Morgunblaðið - 12.09.2004, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 SUNNUDAGUR 12. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Arnór GuðjónÓlafsson fædd-
ist á Suðureyri við
Súgandafjörð 13.
maí 1929. Hann lést
á Sjúkrahúsi Akra-
ness 28. ágúst síð-
astliðinn.
Foreldrar hans
voru Ólafur Jóns-
son, f. 3. nóvember
1906, d. 19. septem-
ber 1976 og Sigríð-
ur Guðmunda Örn-
ólfsdóttir, f. 18.
ágúst 1907, d. 21.
janúar 1988. Systk-
ini hans eru 1) Kristján Ríkharð-
ur, f. 3. ágúst 1930, d. 6. júlí
2001, kvæntur Fjólu Runólfsdótt-
ur, f. 31. október 1930, og 2)
Erna Gréta, f. 10. ágúst 1938,
gift Jóni Skafta Kristjánssyni, f.
16. ágúst 1937.
Arnór kvæntist 27. maí 1950
Maríu Ágústsdóttur, f. 9. janúar
1930, d. 10. júlí 1977. Foreldrar
hennar voru Gunnar Ágúst Hall-
júní 1987. 4) Sigríður, f. 29 ágúst
1959. Maður hennar er Sigurður
B. Sólbergsson, f. 9. mars 1957.
Synir þeirra eru Margeir Valur,
f. 2. febrúar 1982, Arnar Mar, f.
20. ágúst 1985, Sigurður B., f.
19. maí 1989 og Fjalar Örn, f.
23. mars 1994. 5) Arna, f. 7. maí
1962. Maður hennar er Helgi
Magnússon, f. 12. nóvember
1961. Börn þeirra eru Magnús
Ingi, f. 5. apríl 1980, Tinna, f.
25. apríl 1984 og Eva, f. 23. des-
ember 1988.
Arnór lærði múraraiðn hjá Að-
alsteini Árnasyni og lauk svein-
prófi árið 1951. Meistaraprófi
lauk hann 1954. Hann var sjálf-
stætt starfandi múrari 1953–
1979 og var í samstafi með
Adam Þorgeirssyni frá 1953–
1971. Arnór var í stjórn Meist-
arafélags byggingamanna og
Múrarafélags Akraness og var
gjaldkeri múrarafélagsins í
nokkur ár. Hann var í vinnu-
skólanefnd Akraness í 4 ár.
Hann fluttist til Reykjavíkur
1979 og hóf störf hjá bygging-
ardeild Sambandsins og síðar
Húsasmiðjunni og lét af störfum
við 67 ára aldur, árið 1997.
Útför Arnórs fór fram frá
Akraneskirkju 7. september.
dórsson, f. 23. nóv-
ember 1897, d. 20.
maí 1976 og Ingi-
björg Jóhanna Ing-
ólfsdóttir, f. 17. nóv-
ember 1900, d. 4.
ágúst 1983. Börn
Arnórs og Maríu eru:
1) Kjartan, f. 4. jan-
úar 1950, d. 17. mars
2001. Kona hans er
Jóhanna Baldurs-
dóttir, f. 17. júní
1952. Börn þeirra
eru Agnar, f. 21.
ágúst 1971, Arna
María, f. 13. apríl
1976, María Sigríður, f. 24. júní
1982, Baldur Ólafur, f. 22. októ-
ber 1992, Jóhann Hersir, f. 28.
júní 1994 og Melkorka Jara, f.
12. mars 1997. 2) Ólafur, f. 29.
október 1954. 3) Gunnar Ágúst,
f. 23. júní 1956. Kona hans er
Guðbjörg Ólafsdóttir, f. 12. maí
1953. Börn þeirra eru a) María,
f. 17. apríl 1976, Ólafur, f. 21.
nóvember 1980 og Arnór, f. 18.
Hann pabbi er dáinn. Þessi orð
hljóma í eyrum mér, þó vissi ég
hvert stefndi. Mér verður hugsað
til baka, til okkar bestu ára. Marg-
ar góðar minningar koma upp í
hugann, líka þær erfiðu. Pabbi var
kjölfestan í mínu lífi, þótt leiðir
hafi skilið um tíma. Ávallt var hann
til staðar fyrir mig og mína þegar
við þurftum á að halda.
Hann varð fyrir þeirri lífs-
reynslu að missa konuna sína í
blóma lífsins þegar hann var aðeins
48 ára og tel ég að það hafi haft
mikil áhrif á hann, þrátt fyrir
hrjúfan skráp. Í mínum huga var
pabbi alltaf þessi kaldi karl sem
ekkert haggaði. Kannski voru það
lífsviðhorf þess tíma sem hann ólst
upp á sem mörkuðu hann. Samt
fannst mér hann alltaf vera mjúkur
inn við beinið og þá sérlega hin síð-
ari ár. Hann var jú ágætur karl.
Innst inni veit ég að hann vildi
enga lofræðu um sig, enda vissi
hann manna best hverjir voru kost-
ir hans og gallar.
Á mínum uppvaxtarárum var
það hann sem réði, strangari pabbi
var án efa ekki til, allavega ekki í
mínum huga. Í dag er ég sátt við
kröfur hans, þó oft höfum við verið
ósammála um uppeldisaðferðir.
Það var honum örugglega erfitt að
standa frammi fyrir því að verða
bæði pabbi og mamma barnanna
sinna og fjölskyldna þeirra. Hann
var ekki búinn undir þá lífsreynslu
frekar en aðrir. Í þá daga var ekk-
ert sem heitir sorgarferli. Allir
áttu bara að standa sig jafnt ungir
sem eldri. Sem betur fer erum við
vitrari í dag.
Börnunum mínum var hann góð-
ur afi og Helga mínum góður
tengdafaðir. Ávallt fylgdist hann
vel með og gerði miklar kröfur.
Hann vildi að við stæðum okkur vel
í námi, starfi og ekki síst í íþrótt-
um. Hann kom og fylgdist með á
Íslandsmóti í badminton þegar
Tinna og Magnús Ingi voru að
keppa, þótt honum fyndist leiðin-
legt að horfa á badminton. Fótbolti
var jú hans íþrótt af lífi og sál og
aðeins til tvö fótboltalið í heimin-
um, ÍA og ARSENAL. Okkar síð-
asta samvera var þegar Þórey
Edda var að stökkva í Aþenu.
Hann fylgdist spenntur með þrátt
fyrir að vera illa haldinn.
Hans mesta gæfa í lífinu síðustu
15 árin var hún Dúna. Þvílíkt happ
að kynnast konu eins og henni. Ást
og virðing einkenndi þeirra sam-
band og er öðrum til eftirbreytni.
Elsku Dúna, takk fyrir hvað þú
hugsaðir vel um pabba og fjöl-
skylduna hans.
Við pabba segi ég bless, ég kveð
að sinni. Þín yngsta, eins og þú
sagðir alltaf.
Arna.
Ég heyrði einu sinni sögu um
strák sem féll út um glugga. Hann
var á öðru ári. Í fallinu tók hann
sængina sína með sér þannig að
hann fékk mjúka lendingu þó að
fallið væri af annarri hæð. Þetta
var á Suðureyri við Súgandafjörð
árið 1930. Líklega fyrsta fall sem
Arnór Ólafsson tókst á við. Arnór
átti eftir að falla nokkrum sinnum
eftir þetta.
Ég kynntist Arnóri þegar ég var
16 ára. Á fimmtudögum spilaði
hann brids í Röstinni á Skaganum
og þá gat ég óhræddur mætt á
Vesturgötuna og heimsótt Örnu
mína. Fyrstu kynnin við Arnór
voru þó ekki mikil en eftir því sem
árin liðu urðu þau betri og meiri.
Karlinn treysti mér betur og betur
fyrir dóttur sinni og barnabörnun-
um síðar þó svo að ég hefði hent
fermingarsófanum á haugana, sóf-
anum sem Arnór hafði keypt fyrir
fermingarpeningana og þótti svo
mikið til koma.
Lífshlaupið er margbrotið. Þeg-
ar ég kynntist Arnóri var hann
ungur og harður nagli. Þetta
breyttist og karlinn bognaði. Þann
mann þekkti ég best, sem reis upp
úr erfiðleikum og lifði lífinu lifandi
síðustu árin í jafnvægi með góðan
lífsförunaut sér við hlið.
Það var mjög gott að leita til
Arnórs í sambandi við leiðsögn um
landið og ég fékk kjark til að keyra
yfir ár vegna kunnáttu hans og
reynslu. Arnór var sérstaklega
fróður um skemmtilega og fallega
staði til að heimsækja. Eitt sinn
fyrir mörgum árum var ferðinni
heitið í Ásbyrgi. Tengdapabbi
sagði mér að fara Hólssandinn, það
væri svo falleg leið. Að sjálfsögðu
fór ég Hólssandinn eftir 8 tíma
akstur frá Reykjavík í roki og rign-
ingu um kvöld á venjulegum fólks-
bíl (hann hafði farið þessa leið á 8
gata jeppa). En án gríns, Arnór
kenndi mér mikið.
Ég vil líka minnast á vinnuhörku
Arnórs. Ég hef sjaldan séð menn
vinna eins skemmtilega og múr-
arann. Hann var góður fagmaður
og vann á ógnarhraða. Ég fékk
tengdapabba eitt sinn til að vinna
fyrir mig og átti ég að hræra á
gólfinu á meðan hann kastaði mæð-
inni. Ég byrjaði að hræra og þótt-
ist kunna vel til verka, oft búinn að
hræra. Eftir ca 20 sek. var hann
búin að missa þolinmæðina og
„sýndi mér hvernig ætti að fara að
þessu“.
Í veislum var Arnór ótrúlega
skemmtilegur og kunni svo vel að
ná til fólks, það er einstakur eig-
inleiki sem fáir hafa. Við eigum eft-
ir að sakna þeirra stunda.
Ég fór oft til Arnórs og Dúnu á
Furugrundina og í Fannborgina og
þá var talað um gamla tíma sem og
stjórnmálin í dag. Arnór var mikill
jafnaðarmaður og þoldi ekki íhald-
ið. Tengdapabbi bauð mér oft í
mat. Alltaf var það „gamall matur“,
s.s. svið, hrossakjöt og þess háttar.
Eitt sinn bauð Nóri í hrossakjöt
sem hann vissi að mér þótti svo
gott. Ég mætti með vatn í munn-
inum og til í kjötið, en þá hafði
karlinum dottið í hug að hakka
kjötið og setja papriku út í. Þegar
ég kom heim með skeifu skildi kon-
an ekki neitt í neinu. Hrossakjöt
var ekki hans sterkasta hlið. Ann-
ars var allt tekið með trukki, 40
slátur, tunna af söltuðu hrossa-
kjöti, 3 kartöflugarðar og Óli og
Gunnar settu niður og tóku upp.
Ekki má gleyma uppvaskinu því
Arnór var harður við drengina og
lét þá vaska upp frá 3 ára aldri, eða
þannig hljómar sagan hjá bræðr-
unum.
Arnór og Dúna voru mikið í
Kjósinni í bústað sem Dúna á.
Þetta er frábær staður sem okkar
börn hafa verið svo heppin að fá að
koma á. Fyrst Magnús Ingi í kart-
öflurækt og síðar Tinna og sér-
staklega Eva sem var mjög mikið
hjá afa og Dúnu.
Dúna er okkar mesta happ og
auðvitað Arnórs. Hún hefur verið
hans mesti sólargeisli síðustu 15
árin. Alltaf að hugsa um Arnór
sinn og verið honum svo góð. Ég
sagði við Arnór eftir síðustu ferð
hans til Dúnu að hann ætti ekki að
vera að láta Dúnu alltaf vera að
þvo og strjúka honum, hún orðin
þetta fullorðin. Svarið kom strax.
Helgi, þetta er einsdæmi í heim-
inum. Það er engin kona sem er
svona góð við manninn sinn og
hættu að vera svona öfundsjúkur!
Afi barnanna minna hefur staðið
sig vel. Hann kenndi þeim ýmislegt
og var stoltur af þeim. Hann
kenndi Magnúsi Inga vinnusemi og
verklagni, Tinnu að trúa á sjálfa
sig og Evu reyndist hann vel. Arn-
ór, þú skilur mikið eftir þig, það
ber fjölskylda þín vitni um.
Jæja þetta er orðið gott. Það er
eitt sem ég þarf að segja í lokin, ég
mun sakna þín, kæri vinur.
Helgi Magnússon.
ARNÓR GUÐJÓN
ÓLAFSSON
Vönduð og persónuleg þjónusta
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj,
s. 691 0919
Kársnesbraut 98 • Kópavogi
564 4566 • www.solsteinar.is
Helluhrauni 10, 220 Hfj.
Sími 565 2566
www.englasteinar.is
Englasteinar
Legsteinar
Sími 551 3485 • Fax 551 3645
Áratuga reynsla í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 896 8284
Eyþór Eðvarðsson
útfararstjóri
Sími 892 5057
Vaktsími allan sólarhringinn
Nú er Halla látin,
eftir langan og góðan
ævidag og ég hef trú á
því, að nú sitji hún og
skeggræði heimsmálin
í nýjum heimkynnum, með gömlum
og nýjum vinum, lesi Moggann sinn
staf fyrir staf og muni áfram sem
hingað til allt sem hún les og heyr-
ir.
Halla ferðaðist ekki mikið um
ævina, en hún kunni landakortið ut-
anað, hún þekkti helstu þjóðvegi
Evrópu, hvaða leiðir væru greið-
HALLFRÍÐUR
NIELSEN
✝ Hallfríður Niel-sen fæddist í
Reykjavík 25. októ-
ber 1917. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ sunnu-
daginn 25. júlí síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Bústaðakirkju 30.
júlí.
færastar, hvar væri
fallegast, hvar væru
vinalegustu borgirnar
og þorpin.
Halla fylgdist vel
með samferðamönnum
sínum, mundi gamla
tíma, breytingarnar í
borginni, hún var mik-
ið borgarbarn og
tengdi svo eðlilega
söguna við nútímann.
Ég veit ekki hvort
reisnin og öryggið í
framkomu hennar var
danskættað, en í mín-
um huga var hún
heimskona. Hún þekkti sporin sín
og vissi hvar hún gekk.
Hennar verður saknað á góðum
stundum.
Hugurinn dvelur nú hjá vinkonu
minni Lillian og fjölskyldunni allri.
Guð veri með þeim og styrki.
Blessuð sé minning Höllu.
María E. Ingvadóttir.
✝ Magnús IngimarÞorvaldsson
fæddist að Koti í
Svarfaðardal 24. apr-
íl 1924. Hann lést á
hjúkrunarheimili í
Tranby í Noregi 24.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Þorvaldur Guð-
mundsson bóndi á
Þrasastöðum í Stíflu,
f. 10. maí 1899, d. 21.
júlí 1989 og Hólmfríð-
ur Kristjana Magnús-
dóttir húsfreyja, f. 26.
sept. 1899, d. 27. maí
1989. Systkini Magnúsar eru Guð-
mundur, f. 27. des. 1921. d. 12.
mars 2004, Guðný, f. 24. jan. 1929,
Anna Snjólaug, f. 17.
mars 1939, d. 5. nóv.
1967, og Hörður, f.
12. nóv. 1942.
Magnús kvæntist
Liv Þorvaldsson,
norsk að ætterni en
þau slitu samvistir,
þeim varð ekki barna
auðið.
Magnús var lærð-
ur rafvirkjameistari,
fluttist ungur til Nor-
egs, og bjó þar yfir
50 ár, hann vann á
sjúkrahúsi í Ósló sem
rafvirki allt þar til
hann fór á ellilaun. Útför Magn-
úsar fór fram frá Tranby kirkju í
Noregi 3. september.
Elsku bróðir og frændi, við kveðj-
um þig með söknuði og virðingu og
vitum að þú ert kominn á betri stað.
Minningarnar geymum við í hjörtum
okkar.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, – Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sigurður Kristófer Pétursson.)
Kveðja,
ættingjar.
MAGNÚS I.
ÞORVALDSSON
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstand-
endur senda inn.
Minningargreinar