Morgunblaðið - 11.09.2004, Page 40

MINNINGAR
40 LAUGARDAGUR 11. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigrún Jónsdóttirfæddist á Akur-
eyri 21. desember
1968. Hún lést á
Landspítalanum 5.
september síðastlið-
inn.
Foreldrar hennar
eru Jón Aðalsteinn
Baldvinsson og Mar-
grét Sigtryggsdóttir,
á Hólum í Hjaltadal.
Systkini Sigrúnar
eru Ragnar Þór, f. 23.
júní 1966, kvæntur
Helgu Björgu Sigurð-
ardóttur, þau eiga
þrjú börn og eru búsett á Húsavík
og Róshildur, f. 3. júní 1972, sam-
býlismaður Snæbjörn Þór Stefáns-
son, þau eiga eitt barn, þau eru bú-
sett í Reykjavík.
Sigrún giftist 15. okt. 1988
Hólmgeiri Sturlu Þórsteinssyni frá
Vallakoti í Reykjadal, f. 10. febr-
úar 1967. Foreldrar hans eru Þór-
steinn Glúmsson og Aðalbjörg
Pálsdóttir. Sigrún og Hólmgeir
eiga þrjú börn: Mar-
gréti, f. 28. nóvember
1994, Jón Glúm, f. 9.
apríl 1998 og Þór-
hildi, f. 4. febrúar
2001.
Sigrún ólst upp í
Reykjavík, á Staðar-
felli í Kinn og í Lond-
on. Hún er stúdent
frá MA 1988 og nam
tónlistarfræði, hljóð-
færaleik og söng í
London. Var kirkju-
organisti og söng-
stjóri í Skinnastaða-
prestakalli 1993-96
með aðsetur á Kópaskeri. Jafn-
framt kenndi hún við tónlistarskól-
ann í Öxarfirði og var skólastjóri
hans síðasta árið sitt þar. Síðan bjó
hún í Stykkishólmi þar sem hún
var kirkjuorganisti og söngstjóri
til ársins 2002 er hún var ráðin
skólastjóri tónlistarskólans.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Stykkishólmskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Litfríð og ljóshærð
og létt undir brún,
handsmá og hýreyg
og heitir Sigrún.
Vizka með vexti
æ vaxi þér hjá.
Veraldar vélráð
ei vinni þig á.
Svíkur hún seggi
og svæfir við glaum,
óvörum ýtir
í örlagastraum.
Veikur er viljinn
og veik eru börn.
Alvaldur, alvaldur
æ sé þeim vörn.
Sofðu, mín Sigrún
og sofðu nú rótt.
Guð faðir gefi
góða þér nótt.
(Jón Thoroddsen.)
Elsku hjartans Sigrún mín, með
þessu kvæði, sem mér finnst vera lýs-
ing á þér, vil ég og fjölskylda mín
þakka þér samfylgdina. Ég veit að
amma og afi á Rangá hafa tekið á móti
þér og eruð þið nöfnurnar efalaust
farnar að syngja saman.
Hafðu þakkir fyrir að vera slíkur
gleðigjafi sem þú varst og söngstjóri
Rangárfjölskyldunnar.
Okkar dýpstu og innilegustu sam-
úðarkveðjur sendum við elsku Geira,
Margréti, Jóni Glúmi og Þórhildi.
Einnig Nonna og Möggu, Ragga,
Helgu og börnum og Rósu, Snæbirni
og litlu Jóhönnu Rún. Hvíl í friði elsku
frænka.
Margrét Baldvinsdóttir,
Axel Gunnar Vatnsdal
og börn.
Hún Sigrún frænka mín er dáin.
Ég varð því miður ekki þeirrar gæfu
aðnjótandi að kynnast henni mjög ná-
ið þó við hittumst alltaf öðru hverju í
gegnum árin allt frá barnæsku. Ég er
þakklátur fyrir að hafa kynnst betur
þeirri einstöku manneskju sem hún
var, þegar við fjölskyldan tókum hús
af þeim hjónum Sigrúnu og Hólm-
geiri á Stykkishólmi skömmu eftir að
Sigrún greindist með alvarlegan sjúk-
dóm. Við fjölskyldan vorum á ferða-
lagi og höfðum frétt þessi ótíðindi.
Það skal viðurkennt að það var svolít-
ið erfitt að taka af skarið og heim-
sækja heimili þar sem válegur sjúk-
dómur hafði barið að dyrum, en sá
friður, reisn og æðruleysi sem mætti
okkur fjölskyldunni á heimilinu á
þessum erfiðu tímum gleymist mér
aldrei. Ekki örlaði á biturð eða reiði,
aðeins fölskvalausu þakklæti til lækn-
isins sem fann meinið. Börnin dund-
uðu sér róleg og falleg og allt heimilið
lýsti af þeim friði sem aðeins er í
kringum fólk sem er í sátt við Guð og
menn. Að örlögin skyldu svo freklega
rjúfa þennan frið og að hugrekkið og
baráttan sem Sigrún og fjölskyldan
lagði á sig dygði ekki til að vinna sigur
á veikindunum er þyngra en tárum
taki.
Ég ætla að minnast Sigrúnar
frænku minnar, hugrekkis hennar og
æðruleysis þegar eitthvað bjátar á
hjá mér. Ég er sannfærður um það að
margir geta sótt sér styrk í minn-
inguna um Sigrúnu.
Guð gefi að fjölskylda Sigrúnar,
foreldrar og systkini, finni þann frið
sem einkenndu Sigrúnu og hann
hjálpi þeim að takast á við sorgina og
lífið framundan.
Sigtryggur Bjarni Baldvinsson
og fjölskylda.
Sigrún Jónsdóttir, skólastjóri Tón-
listarskóla Stykkishólms, er látin.
Glæsileg ung kona í blóma lífsins er
frá okkur hrifin, frá eiginmanni og
þrem ungum börnum. Á kveðjustund
vakna ósjálfrátt spurningar um til-
gang lífsins en fátt er um svör. Sigrún
og eiginmaður hennar, Hólmgeir Þór-
steinsson, fluttu í Stykkishólm fyrir
tæpum tíu árum. Hún gerðist kór-
stjóri og organisti við Stykkishólms-
kirkju en hann kennari við Tónlistar-
skólann. Jafnframt starfinu við
kirkjuna kenndi Sigrún söng við
Grunnskólann og Tónlistarskólann.
Sigrún var hrífandi persónuleiki,
skapandi í starfi og átti gott með að fá
fólk til að vinna með sér. Það var því
að vonum að starfið gekk vel. Sér-
staka aðdáun vakti hún hvarvetna
sem hún kom fram með barnakórinn
sinn. Það duldist engum að hún átti
hug barnanna óskiptan.
Fyrir rúmum tveimur árum var
Sigrún ráðin skólastjóri Tónlistar-
skóla Stykkishólms. Skömmu síðar
greindist hún með þann illvíga sjúk-
dóm sem henni tókst ekki að sigrast á
þrátt fyrir hetjulega baráttu. Starfi
sínu við Tónlistarskólann sinnti hún
af dugnaði meðan kraftar leyfðu, en
vissulega ekki eins og hugur hennar
stóð til í upphafi.
Að leiðarlokum þakka Hólmarar
Sigrúnu fyrir samfylgdina sem svo
skyndilega er bundinn endi á. Fjöl-
skyldu hennar, Hólmgeiri og börnun-
um þeirra, vottum við innilega samúð
okkar. Megi guð styrkja þau í þeirra
miklu sorg.
Fyrir hönd Stykkishólmsbæjar,
Rúnar Gíslason,
forseti bæjarstjórnar.
Við samstúdentar frá Menntaskól-
anum á Akureyri lútum höfði og finn-
um til ómælds trega í hjarta þegar við
kveðjum einn úr okkar hópi í dag.
Minningar og myndir úr skólalífi og
ferðalögum skjóta upp kollinum.
Ljósir lokkar, glaðlegt bros og hlýlegt
viðmót er minnisstætt og síðast en
ekki síst minningar um glæsilega
unga konu við flygil skólans þar sem
við fengum notið tónlistarhæfileika
hennar sem hlustendur. Hafðu þökk
fyrir samfylgdina. Minning þín mun
lifa með okkur.
Við sendum hugheilar samúðar-
kveðjur til fjölskyldu og vina og von-
um að þeir megi með tíð og tíma ná að
stíga inn í birtuna á ný.
Að koma
hægt
inn í birtuna
Einsog að
leggja frá
sér vasaljós
á döggvotu túni
um nótt
að haustlagi
Og stíga
hikandi
inn í geislann.
(Gyrðir Elíasson.)
Samstúdentar Menntaskólanum
á Akureyri, árg. ’88.
Það er sárara en orð fá lýst að
þurfa að kveðja Sigrúnu bekkjarsyst-
ur okkar, lífsglaða, bjartsýna í blóma
lífsins, móður þriggja fallegra barna,
eiginkonu Hólmgeirs bekkjarbróður
okkar, gáfum gædda tónlistarkonu á
framabraut. Sigrún kom í hópinn okk-
ar í öðrum bekk, beint frá London,
geislandi af fjöri og krafti, og lét sig
síst muna um að stunda strangt pí-
anónám jafnframt menntaskólanum.
Með sama dugnaði og bjartsýni barð-
ist hún við illvígan sjúkdóm, og hafði
lengi betur. En miskunnarlaus hefur
hann nú höggvið skarð sem enginn
fær nokkurn tíma fyllt. Góðar minn-
ingar um Sigrúnu verða þó aldrei af
okkur teknar og fyrir þær erum við
þakklát. Hólmgeiri, Margréti, Jóni
Glúmi, Þórhildi og öðrum aðstand-
endum sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Bekkjarfélagar í 4B í Mennta-
skólanum á Akureyri 1988.
Nú er fallin frá kær vinkona okkar
hjóna, Sigrún Jónsdóttir. Hún var sú
manneskja sem við teljum að í lifanda
lífi hafi komist næst því að vera engill.
Vegna allra hennar góðu og vönduðu
verka og fallegu hugsana er hún nú
tekin við mikilvægum verkum í öðr-
um heimi. Við erum ríkari að hafa
fengið að kynnast henni og umgang-
ast.
Hólmgeiri, Margréti, Jóni Glúmi,
Þórhildi, foreldrum, systkinum,
tengdaforeldrum og öllum öðrum að-
standendum og ástvinum sendum við
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Guðrún og Lárus í Ögri.
Hún minnti mig alltaf á Shirley
Temple, barnastjörnuna með
hrokkna glókollinn, sem átti aðdáun
allra stelpna í minni barnæsku.
Sigrún varð söngnemandi minn við
Tónlistarskólann á Akureyri og það
var einstök gleði að fá að leiðbeina
henni fyrstu skrefin. Hún var ekki að-
eins sérlega músíkölsk heldur líka svo
skemmtileg, jákvæð og félagslynd.
Þetta eru eiginleikar hins frábæra
kórstjóra og það varð Sigrún svo
sannarlega að loknu námi sínu í Bret-
landi. Hún kaus að starfa á lands-
byggðinni og þar var hún elskuð og
dáð að verðleikum, fyrst í Norður-
Þingeyjarsýslu og svo í Stykkishólmi.
Hún sótti árleg námskeið í Skálholti
fyrir stjórnendur barnakóra og þar
vakti hún athygli og aðdáun jafnt er-
lendra kennara sem kollega sinna, og
kvöldvökurnar þar sem hún var að
sjálfsögðu í fararbroddi óuppgötv-
aðra grínista voru óborganlegar.
Við sjáum á bak einstaklega ljúfri
og hæfileikaríkri konu, sem barðist
hetjulegri baráttu við hinn grimma
gest, krabbameinið. Hugur okkar,
vina hennar úr samfélagi barnakóra-
stjórnenda, er nú hjá fjölskyldu henn-
ar og við biðjum Guð að gefa ykkur
styrk og kraft á komandi tímum.
Margrét Bóasdóttir.
Aðfaranótt sunnudagsins 5. sept-
ember lést okkar kæra Sigrún.
Fréttin kom sem reiðarslag, óvænt
og óskiljanleg.
Sunnudagurinn missti skyndilega
ljóma sinn.
Minningarnar streyma fram, korn-
ung kona að koma til okkar í Stykk-
ishólm til þess að taka við stjórn
kirkjukórsins og starfi organistans.
Ætli við munum ekki öll eftir fyrstu
æfingunni. Gat það verið að þessi
unga kona gæti ráðið við heilan kór,
grönn og nett, brosleit og með ljósu
krullurnar eins og geislabaug um
andlitið?
Jú, það kom fljótt í ljós að þetta
starf var sniðið fyrir Sigrúnu, hún var
ákveðin og skipulögð og náði því besta
fram í okkur. Messugjörðir allar
þekkti hún út og inn og lét ekkert
koma sér úr jafnvægi og miðlaði
þannig af öryggi sínu til okkar.
Frá fyrstu stundu átti Sigrún hug
okkar allan.
Hún líka einfaldlega passaði svo vel
inni fallegu kirkjuna okkar.
Seint gleymist ferðin okkar til Nor-
egs á kóramót þar sem við sungum
eins og englar. Allt lék í lyndi. Sigrún
sagði okkur lítið leyndarmál, og við
vorum kát og skemmtum okkur. Það
eru ljúfar minningarnar sem við kór-
félagar eigum um samstarfið, æfinga-
búðirnar, tónleikana, allt. Við þökkum
fyrir allar góðu stundirnar okkar
saman.
Í dag grátum við og söknum.
Henni er ætlað stórt hlutverk,
þessari ungu konu sem í blóma lífsins
er kölluð frá elskulegum eiginmanni
og börnum. En svo mikið vitum við
kórfélagar að það sem Sigrúnu er ætl-
að leysir hún vel af hendi. Verum
þakklát fyrir tímann með henni.
Verum þakklát öllum þeim sem
studdu Sigrúnu í hennar erfiðu veik-
indum.
Við biðjum Guð að styrkja Hólm-
geir á þessum erfiðu tímum og vernda
og vaka yfir litlu englunum þeirra.
Fh. kirkjukórs Stykkishólmskirkju
Þórhildur Pálsdóttir.
Hvers vegna Guð hún trúði á þig og treysti
með trú í hjarta hlýdd́ hún á þitt orð.
Í sannri gleði söng úr læðing leysti
og lét hann hljóma við þitt náðar borð.
Í kirkju þína kom hún heil til starfa
með kærleiks höndum leysti þar sín verk.
Hvers vegna Guð, er hönd þín hryggðar valdur
í hrjáðum heimi, gef þeim drottinn hugar ró og
frið.
Hvers vegna Guð, hvers vegna Guð.
Við kveðjum þig í kórnum ljúfa vina
og kæra þökk fyrir mörg og indæl ár.
Með hryggð í huga horfum við á hina
sem hingað koma, fella sorgartár.
Ég veit þig Guð mun geyma sér við hjarta
þá gullnir lokkar skreyta himinborg.
Hvers vegna Guð, er brosið horfið blíða
og bláu augun eilíflega hulin fyrir mér.
Hvers vegna Guð, hvers vegna Guð.
(Einar Steinþórsson.)
Aðstandendum elsku Sigrúnar
sendum við innilega samúð.
Einar og Gréta.
Þau eru ófá skrefin sem Sigrún
Jónsdóttir hefur tekið hér í Stykkis-
hólmi og erum við Hólmarar ríkari en
áður að hafa fengið að njóta krafta
hennar. Okkar litla samfélag sér nú
að baki einstakri hæfileikakonu og
þökkum við þann dag er þau Hólm-
geir tóku þá ákvörðun að flytjast með
sína litlu fjölskyldu í Hólminn. Hér
stækkaði fjölskyldan og dafnaði, bjó
sér fallegt heimili og vinahópurinn
varð stór.
Ótal minningar skjóta upp kollin-
um. Ferðin til Noregs með kirkju-
kórnum en þar stjórnaði Sigrún af
röggsemi sem eftir var tekið. Tríóið
okkar og hinir sönghóparnir að troða
upp á dönskum dögum og víðar til
fjáröflunar fyrir ferðina. Sigrún
ásamt saumaklúbbnum syngjandi í
fínum búningum á dönskum dögum.
Þrammandi á milli búða nú fyrir jólin
með kórana sína að safna fyrir bún-
ingum. Við orgelið í kirkjunni, skipu-
lögð og nákvæm, og við hreinlega
blómstruðum hjá henni.
Okkar samstarf lá víða. Hún var
kennari minn og stjórnandi en einnig
foreldri nemanda míns. Síðustu árin
lágu leiðir okkar enn frekar saman er
hún varð skólastjóri Tónlistarskólans
og ég formaður skólanefndar. Hún
gaf mikið af sér, bar hag skólans síns
fyrir brjósti og hafði miklar framtíð-
arsýnir fyrir hans hönd. Sigrún fékk
ekki bara frábærar, lifandi hugmynd-
ir, heldur dreif hún með elju sinni og
áhuga aðra með sér og kom hug-
myndunum oftar en ekki í fram-
kvæmd. Fyrir þetta þökkum við nú.
Það eiga margir um sárt að binda
nú þegar þessi yndislega, kraftmikla,
hæfileikaríka unga kona hefur kvatt
þennan heim. Hún skilur eftir sig
mikið skarð, sem erfitt verður að
fylla. Barnakórarnir, kirkjukórinn,
nemendur, samstarfsmenn, vinirnir
allir og fjölskylda hennar. Öll erum
við rík af minningum sem eiga eftir að
ylja okkur um ókomin ár. Sigrún setti
mark sitt, svo um munar, á okkar litla
samfélag og það verður ekki frá okk-
ur tekið.
Hólmgeiri og elsku litlu börnunum
þeirra, foreldrum, systkinum og öðr-
um aðstandendum sendi ég mína
dýpstu samúð. Megi ljós Guðs lýsa
ykkar leið.
Elísabet Lára Björgvinsdóttir.
Það er með sárum söknuði sem ég
skrifa þessi orð um hana Sigrúnu okk-
ar sem lést aðfaranótt síðastliðins
sunnudags.
Ég segi okkar því hún var eldri
dóttir bestu vina okkar hjóna, Jóns og
Margrétar, en við höfum fylgst með
henni frá fæðingu.
Það er með öllu óskiljanlegt að svo
ung kona skuli vera numin brott frá
börnunum sínum ungu og eiginmanni
nú þegar virtist vera að rofa til í bar-
áttu hennar við hinn illvíga sjúkdóm
sem hún gekk með.
Við vorum þeirrar gleði aðnjótandi
að hafa hana á heimili okkar þegar
hún beið þess að fæða Jón Glúm og
kynntumst við henni þá betur sem
fullorðinni ungri konu. Hún var svo
hrein og tær til orðs og æðis að hún
líktist helst engli í lifanda lífi og nú er
hún orðin engill á himnum.
Guð blessi minningu Sigrúnar
Jónsdóttur.
Við hjónin og börn okkar vottum
Jóni og Margréti, Geira og börnunum
litlu auk allra annarra aðstandenda
okkar dýpstu samúð í þessari miklu
sorg.
Guðrún og Klemenz.
Við sitjum harmi slegin og agndofa
vegna fráfalls Sigrúnar Jónsdóttur.
Þegar allt virðist ætla að fara að
ganga vel kom kallið öllum á óvart.
Enginn getur skilið hvers vegna ung
og yndisleg kona, 3ja barna móðir í
blóma lífsins, er kvödd á braut.
Við kynntumst Sigrúnu og Hólm-
geiri manni hennar haustið 1996 þeg-
ar þau fluttu hingað í Hólminn. Sig-
rún búin að ráða sig sem kórstjóri og
organisti kirkjunnar og Hólmgeir pí-
anókennari við Tónlistarskólann. Það
var mikil upplyfting fyrir tónlistarlífið
að fá þau hingað. Sigrún náði strax
huga og hjörtum okkar í kórnum
fyrsta kvöldið á kóræfingu. Svo ung
og áhugasöm, hvers manns hugljúfi.
Sigrún var fíngerð og nett kona en
samt svo stór og sterk, svo prúð og
stillt en samt svo fylgin sér og tók
fólki eins og það var af Guði gert.
Áhugi hennar og ást á söng og tónlist
var mikill og einbeittur. Ef átti að
halda tónleika var mikið æft og oft
farið í æfingabúðir, þá var Sigrún
ekki bara stjórnandi heldur líka hrók-
ur alls fagnaðar.
Ógleymanlegast í okkar huga er
ferð á kóramót til Noregs 1997, sá
undirbúningur var tekinn alvarlega
en samt var svo gaman. Við kórfélag-
ar mættum svo til Drammen í Noregi
með Sigrúnu í fararbroddi eins og at-
vinnusöngvarar, svo örugg vorum við
með okkur undir hennar stjórn, kunn-
um allt utanað enda búin að æfa vel.
Undirritaður stundaði margt ann-
að en söngferðir og kórsöng á árum
áður svo þetta var ný lífsreynsla fyrir
hann.
Sigrún stofnaði söngsveit nokkurra
félaga úr Tónlistarskólanum og var
ég þar með, þetta var mjög skemmti-
legur og lærdómsríkur tími.
Það var erfitt en líka aðdáunarvert
að fylgjast með baráttu Sigrúnar við
veikindin, þar var auðmýktin og
æðruleysið hennar sterka hlið. Ég
SIGRÚN
JÓNSDÓTTIR
Elsku Geiri, Margrét, Jón
Glúmur og Þórhildur. Við
sendum ykkur og fjölskyld-
unni allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sólveig, Elliði
og Bergþóra Sól.
HINSTA KVEÐJA