Morgunblaðið - 11.09.2004, Blaðsíða 42
MINNINGAR
42 LAUGARDAGUR 11. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Það húmar, nóttin hljóð og
köld í hjarta þínu tekur völd,
þar fölnar allt við frostið kalt,
– en mest er miskunn Guðs.
Er frostið býður faðminn sinn,
þér finnst þú stundum, vinur minn,
sem veikur reyr, er megni’ ei meir,
– en mest er miskunn Guðs.
En vit þú það, sem þreyttur er,
og þú, sem djúpur harmur sker,
þótt hrynji tár og svíði sár,
að mest er miskunn Guðs.
Og syng þú hverja sorgarstund
þann söng um ást, þótt blæði und,
og allt sé misst, þá áttu Krist.
Því mest er miskunn Guðs.
(Sigurður Einarsson.)
Örfá orð til að minnast Valla eins
og hann var kallaður hér hjá okkur.
Ég kynntist honum og Önnu kon-
unni hans þegar þau tóku dóttur
okkar Jóns tæplega ársgamla vestur
til Ólafsvíkur og höfðu hana hjá sér
meðan ég var í prófum. Þegar ég
KARL VALUR
KARLSSON
✝ Karl ValurKarlsson fæddist
í Reykjavík 27. sept-
ember 1939. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 1. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Ólafsvíkurkirkju
10. september.
kom að sækja hana eft-
ir nærri mánaðardvöl í
Ólafsvíkinni var boðið
uppá kaffisopa í eld-
húsinu í Vallholtinu
sem var eftir á mjög
táknrænt – Valli settist
á sinn stað sem var í
horninu við gluggann
og Anna fór að sýsla við
kaffið og svo var spjall-
að. Seinna átti ég eftir
að eiga margar góðar
stundir hjá þeim í eld-
húsinu þar sem málin
voru rædd fram og til
baka og þó að eldhús-
fundirnir hafi ekki verið eins margir
í seinni tíð voru þeir alltaf notalegir
og gagnlegir og hrekklausari mann
en Valla var vart hægt að hugsa sér.
Valli var svolítill prakkari í sér t.d.
þegar við höfðum ekki komið lengi
við hjá þeim, þá átti hann til með að
segja þegar loksins var staldrað við
hjá þeim hjónum, heyrðu hver ert þú
nú eiginlega? Ég var nú eiginlega
búin að gleyma hvernig þú leist út
eða eitthvað í þeim dúr, en á eftir var
manni heilsað með kossi og spurður í
þaula um menn og málefni og svo
alltaf hvernig gengi hjá stelpunum
okkar og þeirra fólki.
Þegar við Jón vorum nýfarin að
búa saman í Reykjavík kom Valli eitt
sinn við hjá okkur með signa grá-
sleppu, sem hann hafði heyrt að mér
þætti góð, sjálfur kunni hann vel að
meta góðan fisk og vildi deila því
með okkur enda var grásleppan soð-
in og borðuð af bestu lyst, en lyktin í
stigaganginum var ekki góð dagana
á eftir.
Þegar maður sest niður og rifjar
upp samverustundirnar hjá stórfjöl-
skyldunni í Ólafsvík þá koma upp í
hugann jólaboðin sem við skiptumst
á að halda og áramótin sem við átt-
um oft hér áður fyrr á heimili Önnu
og Valla, þar voru oft sagðar sögur
og spiluð félagsvist, en Valla þótti
gaman að spila.
Valli var ágætis sögumaður, hann
var oft með skemmtilegar sögur af
mönnum og málefnum þannig að
hlátrasköllin glumdu við og ná-
kvæmar urðu þær að vera sögurnar
og skipti þá máli að segja rétt og satt
frá og vera lengi að útskýra og tí-
unda ættartölur og stundum þegar
verið var að segja frá, þá kom þessi
setning ,,ja, það var nú svo skemmti-
legt þegar hann sagði mér söguna“
Anna og Valli hafa gengið í gegn-
um súrt og sætt saman, þau byrjuðu
ung að basla og búa, eignast börn og
koma þeim til manns en eftir að
krakkarnir flugu úr hreiðrinu hafa
þau verið sérstaklega dugleg að
halda sambandi við hópinn sinn sem
hefur búið vítt og breitt um landið og
tímabundið var einn sonur þeirra við
nám í Noregi og þá fóru þau þangað
og ég held að mesti auður Valla hafi
verið í börnunum og þeirra fjölskyld-
um. Valli hefur síðustu mánuði verið
mjög veikur á spítala, fyrst í Reykja-
vík og síðan á Akranesi og yfir hon-
um hefur Anna mágkona mín vakað
eins og hún hafi aldrei gert annað en
að hjúkra í erfiðum veikindum.
Það er gott að geta horft til baka
og þakkað Valla fyrir allar góðar
stundir.
Elsku Anna, Júlíana, Oliver, Vífill,
Helga og fjölskyldur, guð gefi ykkur
styrk og frið til að takast á við sorg-
ina, minningin um góðan mann lifir.
Kolbrún Þóra,
Jón Þorbergur og dætur.
Við kveðjum hér góðan dreng
hinstu kveðju, Karl Val Karlsson.
Valli eins og hann var kallaður í
minni ætt var sérstakt gómenni og
skemmtilegur maður.
Nú er haustið að ganga í garð eftir
óvenjulega sólríkt sumar. Sumar
sem að sem flestir hefðu viljað eyða
utandyra og njóta náttúrunnar. En
það átti ekki fyrir honum Valla mín-
um að liggja að fá að njóta sumar-
blíðunnar eða vera úti í náttúrunni.
Hann var innilokaður á sjúkrahúsum
síðustu þrjá mánuði og hún Anna
hans vék varla frá honum.
Ekki vorum við hjónin dugleg í
amstri hversdagsins að kíkja í heim-
sókn til þeirra Önnu og Valla en það
kom þó fyrir.
Alltaf höfðum við á orði eftir slíkt
innlit að þetta þyrftum við að gera
oftar, ekki var það síst eftir
skemmtilegar sögustundir frá Valla
því hann var frábær sögumaður og
sá alltaf spaugilegu hliðina á málun-
um.
Nú er erfiður tími fyrir höndum
hjá fjölskyldunni. En þau Anna og
Valli eiga góð börn, sem hafa staðið
sem klettar með þeim í veikindunum
og munu nú halda áfram að hlúa að
móður sinni.
Elsku Anna, Júlíana, Oliver, Vífill
og Helga, megi góður Guð styrkja
ykkur í sorginni. Minning um góðan
dreng lifir.
Olga og Torfi.
Við kveðjum þig,
elsku afi, með þessu
kvæði.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Blessuð sé minning þín,
Anna, Helgi og Steinunn.
Jæja, afi minn, þá er komið að
kveðjustund. Það verða víst allir að
kveðja einhvern tímann og það er
komið að því að þú kveðjir okkur
núna þó svo að ég hefði viljað hafa
þig lengur. Veikindi þín sem þú barð-
ist við höfðu betur nú þrátt fyrir að
þú hafir verið sterkari og haft betur
um tíma.
Þá dettur mér í hug að rifja upp
tíma í minni barnæsku sem þú komst
mikið við sögu allt frá því ég kom
heim úr skólanum þegar ég var
krakki og stoppaði á hverjum degi
hjá þér og ömmu til að fá kakómalt
og kex, og hvað það var gaman að fá
að taka þátt í heyskapnum þó svo að
maður hafi nú kannski meira verið
fyrir en að hjálpa til en þú leyfðir
mér það nú samt og sagðir mér hvað
ég hefði hjálpað mikið til og verið
duglegur. Þessi seinni ár hefur verið
mjög gaman að fá að koma til þín og
ræða um daginn og veginn og þá
fannst mér sérstaklega gaman að fá
að ræða við þig um stríðsárin og þá
gömlu tíma sem mér fannst svo
skrítið að heyra um og hvernig þið
gerðuð hlutina.
Þú varst endalaus visku- og sögu-
brunnur sem ég gat skemmt mér við
að hlusta á. Það er svo margt
skemmtilegt sem ég gæti rifjað upp,
það mundi ekki rúmast í tveim bók-
um. Þú hefur reynst Steina svo vel og
ég veit að hann mun sakna þín hvað
mest.
Það verður erfitt að koma upp á
Helgafell og vita að þú ert ekki þar
lengur.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Högni Snær Hauksson.
Elsku besti afi.
Við viljum þakka fyrir allar þær
góðu stundir sem við áttum með þér.
Við vorum svo heppin að fá að búa
í kjallaranum hjá þér í rúm fimm ár
og nutum ávallt nærveru þinnar.
Dagbjört Anna hafði svo gaman af
því að fara upp til þín, fá sér kexköku
og spjalla við langafa sinn. Arndís
Eva sem fæddist í apríl síðastliðnum
fær því miður ekki að kynnast þér og
hve góður og hjartahlýr maður þú
varst. Vertu samt viss um að við
munum aldrei gleyma þér og segjum
stelpunum okkar frá þér þegar þær
eldast.
Síðustu dagana í lífi þínu varð okk-
ur ljóst að tími þinn væri brátt á
enda. Við héldum samt að við hefðum
HAUKUR
NÍELSSON
✝ Haukur Níels-son, bóndi á
Helgafelli í Mosfells-
sveit, fæddist í
Reykjavík 13. des-
ember 1921. Hann
andaðist 27. ágúst
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Lágafellskirkju 9.
september.
aðeins meiri tíma með
þér og náðum því miður
ekki að kveðja þig al-
mennilega. Við viljum
gera það hér með og
biðjum Guð að blessa
þig. Nú ertu loksins
kominn til Önnu þinn-
ar, sem þú saknaðir svo
mikið þessi síðustu ár.
Þessari kveðjustund
fylgir mikill söknuður,
við elskum þig, afi, hvíl
þú í friði.
Arnar, Harpa,
Dagbjört Anna
og Arndís Eva.
Elsku Haukur langafi okkar eða
bara Haukur afi, eins og við kölluð-
um þig.
Mikið söknum við þín. Við tölum
mikið um þig og biðjum góðan Guð
að hugsa vel um þig. Því nú ert þú afi
á himnum.
Við munum, afi, hvað þú varst allt-
af góður við okkur og með hlýja nær-
veru. Það var svo gott að skottast í
kringum þig og taka í hlýju og stóru
höndina þína. Eftirminnilegar eru
líka þær stundir sem við áttum með
þér í kringum kindurnar þínar sem
fengu nú ýmsu framgengt. Þú
fræddir okkur um þær og kenndir
okkur að bera umhyggju fyrir þeim
sem og öðrum dýrum. Okkur þótti
líka voða gaman að sitja inn í eldhús-
inu þínu og maula kexkökur og ann-
að góðgæti með þér og hlæja saman.
Minningin um þig afi, þína góðlegu
nærveru, fallega andlit, bros og hlýju
munum við geyma í huga okkar.
Þínar
Sif og Elva Margrét
Elíasdætur.
Að heilsast og kveðjast, það er lífs-
ins saga. Það vitum við gjörla,sem
hleyptu heimdraganum, þegar hest-
ar og kerrur voru enn notuð til flutn-
inga, skófla og haki helstu vopnin í
hendi þess manns sem brjóta vildi
jörð sér til gagns.
Það er eðlilegt að minnast þessa
þegar Haukur á Helgafelli, mágur
minn og vinur, er kvaddur til vígðrar
moldar.
Hann var bóndi, verkamaður og
fangavörður, talið hér í öfugri röð, að
lífsstarfi.
Menntaður var hann sem búfræð-
ingur enda bóndasonur og átti góða
jörð að erfa. Ungur vann hann að
hitaveituframkvæmdum borgarinn-
ar, sem stóðu sem hæst um miðja síð-
ustu öld.
Fullorðinn gerðist hann fanga-
vörður enda búskapur mjög dregist
saman hjá honum á Helgafelli. Jörð-
in smám saman að sogast inní iðu
stórborgarinnar, Reykjavíkur.
Sem minningu um Hauk mág
minn vil eg greina frá málshætti,
sem móðir mín saumaði krosssaumi
og rammaði inn.
Spakmælið: Hógværð hefur mikil
völd, hékk yfir rúmgafli hennar.
Eg horfði stundum á mömmu og
vissi ekki hvort speki þessi væri mér
ætluð eða pabba nema hvorutveggja
væri.
Í dag veit eg að þarna fór hin dulda
lífspeki og túlkun málsins á henni.
Hauki var málshátturinn ekki ætl-
aður og veit eg ekki hvort hann vissi
nokkurn tíma um þessa dulspeki
tengdamóður sinnar.
Hún hefur ekki brýnt hann á þess-
ari speki enda var öllum ljóst sem
kynntust Hauki mági að þar fór hæg-
látur og hógvær maður.
Sem skapgerðareinkenni var hóg-
værðin hans aðall.
Allt hefur sinn tíma og mörg eru
mannsævinnar tímabil.
Eg kynntist Hauki betur hin
seinni ár.Við hringdumst á, ef svo má
að orði komast. Samtölin stundum
löng, gagnleg á þeirri stundu eins og
næring lifandi veru.
Haukur syrgði systur mína mikið
en hann átt sinn frændgarð í Helga-
fellshlíðinni og nokkrar ær sér til
samneytis.
Ánum fargaði hann ekki. Hann
ríghelt í bóndann og búfræðinginn
sem innst í honum sjálfum bjó.
Þéttbýlið hefur nú lagt undir sig
æskuslóð hans. Við því var ekkert að
gera. Það er ekki skófla og haki eða
heykvísl sem þar ráða ferð heldur
þungavinnuvélar, eins þessi verkfæri
eru almennt kölluð.
Hann tók þessum breytingum með
hógværð og skilningi, því að allt hef-
ur sinn tíma.
Ég kveð mág minn og vin með
þessum orðum. Sendi frændum mín-
um, börnunum og barnabörnum
hennar Önnu og hans Hauks, kveðju
mína.
Brynleifur Steingrímsson.
Við fráfall þessa vinar míns á
Helgafelli kemur í hugann einlæg
vinátta hans til allra sem voru í ná-
munda við hann. Haukur var bóndi,
fangavörður, stjórnmálamaður og
ekki síst kærleiksríkur heimilisfaðir
sem stýrði búi sínu og heimili með
reisn ásamt konu sinni Önnu Stein-
grímsdóttur.
Þegar ég kom í Mosfellssveitina
sem ungur maður með fjölskyldu
mína árið 1973 var Haukur Níelsson
við stjórnvölinn í sveitarstjórn ásamt
Jóni M. Guðmundssyni á Reykjum.
Þessir tveir menn mynduðu meiri-
hluta í sveitarstjórninni ásamt sínu
fólki. Þetta kjörtímabil voru um-
brotatímar, Haukur átti þátt í að
leggja þann grunn sem nú liggur fyr-
ir með skólahald að Varmá, ákvörð-
un og uppbyggingu á nýju íþrótta-
húsi, enda var hann íþróttamaður
sjálfur og mikill hestamaður. Í kjöl-
farið kom Vesturlandsvegurinn, sem
opnaði leið fyrir ungt fólk frá höf-
uðborgarsvæðinu og raunar öllu Ís-
landi til búsetu í Mosfellssveit, en
fyrirhyggja Hauks Níelssonar og
hans félaga við stjórn sveitarstjórn-
armálanna opnuðu þessa leið. Í dag
er Mosfellsbær eitt af stærri bæjar-
félögum landsins, með um 7.000 íbúa.
Ég starfaði með Hauki í stjórn-
málum og átti hann sem vin. Sem
lögreglumaður hitti ég hann í fang-
elsinu á Skólavörðustíg þar sem
hann var virtur af samstarfsmönnum
og ekki síður af því fólki sem hafði
hlotið þá ógæfu að lenda inni í fang-
elsinu. Nú á seinni árum kom ég oft
við á Helgafelli til að hitta þennan
gamla vin minn, sem hafði nokkrar
ær á fóðrum og hugsaði vel um þær
til hins síðasta. Haukur byggði upp
ásamt föður sínum, bróður og fjöl-
skyldu hið glæsilega hús á Helgafelli,
sem er í raun minnismerki um fram-
sýni og dugnað fólks á fyrri tímum.
Þetta minnismerki um framsýni,
heiðarleika og dugnað er fyrir allra
sjónum í dag undir Helgafellinu og
verður vonandi verndað undir stjórn
komandi sveitarstjórna um ár og ald-
ir sem tákn fyrir sveitarfélagið. Ég
og fjölskylda mín sendum börnum,
uppeldisbörnum, ættingjum og vin-
um Hauks Níelssonar og Önnu
Steingrímsdóttur samúðarkveðjur.
Gylfi Guðjónsson.
Við fréttir af andláti Hauks Níels-
sonar, bónda á Helgafelli, fóru í
gegnum huga minn þær fáu en góðu
stundir sem ég átti með honum.
Haukur var hafsjór af fróðleik um
sögu Mosfellssveitar. Einn sunnu-
dag fyrir nokkrum árum skipulagði
Framsóknarfélag Mosfellsbæjar
gönguferð upp á Helgafell og var
Haukur fararstjóri. Í þessari
skemmtilegu ferð lýsti hann m.a.
þeim atburði þegar hann var hand-
tekinn af hernámsliðinu og færður í
miðstöð hersins sem var í herteknu
Brúarlandshúsinu. Haukur gat sann-
fært hermenn um að hann væri íbúi
að Helgafelli og aðeins að líta eftir
búsmala og losnaði þar með við frek-
ari fangelsun. Haukur var alla tíð
mikill félagsmálamaður og kynntist
félagsmálum í fyrstu í starfi sínu fyr-
ir Ungmennafélagið Aftureldingu. Á
uppvaxtarárunum komst hann í
snertingu við pólitíkina en Níels faðir
hans var mjög pólitískur. Framsókn-
armaður var Haukur alla tíð og tók
sæti á J-lista fyrir hreppsnefndar-
kosningar árið 1966 og hlaut þá
kosningu í hreppsnefnd. Í hrepps-
nefnd var hann síðan samfleytt til
ársins 1986 eða í 20 ár. Pólitískir and-
stæðingar hans sögðu hann hafa ver-
ið erfiðan en góðan andstæðing,
traustan og fastan fyrir. Á þessum
árum var m.a. tekist á um uppbygg-
ingu sveitarinnar en atvinnutæki-
færin voru hér mörg með risafyrir-
tækið Álafoss í fararbroddi. Fólk
vildi fá að byggja og búa nærri sínum
vinnustað og upp úr 1970 stækkar
byggðin mikið og fjölgun samfara
því. Tók Haukur virkan þátt í þeirri
uppbyggingu. Ég átti ekki því láni að
fagna að starfa með honum í sveit-
arstjórnarmálum, en hann var þessi
trausti framsóknarmaður sem lá
aldrei á liði sínu ef eftir var leitað.
Hann fylgdist vel með stjórnmálum í
Mosfellsbæ þó hann tæki ekki lengur
virkan þátt.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
kynnst Hauki og fyrir hönd fram-
sóknarfélaganna í Mosfellsbæ vil ég
þakka fyrir hans góðu störf um leið
og ég votta aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Þröstur Karlsson.
Mig langaði til að þakka
þér fyrir allt, langafi, það var
gaman að fá að koma í heim-
sókn til þín og leika sér í
dótaskúffunni og fá mjólk og
kex og kíkja á lömbin.
Bless, langafi.
Silja Rún Högnadóttir.
HINSTA KVEÐJA