu að hrinda
mér frá þé-?*
„Nsi, neil*
Jean visti ekki sitt rjúkandi ráð,
sem varla var von.
(Nl)
Edgar Rict Burroughs'. Tarzan.
veiðir, geðstiltur, uema þá sjaldan er hann drap af
hatri — ekki þó af hatri því, sem skilur eftir merki
sín á andliti manna.
Þegar Tarzan drap brosti hann oftar en hann ygldi
sig, og bros eru undirstaða fegurðar.
Stúlkan hafði tekið eftir einu er Tarzan réðist á Ter-
koz — Ijósrauðri rák á enni hans, sem lá frá vinstra
auga upp í hársrætur; en þegar hún nú horfði á hann,
sá hún að rákin var horfin, en hvítt ör komið f staðinn.
Er hún stiltist losaði Tarzan á tökunum.
Einu sinni leit hann í augu hennar og brosti, og
stúlkan varð að loka augunum, svo hún sæi ekki hinn
hrífandi svip.
Alt 1 einu fór Tarzan upp í trén. Jane Porter undr-
aðist að hún skyldi ekki hræðast og henni fanst hún
aldrei. á æfi sinni hafa fundið til jafnmikiis öryggis, eins
og 1 örmum þessa villimanns, sem bar hana lengra og
lengra inn 1 ókunnan frumskóg, þangað sem einhver
alókunn örlög biðu hennar.
Þegar hún með lokuðum augum hélt áfram að hugsa
um framtiðina, og henni datt hver skelfingin af annari
í hug, þurfti hún ekki annað en að líta á göfugmannlega
andlitið á Tarzan til þess að losna við alla hugsýki.
Aidrei mundi hann gera henni mein. Þess var hún
fullvís, er hún leit 1 hreinskilnislegu augun fyrirofan hana.
Varla kom við hana nokkur grein. Þó voru þær alt
umhverfis hana og svo var að sjá, sem ekki væri hægt
að smjúa þyknið.
Meðan Tarzan hélt áfram, brutust margar og nýar
hugsanir um í huga hans. Hér var um viðfangsefni að
rseða sem honum hafði aldrei í hug komið, og hann
fann fremur en ályktaði, að hann, ýrði að leysa þau
eins og maður en ekki eins og api.
Ferðin eftir lággreinunum, sem hann hafði lengst af
notað, hafði haft sefandi áhrif á hina æstu ókunnu ást-
artilfinningu hans.
Alt í einu datt honum i hug hver orðið hefðu örlög
meyjarinnar, ef Terkoz hefði haldið henni.
Hann vissi hvers vegna apinn hafði ekki drepið hana,
og hann fór að bera ætlun sína saman við ætlun Terko*.
Það var að vísu rétt, að lög skógarbúa heimiluðu
það að karlinn tæki maka sinn með valdi; en gat
Tarzan farið eftir þessum lögum villdýranna? Var
Tarzan ekki maður? En hvemig báru mennirnir sig að?
Hann var í vandræðum; því hann vissi það ekki.
Hann óskaði þess, að hann gæti spurt stúlkuna að
því, en þá kom honum um í hug mótspyrnan sem hún
áður hafði gert.
En nú voru þau komin á ákvörðunarstaðinn og
Tarzan rendi sér til jarðar með Jane niður f rjóðrið,
þar sem aparnir héldu blótveislur sínar.
Þó þau hefðu farið langa leið, var ekki komið kvöld,
og rjóðrið var bjart af sólargeislunum, sem tróðu sér
gegnum skógarþyknið.
Rjóðrið var skemtilegt og svalt. Hávaði skógarins
virtist langt í burtu og hækkaði og lækkaði eins og
sjávarniður í fjarska.
Jane fann til einhverrar rósemi, er hún hallaði sér út
af í grasið, þar sem Tarzan hafði látið hana, og er
hún leit á tröllaukinn vöxt hans, var sem engin hætta
mundi geta grandað henni.
Meðan hún horfði á hann með hálflokuðum augum
gekk hann yfir rjóðrið og fór upp 1 trén beint á móti.
Hún tók éftir tígulleik hans og algerðu samræmi 1 vexti
hans, og fagurlöguðu höfðinu á breiðum herðunum.
Þetta var mikilfengleg veral Engin ilska eða lævísi
gat falist undir þessu yfirborði. Henni datt í hug, að