Morgunblaðið - 11.09.2004, Síða 41

hitti Sigrúnu rétt áður en hún fór út í
seinni aðgerðina, það var bjart yfir
henni og gott að tala við hana, þó var
hún svo veik, en samt svo sterk.
Kæri Hólmgeir, Margrét, Jón
Glúmur, Þórhildur og aðrir aðstand-
endur, megi Guð gefa ykkur styrk til
að komast í gegnum þessa miklu sorg.
Hafdís og Sigurður Páll.
Elsku Sigrún.
Við minnumst þess þegar þú komst
inn í stofuna til okkar í 3. bekk og
sagðir okkur að þú ætlaðir að byrja
með kór. Þú stóðst, söngst og vannst
hjörtu okkar allra, þú varst svo glöð
að starfið væri að hefjast.
Þegar okkur bárust fréttir um and-
lát þitt rifjuðust upp allar góðu minn-
ingarnar sem við áttum saman og
hvað við vorum heppnar að fá að vera
með þér frá byrjun kórstarfsins. Það
sem kom fyrst upp í huga okkar voru
minningarnar frá Kristnihátíðinni,
þar sem þú leyfðir okkur að blómstra.
Þá einnig á leiðinni heim þegar bisk-
upinn keyrði á eftir rútunni okkar og
við hrópuðum og kölluðum og vink-
uðum eins og brjálæðingar, þá
komstu hlaupandi til okkar og vink-
aðir með. Vonandi manstu eftir því.
Okkar seinustu ár saman hafa verið
okkur dýrmæt, þú varst svo stolt af
okkur en við samt miklu meira af þér.
Þú varst alltaf brosandi og horfðir
alltaf á björtu hliðarnar jafnvel á erf-
iðustu tímum.
Þú gekkst í gegnum myrkrið með
ljós lífsins. Við munum alltaf hafa það
að leiðarljósi. Megi guð fylgja þér og
þínum nánustu meðan sorgin yfir-
gnæfir hlátur, gleði og söng sem var
þér svo kær.
Hve elska eg þig, gleði, með geislana þína,
– án gleði er eg aumlega stödd –
þá sólbros þitt skín inn í sálina mína,
þar syngur hver einasta rödd.
Og þá vil eg öllu því lifandi líkna
og lofa því gleðina sjá.
Allt mannkyn þá vil eg af misgjörðum sýkna
og mildinni konungdóm fá.
Þú opnar það besta, sem eðli mitt geymir
og uppljómar dimmustu göng,
svo ljósið og hitinn að hjarta mér streymir,
og hugurinn fyllist með söng.
Því elska eg þig, gleði, með andlitið bjarta
sem áhugann kveikir og þor.
Þinn bústað sem oftast mér hafðu í hjarta,
þú, huga míns syngjandi vor.
(Ólöf frá Hlöðum.)
Með þessu ljóði kveðjum við þig,
Sigrún.
Þínar kórstúlkur,
Unnur Lára, Gunnhildur,
María og Sigrún Björk.
Elsku Sigrún mín.
Ég trúi því ekki enn að þú sért far-
in. Minningarbrotum skýtur upp í
hugann. Það var haustið 1985 sem við
tvær hófum nám í Menntaskólanum á
Akureyri. Frá þeim degi eignaðist ég
nýja vinkonu. Allar mínar minningar
frá menntaskólaárunum eru af þér og
mér eitthvað að bralla saman. Út-
skriftarferðin okkar haustið 1987 er
mér sérstaklega minnisstæð. Við
dvöldum í 3 vikur á Ibiza og enduðum
svo í London þar sem þú hafðir búið.
Mér er líka minnisstætt símtal sem
ég fékk eitt sumarið á meðan við vor-
um í M.A. Geiri hringdi þá í mig til að
biðja um símanúmerið þitt í London.
Eitthvað þótti mér það skrítið og vissi
ekki betur en að hann væri bara
bekkjarbróðir okkar. Síðar kom svo í
ljós að þið höfðuð fellt hugi saman. Í
október 1988 giftuð þið ykkur og
hamingjan geislaði af ykkur þann
dag. Ári eftir útskrift lágu leiðir okkar
aftur saman þegar ég dvaldi í nokkra
mánuði í London og þið Geiri voruð
þar við nám. Alltaf var gott að leita
stuðnings ykkar Geira, og líka for-
eldra þinna þegar eitthvað bjátaði á.
Hin síðari ár höfum við hist allt of
sjaldan, en alltaf var jafn notalegt að
hittast þegar tækifæri gafst. Þú hafð-
ir svo góða nærveru. Í veikindunum
heimsóttir þú mig og varst full af
bjartsýni og jákvæðni. Talaðir um
hvað þú værir heppin að eiga svona
góða að og allir hefðu reynst þér svo
vel í veikindunum. Ekki grunaði mig
þá að ég myndi ekki hitta þig aftur.
Ég þakka allar góðu minningarnar
sem ég á um þig, þína allt of stuttu
lífsleið. Á þessari stundu er hugur
minn hjá fjölskyldu þinni. Guð gefi
þeim styrk í þessari miklu sorg.
Hafdís Sigurðardóttir.
Það stendur mér ljóslifandi fyrir
augum fyrsta skiptið sem ég sá Sig-
rúnu. Það var á heimili foreldra henn-
ar í London. Þau Sigrún og Geiri ný-
komin. Ung og nýgift. Til að stunda
tónlistarnám. Hún kom mér fyrir
sjónir sem engill. Gullnir lokkar og
geislandi heiðríkja í svipnum. Glettni í
augum. Þá áttum við eftir að syngja
saman í Lundúnakórnum og skiptum
reyndar með okkur stjórn hans og
organistastarfinu næstu árin. Frá
þeim tíma og því samstarfi geymi ég
margar dýrmætar minningar. Um
kátínu og glaðværð en jafnframt virð-
ingu og vandvirkni. Um sérstaklega
gott samfélag með yndislegu fólki. Og
þar átti prestsfjölskyldan stærstan
þátt. Sigrún var þá þegar góður mús-
íkant. Átti samt eftir að læra meira og
verða ennþá betri. Þegar við hittumst
aftur til að syngja í Dómkirkjunni í
fyrra var líka auðheyrt hverju reynsl-
an hafði skilað. Og þá var hún samt
orðin veik. Ég undraðist það hversu
yfirveguð hún var. En það var reynd-
ar alla tíð yfir henni sérstök rósemi.
Eins og hún hefði ung öðlast þroska
aldinnar konu. Eða væri á sérsamn-
ingi hjá almættinu. Stúlkan með eng-
ilsásjónuna. Hennar hefur verið þörf
á æðri stöðum. Þar sem hún er núna
engill.
Aagot Óskarsdóttir.
Það er kveðjustund.
Við horfum á eftir henni Sigrúnu
okkar og hjörtun gráta.
Elsku hugrakka vinkona.
Í huga mér hefurðu alltaf haft
vængi, fallegan geislabaug og hjarta
úr gulli. Takk fyrir að lofa mér að taka
þátt í gleði þinni og sorgum, góðum
dögum og slæmum. Þú gafst mér
meira en þig grunar. Þriðjudaginn áð-
ur en þú kvaddir svafstu í sófanum
hjá mér, Bergþóra mín við hliðina á
þér í vagninum sínum og hundurinn
Emma vék ekki frá þér frekar en
fyrri daginn. Ég sat í stólnum, horfði
á ykkur og var að springa úr stolti.
Mér fannst ég svo rík. Ekki grunaði
mig að þú værir á förum, ekki núna.
Ferðina sem við höfðum safnað fyr-
ir svo lengi fórum við aldrei. Ég hefði
gefið mikið fyrir að eiga hana í minn-
ingunni. En kannski seinna, í öðrum
heimi, hver veit? Ég lofa þér, vinkona,
að við munum aldrei gleyma þér. Það
er ekki hægt. Við munum líka sjá þig í
börnunum þínum þremur, rifja upp
góðar minningar með þeim og klett-
inum þínum honum Geira sem er okk-
ur Ella svo kær. Hafðu ekki áhyggjur
af þeim. Þið eigið svo góða að. Þau
munu spjara sig.
Hvíldu þig nú, þú barðist svo vel.
Sólveig.
Nú er dapurt í sveitum og dapurt í borg
en dýrðlega minningin sárust,
og fjölmargir vinir þeir fylltust af sorg
þegar fréttir um andlátið bárust.
Þú áttir svo friðsama og fallega lund
og framreiddir bros hvar sem gekkstu
og gaman var alltaf að fara á þinn fund
er á frjálslegu strengina lékstu.
Þú áttir svo mikið í minningasjóð
og muninn var frjósamur, ríkur.
Þú varst svo einlæg og öllum svo góð
og enginn var sjálfri þér líkur.
Og nú ertu horfin vor Dalanna dís
og dapur er ástvina fjöldinn.
Í Paradís er sú vera þér vís
er verndar þig handan við tjöldin.
(Benedikt Björnsson.)
Elsku Sigrún.
Við þökkum allt frá okkar fyrstu
kynnum.
Það voru forréttindi að fá að kynn-
ast þér.
Minning þín lifir í hjörtum okkar,
hana getur enginn frá okkur tekið.
Guð geymi þig.
Elsku Hólmgeir, Margrét, Jón
Glúmur, Þórhildur og aðrir ástvinir.
Við biðjum algóðan guð að styrkja
ykkur og vernda í þessari miklu sorg.
Steinunn, Sæþór, Þorbergur
Helgi og Aníta Rún.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. SEPTEMBER 2004 41
✝ Bergvin KarlIngólfsson fædd-
ist að Skriðuseli í
Aðaldal 27. júlí 1912.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Þing-
eyinga á Húsavík 5.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Ingólfur
Indriðason frá
Skriðuseli, f. 17.8.
1885, d.18.5. 1968 og
María Bergvinsdótt-
ir frá Brekku, f.
20.9. 1888, d. 29.11.
1977. Bergvin Karl
var elstur af stórum systkina-
hópi. Hin eru Indíana Dýrleif, f.
24.11. 1915, Sigrún, f. 2.3.1 918,
Steingrímur, f. 9.11. 1920, Helgi,
f. 25.3. 1923, d. 22.2. 1993,
óskírður, f. 27.6. 1924, dáinn
sama dag, Elín Guðrún, f. 12.12.
1925, Jónína, f. 18.4. 1927 og
Anna Þuríður, f. 12.7. 1932.
Bergvin Karl var tvíkvæntur.
Fyrri kona hans var
Álfhildur Guðlaugs-
dóttir frá Halldórs-
stöðum í Laxárdal,
f. 24.1. 1921, d. 9.10.
2001. Þau slitu sam-
vistum. Dóttir
þeirra er Arnrún, f.
7.5. 1946. Dóttir
Álfhildar og stjúp-
dóttir Bergvins
Karls er Ragnhild
Hansen, f. 19.4.
1943.
Seinni kona Berg-
vins Karls var Elín
Þórólfsdóttir frá
Hraunkoti í Aðaldal, f. 14.10.
1921, d. 1.10. 1997. Dóttir þeirra
er Ingibjörg María, f. 25.9. 1962.
Sonur Elínar er Ingólfur Árna-
son, f. 22.3. 1943.
Alls eru börn, barnabörn og
barnabarnabörn þrátíu og sjö.
Bergvin Karl verður jarðsung-
inn frá Húsavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Stjúpfaðir minn Bergvin Karl
Ingólfsson eða Kalli frá Húsabakka
eins og hann var oftast nefndur,
verður jarðsunginn frá Húsavíkur-
kirkju í dag. Mér er bæði ljúft og
skylt að drepa niður penna og
minnast stjúpföður míns.
,,Fé er jafnan fóstri líkt“ segir
máltækið. Ekki veit ég hvort það
sannast á mér þó ég aðeins á öðru
aldursári flytti með móður minni
Álfhildi að Húsabakka þar sem þau
Kalli hófu búskap í horninu hjá for-
eldrum hans, Maríu og Ingólfi í
Húsabakka, og Kalli yrði sá eini og
sanni pabbi sem ég þekkti og átti.
Við það að flytja í Húsabakka eign-
aðist ég ekki aðeins pabba sem
annaðist mig sem sína dóttur, held-
ur líka ástríka ömmu og afa. Frá
öllu þessu góða fólki naut ég ástrík-
is og hlýju alla tíma síðan sem aldr-
ei þökkuð verður, en sem ég á með
sjálfri mér sem fágætan fjársjóð
um góðvild og kærleik fólks sem lét
hjartað ráða för og hlúði að litlum
einstaklingi sem var að stauta sín
fyrstu spor og spurði ekki, hvers
vegna eða af hverju hann væri
kominn hér, heldur reyndi að
styðja hann til að ganga óstuddur
og finna sig velkomin í heiminn
stóra. Ekki er ég viss um að öll
fósturbörn séu svo heppin sem ég
var að finna sig aldrei annað en vel-
komið pabba-, ömmu- og afabarn,
en slíkt er mikil gæfa þess sem það
öðlast, en þannig reyndust þau mér
öll og þennan þátt bar pabbi svo
ríkulega með sér, að umgangast
alla af ljúfmennsku og léttleika án
manngreinarálits og dómhörku.
Pabbi lagði gjörva hönd á margt
sem langt yrði upp að telja. En
hann var góður og traustur verk-
maður, bóngóður með afbrigðum
og ósérhlífinn í alla staði. Hann
stundaði búskap um árabil, vöru-
bílaakstur og ýmsa keyrslu lengi en
sama hvert starfið var þennan eða
hinn daginn í það gaf hann sig allan
og lagði hart að sér að skila dags-
verkinu vel. Ekki verður pabba svo
minnst að ekki sé nefnt harmoniku-
spil og dansiböll. Harmonikan var
aldrei langt undan ef stund gafst
frá brauðstritinu og yndi hans og
gleði tengdust mannfagnaði með
harmonikumúsík í gegnum allt
hans líf. Þegar hann hér á síðari ár-
um á Húsavík komst í félagsskap
harmonikuleikara og harmoniku-
félagsins var sem hann yrði ungur í
annað sinn og í félagsskap við
,,dásamlegar“ harmonikur og frá-
bæra félaga sem varð honum
óþrjótandi gleði og uppspretta sem
hann sagði mér oft frá svo glaður
og hamingjusamur yfir öllu því sem
þar var að gerast, böllin og allan
gleðskapinn sem því fylgdi, að mað-
ur hreifst með og fannst sem mað-
ur upplifði þetta ljóslifandi allt
saman.
Óljóst í barnsminningunni,
kannski var ég um 4–5 ára í Húsa-
bakka, það var sumar og margir
gestir, kannski afmæli afa. Allt í
einu voru strákarnir pabbi, Steini
og Helgi bræður hans úti á túni
voða fínir í svörtum buxum, hvítum
skyrtum með uppbrettar ermar og
þenja nikkurnar svo undirtekur í
Núpnum og allt unhverfið syngur
og spilar með. Barnið lítið og syfjað
nánast eins og nátttröll í gleðinni
allri, umhverfið verður eins og ein
stór hljómleikahöll og flytur hljóm-
kviðu lífsins eins og hún var og
þekktist meðal alþýðufólks á Ís-
landi hér áður fyrr. Gleði sem
spratt af gleði og bað ekki um neitt
annað og hafði ekkert annað mark-
mið. Þetta var það sem einkenndi
pabba og fólkið hans alla tíð.
Kalli og móðir mín slitu samvist-
um. Þau eignuðust dótturina Arn-
rúnu 7. maí 1946. Hún er búsett í
Garði í Gerðum og á stóran hóp af-
komenda.
Seinni kona Kalla var Elín frá
Hraunkoti sem lést 1997. Þau eign-
uðust dótturina Ingibjörgu Maríu,
búsetta á Húsavík ásamt eigin-
manni og stórri fjölskyldu. Með
sömu ljúfmennskunni bauð pabbi
velkominn í heimilið Ingólf, son El-
ínar, og mig forðum.
Það er vandi gjöf að gefa en
ennþá meiri vandi að þiggja og
ávaxta sem skyldi svo innihald
hennar ekki glatist. Gjöf sem boðar
að allir skulu jafnir vera hvaðan
sem þeir komi, velkomnir vera
hvort sem þeir hafa stutta eða
langa viðdvöl með okkur og gleðin
yfir að hafa hist og átt samleið eina
stund sé það allt sem skiptir máli. –
Þannig gjafir gaf pabbi.
Hafðu þökk, góði drengur. Megi
guð umvefja sál þína í eilífðri gleði
eins og hann einn getur gefið góð-
um verkamanni þegar hann snýr
heim að loknum löngum starfsdegi.
Dætrunum Arnrúnu og Ingibjörgu
og fjölskyldum þeirra, Ingólfi og
fjölskyldu og öðrum ástvinum votta
ég samúð mína.
Ragnhild Hansen (Ragga).
Nú er hann elsku afi minn horf-
inn af þessari jörð, hann búinn að
þjóna sínum tíma hér vel og var
tilbúinn að byrja upp á nýtt á nýj-
um stað hjá ömmu. Amma hefur
örugglega beðið hans þarna hinum
megin, glöð að vera búin að fá hann
til sín.
Hann afi minn var yndislegur
maður og var alltaf með hlutina á
hreinu. Maður gat alltaf stólað á
hann, til dæmis með að skutla sér
heim þegar leiðin upp hólinn virtist
óralöng. Einnig á ég ófáar mínút-
urnar þar sem ég kúrði hjá honum í
stólnum hans og horfði á sjónvarp-
ið með honum og leið voða vel.
Afi hafði ódauðlegan áhuga á
harmonikkuleik og á ég margar
minningarnar við harmonikkuleik
hans og stundum stigum við amma
dans við hans undirleik, þetta voru
yndislegir tímar. Áhugi hans á tón-
listinni breyttist ekki þegar aldur-
inn tók að færast yfir, þegar hann
treysti sér ekki lengur til að spila á
harmonikkuna þá tók hann sér
munnhörpu í hönd og spilaði af al-
gerri snilld. Mörgum er það ferskt í
minni þegar hann spilaði á munn-
hörpuna í níræðisafmælinu sínu og
hafði engu gleymt.
Hans afa verður sárt saknað á
þessari jörð en við getum öll hugg-
að okkur við að honum líður vel á
þeim stað sem hann er á nú. Elsku
afi minn, ég mun alltaf sakna þín.
Það er erfitt að kveðja þig en ég
veit að þú munt alltaf vaka yfir
mér.
Ég kveð hann afa minn kæra
með þakklæti fyrir allar þær stund-
ir sem við áttum. Guð blessi þig,
þín afastelpa,
Erla.
Elsku Kalli pabbi.
Þegar Inga hringdi í mig á
sunnudagsmorguninn og sagði mér
frá því að þú hefðir látist um nótt-
ina helltust yfir mig minningar frá
æskuárunum á Húsavík. Í minn-
ingum mínum skipið þið Ella
mamma stóran sess, enda var ég
ekki nema mánaðargömul þegar ég
kom fyrst inn á heimili ykkar og
þið gættuð mín á meðan mamma
sinnti sínu starfi. Það var alltaf eins
og þið Ella mamma hefðuð allan
heimsins tíma fyrir ungu dömuna,
allar mínar spurningar og uppá-
tæki. Ella mamma segðu mér sögu
og ég fékk sögu, Kalli pabbi spilaðu
fyrir mig á harmonikkuna og ég
fékk polka og ræl. Alla tíð síðan hef
ég haft unun af að hlusta á góða
harmonikkutónlist og tónlistin vek-
ur jafnan ljúfar minningar um þig
og árin á Fossvöllunum. Heimili
ykkar stóð mér alltaf opið og þegar
pabbi og mamma fóru í nám á loka-
ári mínu í grunnskóla kom aldrei til
greina af minni hálfu að flytja frá
Húsavík, þótt aðeins væri um brot
af vetri að ræða, enda var Húsavík
á þeim árum nafli alheimsins.
Þá kom ég til ykkar. Ég var nú
ekki mikið fyrir reglur á þeim ár-
um, en á ykkar heimili giltu þær
reglur að ég tók með mér nesti í
skólann, lærði heima þegar ég kom
heim og var komin heim klukkan
tíu á kvöldin. Ég verð nú að við-
urkenna að heimasmurt nesti og
kókómjólk var svolítið hallærislegt
fyrir fimmtán ára ungling, en mikið
ósköp var það nú samt gott. Ég
man heldur ekki eftir því að hafa
lært jafn oft heima á grunnskóla-
árunum og þann tíma sem ég
dvaldi hjá ykkur og heim var ég
komin klukkan tíu á kvöldin og
fékk mjólk og brauð. Þennan tíma
hef ég metið æ betur eftir því sem
árin líða.
Þið Ella mamma kennduð mér
margt gott um lífið og tilveruna
sem mun fylgja mér alla tíð og fyrir
það verð ég ykkur alltaf þakklát.
Elsku Kalli pabbi nú kveð ég þig að
sinni og sendi innilegar samúðar-
kveðjur til Ingu, Ingólfs, Öddu,
Röggu og annarra aðstandenda.
Elín Björg Ragnarsdóttir.
BERGVIN KARL
INGÓLFSSON
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
Í PERLUNNI
Erfidrykkjur
Upplýsingar og pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.250 kr. á mann.