Morgunblaðið - 22.09.2004, Page 26

26 MIÐVIKUDAGUR 22. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Oddný RósaRagnarsdóttir
fæddist í Innri-Njarð-
vík 26. október 1940.
Hún lést á líknardeild
Landspítalans í Kópa-
vogi föstudaginn 3.
september síðastlið-
inn. Rósa var elsta
dóttir hjónanna
Kristbjargar Sveins-
dóttur, f. 29. júlí 1922,
og Ragnars Guð-
mundssonar, f. 22.
júní 1920. Systkini
Rósu eru 1) (Stein-
unn) Margrét, f. 21.
júní 1943, búsett í Mosfellsbæ,
maður hennar er Sigurður Hrafn
Þórólfsson. Dætur þeirra eru
Hólmfríður Hemmert og Ragn-
hildur. 2) Steinar, f. 23. maí 1944,
búsettur í Sandgerði, kona hans er
Hulda Kragh. Synir þeirra eru
Ragnar og Örvar. Steinar á tvær
dætur, Freyju og Kristbjörgu, með
fyrri eiginkonu sinni. Þær eru bú-
settar í Bandaríkjunum. 3) Þorkel-
ína Ragnheiður, f. 20. apríl 1957,
búsett á Akranesi, maður hennar
Ólafur Haraldsson. Dætur þeirra
eru Jórunn María og Bergrós
Fríða. 4) Helga Björk, f. 6. júlí
1962, maður hennar
er Sigtryggur Páll
Sigtryggsson. Börn
þeirra eru Eva Dögg,
Daníel Bergmann og
Hjalti Freyr.
12. des. 1969 gift-
ist Rósa Stefáni Guð-
mundssyni, f. 21.
apríl 1935. Þau voru
búsett í Reykjavík.
Dætur þeirra eru
Hrönn Stefánsdóttir,
f. 29. desember 1971,
búsett í Reykjavík,
sambýlismaður
hennar er Árni Guð-
mundsson, f. 9. apríl 1970, og
Kristín Stefánsdóttir Boyce, f. 6.
október 1969, maður hennar er
James Boyce, börn þeirra eru;
Oddný Erykah Boyce, f. 23. júní
1997, Arnar Michael Boyce, f. 23.
júní 1997, og Sonja Björk Boyce
28. desember 1999. Synir Kristín-
ar frá fyrra hjónabandi eru
Tryggvi Pétur Brynjarsson, f. 22.
febrúar 1992, og Stefán Snær
Brynjarsson, f. 22. febrúar 1992.
Kristín er búsett í Bandaríkjunum.
Útför Rósu fer fram frá Ás-
kirkju í Reykjavík í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Elsku mamma, það er erfitt að
kveðja þig og vita að ég á aldrei eftir
að sjá þig aftur, þú átt aldrei eftir að
koma og kíkja „aðeins“ á barnabörn-
in eins og þú sagðir alltaf, hvort sem
það var í næsta húsi eða vestur um
haf. En um leið rifjast upp fullt af
góðum minningum sem munu lifa að
eilífu í hjarta okkar. Ég sakna þín svo
mikið, elsku mamma mín, hugur
minn er alltaf hjá þér, þar sem þú ert
núna í góðum höndum ömmu og allra
hinna. Ég kveð þig með þessum orð-
um elsku mamma mín því þetta segir
svo mikið um þig
Þakka þér fyrir að segja aldrei:
„þetta sagði ég þér“, að minnsta kosti
ekki oft.
Þakka þér fyrir að vera alltaf til staðar,
ekki ágeng, ekki kröfuhörð, bara til
staðar.
Tiltæk hvenær sem var að gefa ráð
viðvíkjandi hósta, réttritun, góðum
bókum, blettum, vinargjöfum,
krossgátum og svo framvegis.
Reiðubúin að pakka niður og koma,
ef þess þurfti með, undir eins.
Fús til að hugga, hlusta á mig segja fréttir.
Vera óþrjótandi uppspretta ástar,
hvað sem ég hef gert.
Alltaf.
(Pam Brown.)
Guð veri með þér. Þín
Kristín.
Ég kynntist Rósu Ragnarsdóttur
fyrir rúmum fimmtán árum þegar við
Hrönn dóttir hennar felldum hugi
saman, ég nýorðinn 19 ára gamall og
Hrönn að verða 18 ára. Þegar ég rifja
upp kynni mín af Rósu verða mér
ljósir helstu mannkostir hennar;
ósérhlífni og manngæska.
Rósa var elst fimm systkina. Ein
systra hennar sagði mér frá því
hversu vel Rósa gætti yngri systkina
sinna þegar þau voru að vaxa upp í
Innri-Njarðvík. Hún gekk fyrr til
náða en systkini hennar á þessum ár-
um, til þess að geta vaknað til þeirra
að morgni svo hún gæti vakið þau,
gefið þeim að borða og komið þeim á
stað í skólann. Ef hún vaknaði að
nóttu til breiddi hún sængurnar bet-
ur yfir þau. Þetta lýsir Rósu kannski
einna best. Eins og hún vakti yfir vel-
ferð systkina sinna forðum vakti hún
seinna yfir velferð fjölskyldu sinnar,
barna sinna og seinna barnabarna.
Í æsku sinni þurfti hún að þola
mikið af hálfu föður síns. Af þessu
hlutust sár sem aldrei greru og mörk-
uðu hana alla ævi.
Sem sjómannskona til margra ára-
tuga kom það að miklu leyti í hennar
hlut að sjá um heimilisreksturinn og
uppeldi dætra sinna. Hún var dugleg
og útsjónarsöm, var mikil listakona í
höndunum og saumaði mikið, bæði á
fjölskyldu sína og aðra. Fallegir kjól-
ar voru hennar sérgrein.
Rósa var ákaflega greiðvikin
manneskja, hún var alltaf tilbúin að
rétta fram hjálparhönd ef hún skynj-
aði einhverja erfiðleika. Þetta átti
bæði við gagnvart fjölskyldu og vin-
um. Í gegnum árin kom það ósjaldan
fyrir að hún gekkst í ábyrgð fyrir fólk
sem var í vandræðum og leitaði til
hennar. Stundum, þegar allt fór á
versta veg, þurfti hún að axla ábyrgð-
ina af fjárhagsskuldbindingum ann-
arra sem stóðu ekki við sitt. Þá var
oft þröngt í búi hjá henni. En aldrei
kvartaði hún.
Rósa hafði mikið skap og mikinn
viljastyrk. Ef hún einsetti sér að gera
eitthvað gat fátt komið í veg fyrir
það. Við í fjölskyldunni höfðum árum
saman hvatt hana til að hætta að
reykja en hún blés alltaf á slíkar til-
lögur. Þegar hún sjálf tók þá ákvörð-
un að hætta reykingum, eftir að hafa
reykt í 50 ár, reyndist það henni auð-
velt.
Bestu kostir Rósu komu berlega í
ljós þegar tvíburarnir Tryggvi Pétur
og Stefán Snær fæddust langt fyrir
tímann árið 1992. Hún studdi Krist-
ínu dóttur sína með ráðum og dáð á
þessum erfiðu fyrstu vikum í lífi
bræðranna þegar þeir börðust fyrir
lífi sínu á vökudeild Landspítalans. Á
milli drengjanna og Rósu mynduðust
óvenjulega sterk tengsl. Í huga
þeirra skipaði amma þeirra ávallt
sérstakan sess. Barnabörnunum
fjölgaði og var oftast svo að einhver
þeirra dvöldu hjá Rósu. Hlutur Rósu
í uppeldi barnabarnanna var geysi-
lega stór og mikilvægur. Fór svo að
þegar Kristín og James fluttu til
Bandaríkjanna haustið 2002, að Stef-
án Snær varð eftir hjá Rósu.
Okkur Rósu varð fljótt vel til vina
og alla tíð var á milli okkar gott sam-
band. Leit ég alltaf á hana sem einn
af mínum bestu vinum. Ófáum kvöld-
stundunum eyddum við saman í eld-
húsinu hennar og ræddum saman
þegar aðrir fjölskyldumeðlimir voru
gengnir til náða. Hún hafði upplifað
margt og hafði gaman af því að segja
frá liðnum tímum og var einkar
skemmtilegur sögumaður.
Nú í vor kenndi Rósa sér meins.
Um skeið hafði hún verið óvenjulega
þreytt og haft mikla höfuðverki.
Mánudaginn 5. apríl leitaði hún lækn-
is. Þegar ég var beðinn um að fylgja
henni af móttöku Læknavaktarinnar
í Kópavogi og niður á bráðamóttöku
Landspítala – háskólasjúkrahúss gat
mig ekki órað fyrir hvað myndi fylgja
í kjölfarið næstu fimm mánuði. Við
rannsóknir kom í ljós að í höfðinu á
henni var æxli sem tafarlaust þurfti
að nema brott. Aðgerðin sem slík
heppnaðist vel en til allrar óhamingju
reyndist um illkynja mein að ræða.
Rósa sýndi mikinn styrk við þessar
erfiðu aðstæður, hún var staðráðin í
því að berjast gegn þessum óvini og
hafa sigur. Rósa undirgekkst krefj-
andi lyfjameðferð í þeirri von að unnt
reyndist að hemja sjúkdóminn. Um
mitt sumarið kom í ljós að sjúkdóm-
urinn hefði heltekið hana og engin
von væri um bata. Hún tók þessum
erfiðu fregnum af miklu æðruleysi og
hugrekki. Rósa lést á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi hinn 3.
september síðastliðinn. Kannski lýsa
orð barnabarnsins Tryggva Péturs
sem hefur verið í fóstri hjá okkur
Hrönn síðustu tvö ár henni best, þeg-
ar hann rifjaði upp kynni sín af ömmu
sinni: „Amma var alltaf góð.“
Ég held að við gætum öll verið sátt
við að vera lýst á þennan hátt. Að
vera alltaf góð við aðra, sama hvað
bjátaði á í lífi okkar sjálfra. Með þess-
um orðum kveð ég tengdamóður
mína, Rósu Ragnarsdóttur, og þakka
um leið fyrir þann tíma sem ég átti
með henni.
Árni Guðmundsson.
Rósa var góð og yndisleg kona, hún
var vinur minn og gat alltaf komið
mér til að hlæja, þegar að við vorum
að spjalla saman. Ég elskaði hana
eins og mína eigin móður. Alltaf gat
ég leitað til hennar ef ég var í vanda
staddur, sama hvað það var. Jafnvel
þó að við kæmum frá tveimur ólíkum
heimum fundum við alltaf leið til að
tjá okkur hvort við annað. Ég mun
sakna hennar mjög mikið.
If tears could build a stairway
and memories a lane
I’d walk right up to heaven
and bring you home again
Ég mun alltaf muna þig og elska,
sama hvar þú ert.
Ástarkveðja, þinn vinur og tengda-
sonur,
James.
Til okkar ástkæru Rósu ömmu.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
– augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Elsku amma, við söknum þín svo
mikið. Minning þín mun lifa í hjörtum
okkar um alla ókomna tíð.
Við elskum þig svo ægilega mikið.
Þín barnabörn
Tryggvi, Stefán,
Arnar, Oddný og Sonja.
Rósa var besta kona í heimi. Hún
var alltaf svo góð við okkur krakkana
og alla í kringum sig. Við krakkarnir
komum mjög oft til hennar. Við hugs-
um alltaf til hennar. Hún var alltaf
góð við mig, laug aldrei og var besta
amma í heimi. Hún var eiginlega
besti vinur minn. Hún var alltaf í
góðu skapi. Hún átti marga vini í hús-
inu, eins og Dúfu og Fransisku. Ég
veit hvað þið eruð að hugsa, amma
mín er betri, en samt, amma mín er
góður engill og ég mun aldrei gleyma
henni. Einu sinni var hún með mér og
bróður mínum í strætó, þá gleymdi
hún peysunni sinni í strætóinum, en
henni fannst það allt í lagi, út af því að
henni fannst peysan ljót.
Hún var voða hraust kona, þegar
hún var ung vann hún bikar í sundi.
Okkur langar að hitta hana aftur.
Tryggvi Pétur.
Mig langar að minnast Rósu vin-
konu minnar í fáeinum orðum.
Rósa lést langt fyrir aldur fram
eftir stutta en erfiða sjúkdómslegu.
Rósa var yndisleg manneskja með
stórt hjarta og mjög skemmtilega
kímnigáfu.
Hennar verður sárt saknað í fjöl-
skyldunni, klettsins sem alltaf stóð
vörð um fjölskylduna sína.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Ég sendi Stefáni, Stínu, James,
Hrönn, Árna og barnabörnunum
mínar innilegustu samúðarkveðjur
og bið Guð að styrkja þau á þessari
erfiðu stundu.
Anna.
Hugurinn reikar aftur til haustsins
1958 er ég var á leið í rútu norður í
land á Húsmæðraskólann á Lauga-
landi í Eyjafirði. Fyrir aftan mig í
rútunni sátu tvær stúlkur og var
Rósa önnur þeirra. Þær voru einnig á
leið í skólann og urðum við ásamt
einni til herbergisfélagar næstu níu
mánuði.
Eftir að skóla lauk höfðum við
Rósa gott samband og reyndist hún
og fjölskylda hennar mér og dóttur
minni ákaflega vel í erfiðleikum okk-
ar.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Kærar þakkir fyrir allt.
Valborg Guðmundsdóttir
(Vallý).
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
(Úr 23. Davíðssálmi.)
Elsku Rósa.
Ég kynntist þér er við dóttir þín,
hún Stína, urðum vinkonur. Þú tókst
mér strax opnum örmum. Upp frá því
urðum við góðar vinkonur.
Alltaf var jafn gaman að heyra
hlátur þinn og spjall, ófáar stundir
áttum við í gegnum símann. Alltaf gat
ég leitað til þín ef á þurfti að halda.
Við þökkum þér allar okkar góðu
stundir, Rósa mín, við vitum að nú
eru allar þjáningar þínar horfnar. Ég
mun sakna þín. Gakktu á guðs veg-
um. Megi góður guð styrkja alla þína
ástvini.
Þín
Berglind og börn.
(ODDNÝ) RÓSA
RAGNARSDÓTTIR
Síðast þegar ég sá
Bjarka Hafþór var
hann afar fallegur.
Hann var ljós yfirlitum,
grannur og brosmild-
ur. Hann var hættur á
lyfjunum og var nú að
einbeita sér að mataræði og náttúru-
legum lækningum. Heimili hans var
snyrtilegt og smekklegt en þó nógu
frjálslegt til að rúma hæfilega óreiðu
á skóbúnaði við innganginn. Ég
fylgdist með honum þar sem hann
stóð við vaskinn og tók inn nýja með-
alið sitt; vatn og undanrennu, sem
honum þótti hin versta ólyfjan. Hann
tók undanrennuna inn með matskeið
BJARKI HAFÞÓR
VILHJÁLMSSON
✝ Bjarki HafþórVilhjálmsson
fæddist í Reykjavík
3. ágúst 1971. Hann
lést 9. september síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Kefla-
víkurkirkju 21. sept-
ember.
en lét vatnið dropa úr
krananum upp í sig. Ég
staldraði stutt við en þó
nógu lengi til að spyrja
hann hvernig hann
hefði viljað hafa líf sitt
hefði hann öllu fengið
um það ráðið. Honum
fannst hugmyndin
brosleg en eftir nokkr-
ar fortölur fékkst hann
til að leika leikinn með
mér. Hann sagði: „Ef
ég hefði alveg fengið að
ráða, hefði ég viljað
leika. Í raun … hefði ég
viljað gera það sem þú
ert að gera.“ Þessi draumur, sem
mig dreymdi tveimur nóttum eftir
andlát Bjarka, segir kannski meira
um mig en hann, en síðan mér bárust
fregnir af andláti hans hef ég ekki
getað varist hugsunum um hversu
gæðum heimsins er misskipt; hversu
mismikið er á mennina lagt.
Nú eru meira en tuttugu ár síðan
við Bjarki lékum okkur saman.
Drengurinn sem ég kynntist þá var
hjartagóður, hæfileikaríkur og hlát-
urmildur. Hann hafði leiftursnöggan
huga og þegar frú Vestman lagði
reikningsdæmi fyrir bekkinn kom
svarið iðulega eins og byssukúla frá
næstfremsta borði í miðröð; Bjarki í
essinu sínu. Sérlunda var hann
vissulega, enda mikill prófessor í eðli
sínu og hefði eflaust sómt sér vel sem
vísinda- eða fræðimaður af einhverj-
um tagi ef þræðir skapanorna hefðu
fallið jafnar fyrir honum.
Veikindin vörpuðu skugga yfir síð-
ari ár Bjarka en það er til marks um
skapgerð hans að hann var ætíð
glaður þrátt fyrir það. Hann gerði
sér fulla grein fyrir veikindum sínum
en gat samt gantast og gert grín og
mest að sjálfum sér – og þannig um
leið að þeim sem ekki skildu að hann
spaugaði. Þrátt fyrir stutta ævi og
enn styttri viðkynningu, kenndi
Bjarki mér meiri og stærri lexíur en
margur sem ég hef eytt meiri tíma
með og fyrir það er ég þakklátur.
Sé líf eftir þetta er ég þess fullviss
að Bjarki fái meiri meðbyr í sínu
næsta; að hæfileikar hans fái notið
sín og draumar hans rætist. Hann
vann fyrir því.
Ég kveð góðan dreng.
Sigurður Eyberg Jóhannesson.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýju við andlát og útför föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
ÓLAFS JÓNSSONAR
frá Katanesi,
Skarðsbraut 19,
Akranesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks A-deildar og
heimahjúkrunar á Sjúkrahúsi Akraness.
Jóna Guðrún Ólafsdóttir, Jóhann Norðfjörð,
Jón Ólafur Ólafsson, Guðrún Guðmundsdóttir,
Erla Ólafsdóttir, Gísli Eiríksson,
Sverrir Haraldsson,
barnabörn og langafabörn.