Morgunblaðið - 22.09.2004, Page 24

24 MIÐVIKUDAGUR 22. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Jón Jónsson, föður-
bróðir minn, lést á
líknardeild Landa-
kotsspítala hinn 23.
ágúst og var jarðsung-
inn frá Grafarvogskirkju hinn 1.
september sl. Hann hefði orðið 88
ára í dag, 22. september, hefði hann
lifað. Hann var fæddur á Brjáns-
stöðum á Skeiðum.
Fyrir tilviljun er ég staddur á
Hótel Heklu á Brjánsstöðum er ég
skrifa þessi minningarorð. Þó að
hér hafi orðið miklar breytingar frá
því að þeir bræður Nonni og Guðni
seldu jörðina 1989, þá hjálpar það
til við að rifja um gamlar minningar
að ganga hér um móa og tún. Hér
ólst Nonni upp og bjó allan sinn
starfsaldur. Hjá honum og systk-
inum hans var ég í sveit í níu sum-
ur. Þegar ég kom fyrst til sumar-
dvalar á Brjánsstöðum níu ára
JÓN
JÓNSSON
✝ Jón Jónssonfæddist á Brjáns-
stöðum á Skeiðum
22. septem ber 1916.
Hann lést á líknar-
deild Landakotsspít-
ala 23. ágúst síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Graf-
arvogskirkju 1. sept-
ember.
gamall stóðu þrjú af
þeim átján börnum
sem amma og afi eign-
uðust, fyrir búinu. Það
voru þau Guðmundur,
næstelsti bróðirinn,
Anna Eyrún, elsta
systirin, og Nonni,
sem var þriðji yngstur
af systkinahópnum.
Nonni var einstakt
ljúfmenni og ákaflega
natinn við skepnur. Ég
held að við höfum átt
það sameiginlegt að
halda mest upp á
kýrnar, enda voru
störfin tengd þeim helsta hlutverk
mitt framan af sveitadvölinni. Eig-
um við, ég og systkini mín, sem
stundum fengu einnig að koma í
sveitina, margar góðar minningar
úr gamla fjósinu. Það var oft mikið
sungið meðan á mjöltum stóð, það
stytti stundirnar og kúnum virtist
líka það vel. Á Brjánsstöðum höfðu
kýrnar ekki bara eitthvert númer
eins og nú tíðkast, heldur skírðu
Nonni og Anna þær allar hinum
virðulegustu nöfnum. Ég man eftir
Malargjörð, Skrautu og Kinnu og
ein var nefnd upp á ítölsku og köll-
uð Bambína.
Trúmennska Nonna og dugnaður
við bústörfin var aðdáunarverður.
Þau sumur sem ég var á Brjáns-
stöðum man ég ekki eftir einu skipti
sem hann var ekki við mjaltir.
Hann sýndi mér ungum mikið
traust í meðferð véla og var ein-
staklega laginn við að segja manni
til. Tilsögn hans var svo áreynslu-
laus og sjálfsögð að maður vissi
ekki af fyrr en tiltekinni færni var
náð. Hann kenndi mér margt um
tæki og tól, lífið og tilveruna og tíð-
rætt varð honum um líf að loknu
þessu.
Eilífðarmálin voru honum hug-
leikin og hann las allt sem hann
komst yfir um dulræn málefni.
Nonni var ágætlega hagmæltur og
læt ég fljóta hér með vísur sem
hann orti og nefndi „Við lestur dul-
rænna fræða“:
Ég bergi af þeirri lífsins tæru lind
sem lyftir oss og úr hugans vanda greiðir.
Vér klífum brattann hærra tind af tind
uns takmarki er náð á æðri leiðir.
Þroskans braut ei gefur grið
þá götuna verðum að halda.
Því öll við stefnum upp á við
til æðri máttarvalda.
Nú við lok þessarar jarðvistar
Nonna vil ég fyrir hönd systkina
minna og móður okkar flytja þakkir
fyrir allar þær gefandi stundir sem
við áttum saman með honum. Ég
verð ævinlega þakklátur fyrir það
þroskandi uppeldi sem ég hlaut í
vistinni hjá Nonna og hinum föð-
ursystkinum mínum á Brjánsstöð-
um.
Kristján Sigurmundsson.
✝ Margrét Jóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 14. febr-
úar 1915. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Grund 14. september
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Stef-
anía Sigríður Guð-
mundsdóttir, f. 17.
ágúst 1886, d. 1916,
og Jón Árnason, f. 3.
ágúst 1889, látinn.
Fósturforeldrar
Margrétar voru Pál-
ína Steinunn Guð-
mundsdóttir, f. 9.
desember 1888, d. 1930, og Bjarni
Skúlason, f. 16. nóvember 1882,
látinn. Margrét átti alsystur,
Jónu Guðmundu, f. 8. janúar
1914, d. 10. september 2004, og
hálfbróður, Ingimund Guðmunds-
son, f. 16. mars 1907, d. 21. mars
1991.
Hinn 15. febrúar 1940 giftist
Margrét Ásgeiri Haraldi Gríms-
syni, f. 2. mars 1918, d. 28. októ-
ber 1996, þau skildu. Þau áttu
saman fimm börn, Þau eru: a)
Kort Sævar, f. 11. júní 1943, fyrri
kona Sigrún Sigurgeirsdóttir, f.
20. febrúar 1948, skilin, þau eiga
tvo syni, Arnar Geir og Sigurgeir
Örn. Eiginkona Ás-
laug Pétursdóttir, f.
30. mars 1953, þau
eiga eina dóttur,
Katrínu Írisi. b)
Stefanía Ósk, f. 30.
júlí 1948, eiginmað-
ur Einar Sólon Hug-
berg Þorbergsson, f.
8. nóvember 1950,
þau eiga sex börn,
Örn, Þorberg Ás-
geir, Kristin Rúnar,
Rósalind Hugbjörtu,
Eyrúnu Margréti og
Sólon Pétur. c) Örn,
f. 15. september
1950, d. 13. janúar 1951. d) Pálína
Erna, f. 23. október 1953, fyrri
maður Kristinn Hreinn Þorbergs-
son, f. 1. júní 1947, skilin, þau
eiga fjögur börn, Margréti Björk,
Gunnar Brynjólf, Grím Björn og
Melkorku Bríeti. Eiginmaður
Árni Steingrímur Sigurðsson, f.
2. ágúst 1971, þau eiga soninn
Sigurð Pétur. e) Bryndís Hulda, f.
10. júlí 1957.
Eftirlifandi sambýlismaður
Margrétar til 33 ára er Sveinn
Jósepsson, f. 1. ágúst 1926.
Útför Margrétar fer fram frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Magga byrjaði lífsgönguna í
Reykjavík. Mundi, Jóna og Magga
þurftu ung að takast á við sorgina.
Mamma þeirra deyr frá þeim þeg-
ar Magga er rétt ársgömul. Pálína
Steinunn móðursystir þeirra og
Bjarni maðurinn hennar tóku hana
að sér. Hún ólst upp með Þórði
syni Pálínu á Hellum á Vatns-
leysuströnd þar til hún er 15 ára.
Hún fylgist ung með veikindum
Bjarna og kveður fóstru sína
hinstu kveðju þegar hún er 15 ára.
Margt lærði hún hjá Pálínu fóstru
sinni og oft tók hún orð hennar sér
í munn. Fórnfýsi, ósérhlífni og
dugnaður voru eiginleikar sem hún
ræktaði með sér hjá henni. Nú lá
leið hennar aftur til Reykjavíkur í
vist til móðursystur sinnar Ingi-
bjargar Kortsdóttur.
Magga átti langa starfsævi. Hún
var í vist á nokkrum stöðum í
Reykjavík. Mest sagði hún mér frá
vistinni á Reykjum. Hún var þakk-
lát og stolt yfir að hafa unnið hjá
Guðrúnu húsfreyju. Reykir voru
henni sem annað heimili. Þar lærði
hún að hjóla, dansa og gera marga
skemmtilega hluti með heimasæt-
unum. Hún hélt tryggð við fjöl-
skyldu Guðrúnar. Ekki var skóla-
gangan hennar löng, aðeins
nokkrir mánuðir svo að hún gæti
lært Kverið og fengið fermingu.
En hún vann í vistum á góðum
heimilum hjá vel máli förnu fólki.
Ég undraðist oft hve fallegt ís-
lenskt mál hún talaði vitandi um
litla skólagöngu hennar.
Magga var alltaf dugleg til
vinnu. Þegar hún var heimavinn-
andi húsmóðir þá stífaði hún
skyrtur, bakaði flatkökur, hnýtti
net og vann það sem til féll á
hverjum tíma. Mottóið hennar var
að gefast aldrei upp. Upphafið að
ævistarfi hennar var á Slysavarð-
stofunni við Barónsstíg. Þaðan lá
leið hennar í símastúlkustarfið á
Læknavaktinni. Magga vann þar
til starfsloka eða í rúma tvo ára-
tugi.
Hún var eins og margar íslensk-
ar konur af hennar kynslóð flink
saumakona og sletti svolítið dönsk-
unni. Magga var mikil félagsvera,
hláturmild, söng- og danselsk.
Hún giftist Halla 15. febrúar 1940.
Dansinn, sönginn og hláturinn áttu
þau saman. Hún var hjartadrottn-
ingin hans. Þau bjuggu á ýmsum
stöðum á höfuðborgarsvæðinu.
Fjölskyldan óx með hverju barni
og með flestum börnunum komu
gæludýr. Hún var sjálf mikið fyrir
dýr. Árið 1950 var þeim erfitt ár.
Örn þriðja barnið þeirra fæðist en
lifir aðeins í fjóra mánuði. Hún
rifjaði þann tíma oft upp með mér.
Af litlum efnum en miklum dugn-
aði og bjartsýni byggðu þau hús í
Háagerði. En vonir brustu og lífið
breyttist, eftir tæpa tvo áratugi
skildu leiðir þeirra Möggu og
Halla.
Lífið hélt áfram. Aðlögunar-
hæfni hennar var með ólíkindum
og kom oft í ljós á lífsgöngu henn-
ar. Nú tók nýr kafli við. Árið 1963
kynntist hún eftirlifandi sambýlis-
manni sínum Sveini. Hann hafði
gaman af söng eins og hún. Ég
man vel eftir því þegar hún kynnti
Valgerði Hebu dóttur hans 10 ára
fyrir okkur systrunum. Á sinn hátt
blandaði hún henni í systrahópinn.
Hún var ekki bara mamma heldur
líka vinkona. Þegar ég byrjaði að
búa þá breyttust samskipti okkar
og vorum við góðar vinkonur alla
tíð eftir það. Árið 1977 fór hún í
fyrsta sinn til útlanda. Hún hafði
gaman af því að ferðast og hlakk-
aði ég alltaf til að heyra ferðasög-
urnar og skoða myndirnar sem
hún hafði tekið. Mamma var sterk
kona með góða útgeislun og
skemmtilegan húmor. Tveimur
dögum fyrir andlátið var hún að
glettast við mig og tala um hve
langt væri orðið í vinaböndunum
og hnýtti því svo hlæjandi við að
það mætti nú alltaf stytta í þeim.
Hún kenndi mér það sem nafna
mín, fóstra hennar, kenndi henni,
að gefast aldrei upp, að hjálpa
þeim sem minna mega sín, að
vanda verkin mín og hugsa ekki
um hve langan tíma það tekur, hún
kenndi mér að vera sterk. Í stolti
og virðingu kveð ég þig elsku
mamma, þakka þér fyrir að deila
lífsreynslu þinni með mér. Megi
brot af þér lifa áfram í mér. Guð
blessi þig. Öllum aðstandendum
votta ég mína dýpstu samúð. Guð
blessi ykkur alla daga.
Glæsileg kona er gengin á braut
Guðs blessun mót henni taki
dýrðarljós Drottins, eyðist hver þraut,
dásemdir andans á eilífðarbraut
í þér og allt um kring vaki.
Pálína E. Ásgeirsdóttir.
MARGRÉT
JÓNSDÓTTIR
Hann Svenni var að
kveðja þennan heim
eftir langa baráttu við
erfiðan sjúkdóm.
Ég minnist hans
sem góðs, lífsglaðs, hlýs og mikils
SVEINN
SIGURÐSSON
✝ Sveinn Sigurðs-son fæddist í
Reykjavík 14. júní
1964. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 5. ágúst síðast-
liðinn og var
jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju
16. ágúst.
baráttumanns. Sam-
skiptin hafa verið lítil
undanfarin ár, en
helstu samskipti mín
við Svenna og Sibbu
frænku voru þegar ég
passaði hann Ágúst
litla.
Elsku Sigurbjörg
og Ágúst, ég votta
ykkur samúð mína á
þessari sorgarstundu,
megi Guð gefa ykkur
styrk til að takast á
við þennan erfiða
tíma.
Kveðja
Karitas Bergsdóttir.
Elsku amma.
Við kveðjum þig
með mikinn söknuð í
hjarta en vitum að þú
ert í góðum höndum núna. Við
þökkum þér fyrir allar þær ynd-
islegu stundir sem við áttum sam-
an í lífinu. Þú varst alltaf svo skiln-
ingsrík og góðhjörtuð. Við eigum
GUÐLEIF
JÓNSDÓTTIR
✝ Guðleif Jóns-dóttir fæddist í
Krossadal í Tálkna-
firði 16. nóv. 1914.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi laugardaginn
14. ágúst síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Bústaðakirkju 24.
ágúst.
eftir að sakna þess
að koma í heimsókn í
blómahafið og sitja
bara og spjalla um
hvað sem okkur lá á
hjarta. Það var alltaf
svo gott að tala við
þig. Okkur þykir
leitt að geta ekki
verið með fjöl-
skyldunni þegar við
kveðjum þig. Við
söknum þín þegar en
vitum að þú ert á
enn betri stað núna
og sá dagur kemur
sem við sjáumst
aftur.
Guð blessi minningu þína.
Með ástar- og saknaðarkveðjum,
Elsa, Birna
og fjölskyldur.
Að kvöldi 18. ágúst
bárust mér þær sorg-
arfréttir að Jóhann
Halldórsson hefði lát-
ist skyndilega. Jói á Andvaranum.
Jói, vinur pabba.
Ótal lítil atvik frá liðnum árum
rifjast upp. Jói snarast inn úr dyr-
unum heima, það er verið að landa
úr Andvaranum fyrir austan og
hann kemur með myndir og bréf
frá Jóhönnu dóttur sinni, tekur
bréf til baka, segist vera í póst-
ferðum. Jói að teyma undir okkur
krökkunum á hestunum hans
Braga. Jói í torfærum á Range
Rovernum, hvattur áfram af
Heimi. Jói með Birgit nokkurra
mánaða á Brekkuborg, býður ein-
birninu að fá krúttið lánað í
nokkra daga til að prófa hvernig
er að eiga systkini. Á seinni árum
tengjast minningarnar aðallega
veiðiferðum. Jói á leið í Grenlæk,
eða á hreindýraveiðar með pabba.
Alltaf hress. Alltaf eins.
Minningarnar eru margar en sú
sem er mér kærust og best lýs-
andi fyrir þann Jóa sem ég þekkti
er síðan ég var um 10 ára og átti
að vera sofnuð kvöldið eitt þegar
pabbi, Bragi og Jói komu heim.
Þeir höfðu setið að spilum á
Brekkuborg, „kaupstaðarlykt“ af
þeim og mönnum liggur hátt róm-
ur. Jói kemur inn í herbergi, sest
á rúmstokkinn, segist vera með
JÓHANN
HALLDÓRSSON
✝ Jóhann Hall-dórsson fæddist
á Fáskrúðsfirði 24.
október 1942. Hann
lést að kvöldi mið-
vikudagsins 18.
ágúst síðastliðins
og fór útför hans
fram frá Landa-
kirkju í Vest-
mannaeyjum 27.
ágúst.
svolítið sem hann
þurfi að biðja mig að
geyma fyrir sig.
Undrunin ekki lítil
þegar undan úlpunni
birtist svartur hvolp-
ur, það er drifið í að
útbúa rúm fyrir
þennan óvænta gest,
sem sofnar með
dúkkusæng. Gleðin
yfir hvolpinum ólýs-
anleg. Það var sjald-
an lognmolla í kring-
um Jóa, hann hafði
hressilega og upp-
lífgandi nærveru,
var hreinskiptinn í orðum og
gerðum. En þó hann talaði ekki
undir rós og það væri oft betra
fyrir viðstadda að vera ekki mjög
viðkvæmir, þá duldist engum sem
kynntist Jóa að þar fór maður
með stórt og hlýtt hjarta. Hann
talaði ekki mikið um eigin tilfinn-
ingar eða líðan frekar en svo
margir af hans kynslóð en hann
var stoltur af krökkunum sínum
og umhugað um að allir hefðu það
sem best. Í einu af síðustu sam-
tölum kom einmitt fram að meiri
frítími síðustu ára hafði verið
hvað dýrmætastur vegna aukinna
samvista við barnabörnin. Hann
fylgdist vel með fólkinu sínu hvort
sem það voru vinir eða skyld-
menni. Og ef gaf á bátinn og
reyndi á, þá var það Jói sem
hringdi oftar og hafði því meira
samband. Er hægt að fá betri eft-
irmæli en að hafa verið sannur
vinur vina sinna?
Ég vona að hann hafi vitað
hversu mikils við fjölskyldan mát-
um vináttu hans og tryggð.
Elsku Lilla og fjölskylda, ykkar
missir er mikill, hugur okkar er
hjá ykkur og Brynju. Blessuð sé
minning Jóhanns Halldórssonar.
Esther Hermannsdóttir.