Morgunblaðið - 02.09.2004, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. SEPTEMBER 2004 33
✝ Jósefína Krist-jánsdóttir fædd-
ist í Móabúð í Grund-
arfirði 10. ágúst
1917. Hún andaðist
23. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar Jósef-
ínu voru Kristján
Jónsson, f. 1. nóv.
1874, d. 16. feb. 1967
og Kristín Gísladótt-
ir, f. 6. júlí 1890, d.
25. janúar 1962.
Systkini Jósefínu
voru þrettán. Tvö
þeirra létust ung. Á
lífi eru Guðrún, Gísli,
Ragnar og Arndís.
Hinn 6. september 1940 giftist
Jósefína, Tryggva Sigurðssyni,
frá Þingeyri f. 6. ágúst 1913, d.
27. apríl 1963. Foreldrar
Tryggva voru Sigurður Jóhann-
esson, f. 3. okt. 1884, d. 13. apríl
1972 og Sigurbjörg Einarsdóttir,
f. 3. sept. 1881, d. 27. sept. 1953.
Tryggvi var útskrifaður frá Skip-
stjóra- og stýrimannaskólanum í
Reykjavík. Börn þeirra eru: 1)
Kristín, gift Þorsteini V. Þórð-
arsyni, börn þeirra eru: a)
Tryggvi, kvæntur Jóhönnu Gunn-
laugsdóttur og eiga þau eitt barn.
b) Aðalheiður, í sambúð með Jóni
Ragnari Harðarsyni og eiga þau
þrjú börn. 2) Jó-
hannes, kvæntur
Margréti Kristins-
dóttur, börn þeirra
eru: a) Sveinbjörn, í
sambúð með Lindu
Mjöll Gunnarsdótt-
ur, hann á eitt barn.
b) Ína Rós, í sambúð
með Guðmundi Inga
Jóhannssyni og eiga
þau tvö börn. c)
Karólína. d) Kristín
Dagmar. 3) Jón
Jónsson (fósturson-
ur), í sambúð með
Kristínu M. Valde-
marsdóttur, sonur þeirra er
Bjarki Þór. Fyrir átti Jón, Pálma
Þór.
Jósefína var í Húsmæðraskól-
anum á Laugarvatni og útskrif-
aðist 1936. Hún starfaði m.a. við
veisluundirbúning og var þekkt á
því sviði. Eftir lát Tryggva eig-
inmanns síns tók hún kostgang-
ara og hýsti erlenda ferðamenn á
sumrin. Jósefína var virkur þátt-
takandi í Skipstjóra- og stýri-
mannafélaginu Öldunni um árabil
og einn af stofnendnum kven-
félags Bústaðasóknar.
Útför Jósefínu verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Til móður minnar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Blessuð sé minning þín.
Kristín Tryggvadóttir.
Það er komið að kveðjustund,
Jósefína tengdamóðir mín er látin.
Ég kynntist Ínu, eins og hún var
oftast kölluð, fyrir rúmum 43 árum
þegar ég fór að venja komur mínar
að heimili hennar í Búðagerði.
Mér var ljóst við fyrstu kynni að
þar fór ákveðin kona og dugleg.
Jósefína var alin upp vestur í
Grundarfirði á þeim tíma er allt
varð að nýta og ekkert var sjálf-
gefið, lífsbaráttan harðari en nú á
dögum, og sá lífsstíll sem nútíma-
fólk venur sig á, að allt sé einnota,
átti ekki uppá pallborðið hjá henni.
Hún var forkur til allra verka.
Sterkir litir fóru henni vel og hún
valdi klæðaburð sinn í samræmi við
það og alltaf glæsileg til fara. Hatt-
urinn var punkturinn yfir i-ið.
Ína var aðeins 45 ára gömul þeg-
ar hún missti Tryggva mann sinn
langt um aldur fram og þurfti að
standa ein að framfærslu heimilis-
ins upp frá því og það gerði hún
með sóma. Hún tók að sér að halda
veislur úti í bæ, enda menntuð sem
slík, og tók kostgangara að vetrum
og erlenda ferðamenn á sumrin
ásamt annarri vinnu. Hún var og
dugleg að ferðast um heiminn og
má þar nefna allar Spánarferðirnar
og heimsreisu til Mexikó.
Ég minnist þess er farið var í
ferðalög, sumarbústaði eða eitt-
hvað annað, að alltaf varð veiði-
stöngin að fylgja með og ég man
sérstaklega eitt sinn er farið var að
veiða á flugu í Apavatni og mín
vildi fá að vera ein í friði og kasta.
Þegar ég kom aftur var línan kom-
in í nokkra hringi um flugu-
kastarann og hnífurinn eina lausn-
in frá vandanum. Gert var gott úr
þessu, enda var alltaf stutt í húm-
orinn.
Ína saknaði Tryggva mikið og nú
þegar komið var að leiðarlokum í
þessari jarðvist er ég viss um að
vel hefur verið tekið á móti henni.
Ég vil að lokum þakka henni fyrir
allt sem hún gaf mér meðan leiðir
okkar lágu saman.
Guð blessi minningu hennar.
Þorsteinn V. Þórðarson.
Nú er ég klæddur og komin á ról,
Kristur Jesús veri mitt skjól,
í guðsóttanum gefðu mér,
að ganga í dag, svo líki þér.
(Höf. ók.)
Amma, manstu þegar við bjugg-
um í Búðagerðinu, þú á neðri hæð-
inni og við á efri hæðinni, þá var
þetta bænin sem þú þuldir alltaf
þegar ég fór út á morgnana. Eitt
skiptið þegar ég var að fara út
greipstu mig eins og svo oft áður,
smurðir Nivea kremi í andlitið á
mér og baðst mig að kaupa eitt
brauð og 2 potta af mjólk. Síðan
signdir þú mig og fórst með bæn-
ina hér að ofan. Ég stóð og gapti á
þig og sagði svo: Amma á ég að
kaupa þetta allt? Nú eða þegar þú
komst úr strætó á leið heim úr
bænum með innkaupapokana. Þú
lagðir pokana frá þér þegar þú
komst úr vagninum og hvíldir þig.
Svo komstu heim og lagðir frá þér
pokana hér og þar, í anddyrinu, í
stofunni, í eldhúsinu og um allt.
Svo kom í ljós að það hafði verið
blaut gangstéttarmálning þar sem
þú fórst úr strætó og búin að spora
málningu um allt húsið.
Þú kunnir að segja frá á
skemmtilega hátt og varst aldrei
feimin að gera grín að sjálfri þér.
Það var alltaf fjör og gaman í
kringum þig.
Þú hafðir mjög gaman af því að
halda veislur. Alltaf þegar við kom-
um í mat þá varst þú á þönum í
kringum okkur allan tímann og við
að reyna að fá þig til að setjast hjá
okkur. Þú hafðir bara svo gaman af
að stjana í kringum okkur öll.
Manstu þegar þú varst að selja
íbúðina, allir sem komu og skoðuðu
fengu kaffi og vöfflur – og sumir
líkjör með. Þetta sýnir hvað þú
varst flott, það fór sko enginn
svangur frá þér.
Amma mín, þó að það sé sjón-
arsviptir að þér þá veit ég að þú ert
á góðum stað. Þó ég muni ekki eftir
afa Tryggva þá veit ég að hann hef-
ur beðið þín.
Nú trúi ég og treyst’á það
að takist einsog stefnt var að;
Við fáum hugi sameinað
á nýjum stað.
Ég trúi því að nú sé lag,
það komi tíð með bættum hag,
og dagur eftir þennan dag
á nýjum stað.
(Sálin.)
Amma, minningin um þig á eftir
að lifa.
Vertu sæl, amma, takk fyrir allt.
Tryggvi Þ. og fjölskylda.
Það komu margar minningar
upp í huga okkar þegar við systk-
inin settumst niður til að skrifa um
Ínu ömmu. Líf hennar var ekki
alltaf dans á rósum en þrátt fyrir
það var lund hennar ávallt létt og
húmorinn í lagi.
Amma var mikið fyrir veislur af
öllum stærðum og gerðum og hélt
þær ófáar sjálf. Hún var ákaflega
gestrisin og lagði mikið upp úr að
gestirnir fengju nóg af öllu. Amma
var vön að segja „Elsku fáið ykkur,
það er nóg til frammi,“ sem var
mjög lýsandi fyrir hennar gest-
risni. Ein jólin var amma orðin
mjög taugaóstyrk í róminum þegar
hún endurtók í sífellu „Elsku fáið
ykkur, það er nóg til frammi“. Þeg-
ar allir sögðust saddir og stóðu upp
frá borðum, sagði hún frá því að
nánast allur maturinn hefði klár-
ast. Þessi setning mun lifa áfram
því það er orðið að hefð í fjölskyld-
unni að fara með þennan frasa þeg-
ar veislur eru haldnar.
Það sem er okkur sterkast í
minningunni er hversu sjálfstæð
amma var. Hún flakkaði um alla
veröld og lét það aldrei stöðva sig
að kunna ekki stakt orð í erlendri
tungu. Hún sagði okkur sögur af
því þegar hún var að prútta við
götusala með handapati og aftur
sneri hún heim með hinar ótrúleg-
ustu gjafir handa allri stórfjöl-
skyldunni. Má þar nefna nokkur
risastór veggteppi, mexíkóhatta og
fjársjóðskistil fullan af dóti sem
yngstu kynslóðinni þótti mikið til
koma.
Við erum þakklát fyrir þær góðu
stundir sem við höfum átt með
ömmu okkar og þá sérstaklega nú í
sumar. Með söknuði kveðjum við
hana með sálmi sem hún fór svo oft
með áður en hún sofnaði.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Blessuð sé minning hennar.
Sveinbjörn, Ína Rós, Karólína
og Kristín Dagmar.
Nú er kveðjustundin runnin upp,
hún amma er farin og ég trúi að
hennar hafi verið beðið með eft-
irvæntingu á nýjum stað.
Hugurinn kallar fram dýrmætar
minningar t.d. um það þegar ég var
lítil stelpa og amma passaði vel að
ég kynni allar bænirnar mínar eða
þegar hún fór með mig spari-
klædda í bæinn til að gera jólainn-
kaup.
Við leiddumst búð úr búð niður
Laugaveginn og endapunkturinn
var alltaf heitt súkkulaði og terta á
„Hressó.“
Jólin voru tími ömmu. Þá vildi
hún hafa alla fjölskylduna hjá sér.
Fjölskyldan fyllti borðstofuna og
hefð var fyrir möndlugraut og mik-
il spenna í loftinu.
Galsinn var oft mikill en amma
þekkti sitt fólk. Hún lét alla hrista
ermar, tæma vasa og munna svo
leikhæfileikar allra fengu að njóta
sín því oft komu margar möndlur í
leitirnar. Möndlugjöfin beið þá
betri tíma.
Hún amma var lífsglöð kona og
sló ekki hendinni á móti því að vera
boðið með í ferðir. Ein af mörgum
var ferð með vélsleða í eftirdragi
sem amma átti að vera farþegi á ef
hún treysti sér til enda 72 ára göm-
ul þá. En það dugði henni ekki, hún
varð að fá að keyra sleðann sem
hún og gerði. Sú var rígmontin þá,
okkur öllum til mikillar gleði. Ekki
var síður notið þeirra stunda sem
við áttum saman nýlega þegar hún
sagði frá fyrstu árunum sínum hér
í Reykjavík.
En minningin lifir um litríka og
glæsilega ömmu sem við kveðjum
með virðingu og söknuði.
Aðalheiður og fjölskylda.
Hún Ína tengdamamma hennar
Möggu systur hefur flutt sig til
betri heima, við brottför hennar
leita margar kærar minningar á
hugann, eftir áratuga vináttu. Við
Magga og Ína höfum notið svo ótal-
margra ánægjustunda okkur til
gagns og gamans, fasta miða í leik-
hús, ótal ferðir á kaffihús og margt
fleira. Þetta voru góðir tímar fyrir
okkur er treystu vináttuna. En
hæst ber þá ferðir okkar systra á
Snæfellsnes til vikudvalar mörg
undanfarin ár og þá var Ína að
sjálfsögðu með. Dvalar okkar fyrir
vestan nutum við vel og ekki síst sú
er við kveðjum í dag. Í minning-
unni var ávallt sól, allavega í sinni,
aðeins einn og einn dag sóldögg.
Og nú líkaði Ínu lífið, fullt hús af
fólki og hún fékk að stjórna í eld-
húsinu og ekki komið að tómum
kofunum. Vaknað var hvern morg-
un við ilmandi kaffilykt, eldaðar
dýrindis krásir, og toppurinn var
heitt súkkulaði og nýbakaðar
pönnukökur. Hún dekraði við karl-
ana okkar Stínu meðan þeir voru
meðal okkar og milli þeirra mynd-
aðist traust vinátta er stóð á meðan
lifðu. Á kvöldin var gjarna litið í
bolla og Kani spilaður fram á nótt.
Þetta voru miklir dýrðardagar.
Einn dagur stendur þó upp úr.
Hún Ína hafði lengi talað um við
okkur Möggu að sýna okkur æsku-
stöðvar sínar í Grundarfirði, fyrir
þremur árum létum við verða af því
að fara þangað í blíðskaparveðri.
Bæir afa, ömmu, pabba, mömmu
voru ekki til. Hún lýsti fyrir okkur
húsakosti, mannlífi á báðum stöð-
um. Við fórum 70-80 ár aftur í tím-
ann þegar húsakostur var lélegur,
engin nútíma þægindi. Samt undi
fólk við sitt og reyndi að gera mikið
úr litlu. Fórum í kirkjugarðinn við
Setbergskirkju, kirkjuna sem hún
hafði fermst í. Ég held að þarna
hafi hún kvatt æskustöðvarnar.
Hún Stína systir þakkar fyrir
allar samverustundir og ég þakka
fyrir allar góðar stundir er við átt-
um saman. Ég veit ekki hvort ég
leit á þig sem vinkonu eða mömmu.
Ég votta aðstandendum dýpstu
samúð mína. Kæri mágur, systir og
fjölskylda, þið getið verið ánægð
með ykkar verk, takk fyrir allt og
allt. Guð geymi þig.
Erna.
JÓSEFÍNA
KRISTJÁNSDÓTTIR
Elsku Thelma. Það
er eins þetta sé draum-
ur, Það er erfitt að
sætta sig við það að þú
sért farin. Við erum mjög þakklát
fyrir þann tíma sem við fengum að
hafa þig hjá okkur. Við gátum talað
um allt og það var aldrei langt í hlát-
urinn, þó það hafi gengið mikið á í
mínu lífi þá varstu aldrei langt frá.
THELMA GÍGJA
KRISTJÁNSDÓTTIR
✝ Thelma GígjaKristjánsdóttir
fæddist í Mosfells-
sveit 17. nóvember
1974. Hún lést á
heimili sínu í Mos-
fellsbæ 20. ágúst síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Lágafellskirkju í
Mosfellsbæ 1. sept-
ember.
Það sem er mér efst í
huga er þegar þú sagð-
ir að þú ætlaðir að
reyna að hlæja einu
sinni á dag fyrir utan
að tala við Diddu.
Þegar ég spurði
krakkana að því hvað
við ættum að segja þá
sagði litli kúturinn að
það hefði verið svo gott
að faðma hana. Sá eldri
sagði að hún hefði ver-
ið svo góð og gott að
tala við hana. Litla
daman spurði hvort
hún vildi fá fínu
spennuna í hárið. Guð geymi þig
elsku vinkona mín.
Fjölskyldu hennar og börnum
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Hrafnhildur (Didda) og börn.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Minningar-
greinar