Sunnudagsblaðið - 18.10.1959, Side 3

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
563
Hjörtur Jónsson stud, theól,
Hvers galzlu Karþago, sem állir
eill siun hvíta, vaska synil
MIÐJARÐARHAFSSTRÖND —
svignandi döðlupálmar, öldugjálf-
ur við ljósan sand, sól á háhveli,
brennandi hiti. Hafið er blátt og
sjóndeildarhringurinn krappur í
hitamistrinu. Kiettahöfðf gengur
fram í sjóinn. Þar er allur gróður
skrælnaður og jarðvegurinn svið-
inn, harður, brúnleitur leir, og
gráir kalkklettar. Við stígum út
úr stórum fólksvagninum, stúd-
entar úr öllum heimi. Frakkar
hafa látið til sín heyra. Þeir telja
aðgerðir okkar beinast gegn spr
°g' vilja koma í veg fyrir, að við
höldum til Sakiet-Sidi Joussef,
ITafa þeir sagzt vilja aðvara fjöl-
skyldur þeirra, sem tækju þátt í
þessufn leiðangri. Suinufn hafa
þeir þegar skrifað bréf. Þeir segj-
ast ekki taka ábyrgð á Jjví, að við
verðum ekki skotnir. 'Vegna þess-
ara aðgerða þeirra hefur för okk-
ar til Sakiet-Sidi Youssef verið
frestað og við dveljum í Túnis-
borg í góðu yfirlæti. Tímann not-
um við til þess að fara á bað-
strandir, skoða söfn og rústir, sjá
okkur um í Afríkú, landi svartra
manna.
Því erum við líka stödd hér á
hvítri sandströnd. Ég segj við.
Konur eru líka í hópnum, Valerie,
ameríska, Barbara sænska, Díana
enska og tvær innfæddar stúdín-
ur. Flestir hafa kastað fötum I bíln
ttm og eru'áðéins á sundbolum.
Skó þarf þó að hafa á fótum, því
að sandurinn er brennandi heit-
ur, þar til kemur ofan í flæðar-
málið. Margir hafa og sóllfattana
til þess að verjast sólsting. Við
flýtum okkur áð komást í sjóinn.
Hitinn er mátulegur, en selta mik-
il. Maður flýtur nærfi því eins. og
korktaþpi. Þarna er fullt af folki,
en það er flest hvítt, Evrópúþúar.
Hvítar konur í baðfötum eftir Par-
ísartízku þreyta knattleik. Það ,cr
skrýtið í þessu landi, að sjá frjáls-
ar konur. Múhameðstrúarkonurn-
ar eru eigh eiginmannanna. likt og
asnar þeirra og úlfaldar. Þær fá
ekki að fara í sjóinn og baða sig,
þótt ef til vill veitti nú sumum
hverjum ekki af því. Þó sá ég ein-
stöku vaða út í, en þá í fullum
skfúða og haldandi bláeunni fyrir
andlitinu. Má vera, áð þær hafi
fengið fleng'ingu fyrir, samt held
ég vart, ef þær hafa á engan hátt
berað nekt sína. Þess vegna var
það svo mikilvægt að halda blæj-
unni rét't fyrir andlitinu, en skó-
síðir kyrtlarnir varðveittu hitt.
Það var mikil blessun að geta
baðað sig í svölum sjónum.Að vísu
sveið í sólbrunann, en það var
samt sválandi. Við fórum í kapp-
sund og knattleik, en skriðum síð-
an upþ á ströndina og lögðumst í
saridinn. Hann var mátulega heit-
ur í fjöruborðinu og með því að
velta sér á hliðarnar sitt á hvað,
var hægt að forðast að skaðbfenna.
Ekki vorurn við fyrr komin upþ í
sandinn, en innfæddur tötrum
klæddur náungi með trog á höfð-
inu tók að angra okkur. Hann var
berfættur, kolbrúnn og rifinn,
talaði arabisku og pataði með hönd
unum. í troginu, sem hann'setti
fyrir okkur, bar hann gersemar
'sínar. Það voru hnetur, vindlingar
vafðir innan í bréi' og sitthvað
fleira, jafnvel tyggigúmmí. Enj?-
inn vildi kaupa af honum, enda
verðið óheyrilegt. Hann nefndi það
á frönsku. Sá svarti lét ekki búg-
ast fyrir það. Hann gekk aðeins í
burtu og í stóran svei& kom síð-
an áftur og tók að bjóða okkur
vöru sína. Nú var allt orðið mun
ódýrara og sumir fóru að kaupa.
Brátt 'köm líka annar. Hann bar
gosdrykki í körfu á höfðinu, en
þeir voru ekki gefnir, þó glæptist
eirin Fiririirin á því að kaupa sér
eina flosku. Síðan varð þeim
svárta ekki meira ágehgt og han'n
gekk í burtu alveg eins og félagi
hans hafði gert áður, kom síðan
aftur og bauð gosdrykki fyrir
hér úm bil helmingi lægra verð.
Þannig er verzlað í Austurlönd-
um.
Innfæddu stúdentarnir höfðu
tekið með handa okkur smurt
bra'uð og ferska ávexti, perur og
abríkósur. Þeir deildu með okkui'
föngunum og við snæddum á hækj
um okkar í heitum sandinum. Á
eftir voru gosdrykkir, sém komu
sér vel í þeim vítisþórsta Afríku.
Siðan var stokkið í sjóinn aftur,
en að því búnu haldið fótgangandi
áleiðis. til, Karþagó. 'Við. gengum
lötúr hácgt í hitanum. Það var iíka
ýmisslegt að sjá. Lengra út með
strönddnni voru konur að þvo ull