Sunnudagsblaðið - 18.10.1959, Blaðsíða 9

Skömmu síðar sátu þau inni á
kaffihúsi og unga stúlkan át boll-
ur og drakk súkkulaði, brosti og
benti á staðinn, þar sem magi
hennar hlaut að vera staðsettur,
hvað sem öðru leið, þetta var svo
indælt á bragðið og hún vár svo
södd, svo södd!
Andlitið á Krúsnik, hrukkótt
og útigangslegt, var í senn upp-
ljómað af heilbrigði, gleði °g
þakklátsemi, honum fannst hann
verða að vera ósköp góður við
þessa ungu stúlku, sem ekki var
dóttir hans, en virtist þó kunna
betur að þiggja það, sem hann
hafði til að bjóða, en nokkur, sem
hann hafði áður kynnzt.
Hann vildi feginn geta sagt
henni frá því, að hann hefði verið
mjög í'íkur, að minnsta kosti hefði
hann unnið sér mikið inn, og að
Sofja hefði lagt þá fyrir og að
það hafði legið álitleg fjárhæð
inni í stálöruggum banka, þegar
þessi stálöruggi banki varð gjald-
þrota. Sem betur fór var það eftir
að Sofja dó, svo að ekki olli það
henni sorgar. Alla sína ævi hafði
hún hugsað til þess, er hann gæti
dregið sig í hlé, og þá myndu þau
kaupa sér býli úti í sveit. Þar gæti
svo dóttir þeirra, vísindakonan,
doktorinn, eytt háskólaleyfum sín-
um, unz hún yrði að fara í fyrir-
lestrahald aftur.
Krúsnik vildi gjarna segja þess-
ari litlu, Ijósu dúfnamey frá öll-
um hinum rismiklu framtíðar-
draumum konu sinnar um fjöl-
skyldu þeirra. Og líka frá því,
hvernig hann veiktist — af tauga-
veiki, sem lamaði hann að miklu
leyti — það var eftir að Maraka
framdi sjálfsmorðið, sem hann
hefði átt að koma í veg fyrir. En
honum hafði ekki komið til hug-
ar, að neitt þvílíkt gæti komið fyr-
ir, þar til allt var um garð geng-
ið. . .
. Hann langaði líka ósköp mikið
til, að hún fengi að vita, að nú
SUNNUDÁGSBLAÐIÐ
átti hann að fara að leika á ný.
Að gamli leikstjórinn hans hafði
skipulagt sýningarför um borgir
ættlands hans með „Góða dátann
Sæk“, og að hann, leikstjórinn,
hafði verið svo viss um afturbata
Krúsniks og endurnýjaða leikhylli,
að hann hafði sjálfur greitt úr sín-
um vasa þessa hressingardvöl í
Meran, svo að listamaðurinn gæti
verið búinn að ná sér til fulls, er
hann tæki til starfa á nýjan leik.
En ekkert af þessu gat hann sagt
henni. Aftur á móti skildi hann
það mikið, að unga stúlkan ætti
enga peninga — sem hún sýndi
honum með því að opna töskuna
sína, taka úr henni púðurdós og
krukklaðan vasaklút, svo hristi
hún úr töskunni út í loftið, taldi
eitthvað saman í lófa sínum, síðan
hristi hún höfuðið, brosti dapur-
lega.
Krúsnik brosti ánægjulega, tók
upp veski sitt og sýndi henni pen-
ingaseðil. Hún kinkaði kolli og
klappaði saman lófunum, leit bæn-
araugum til veskisins og benti:
Meira!
Krúsnik dró annan seðil upp úr
veskinu, lokaði því síðan og benti
á sjálfan sig, sló út hendinni í
hreinskilinni afsökun: Því miður,
þar var ekki meira eftir en rétt
svo, að nægði fyrir hann.
Þá varp dúfnamærin öndinni og
bögglaði seðlana saman í töskunni
og spurði, hvort þau ættu að fara,
með því að benda á hann og sjálfa
sig og svo út um gluggann, og
Krúsnik greiddi veitingarnar með
ánægju og gekk út í sólskinið með
vinkonunni sinni litlu.
Já, það var sólskin! Það var
fyrst nú, að hann kom auga á það,
hversu fagurt var í Meran.
Krúsnik hafði aldrei reikað um
göturnar. Dapurleikinn hafði heft
hugmyndaflug hans. Vanagapgur-
inn var frá gistihúsinu niður að
böðunum, og á leiðinni hafði hann
setið á bekkjunum í hressingar-
569
skýlunum meðfram ánni — hann
hafði ekki einu sinni látið sér
hugsast, að gefa dúfunum né heid-
ur að horfa á þá, sem hjá honurn
sátu eða framhjá gengu. Jafnvel
tónlistin frá kapellu baðstað;—; s
hafði aðeins náð eyra hans, „ki
vitund.
En í dag — nú — var hann að
brjótast út úr þessu ástandi. H; n i
heyrði þytinn í trjálaufinu, ha m
tók eftir bláma himinsins, hann
greindi litla, granna hönd í sinni,
þegar förunautur hans ætlaði að
detta um trjárót eða ef hún var
hrædd um, að hann myndi gera
það.
Hann var ekki svo fákænn sem
félagar hans vildu vera láta og
ekki svo einfaldur sem Sofju hafði
sýnzt, en hitt var satt, að hann
hafði aldrei flíkað tilfinningum
sínum, og þótt hann kynni að gera
það nú, yrði ekki annað út úr
þeim fundið, en eina volduga þakk
látsemi yfir að verða einu litlu
mannsbarni að nokkru liði, og
gleðigeisla yfir því, að hætta nú
allt í einu að vera aleinn í til-
verunni, heldur einn af tveim.
Við og við leit hún framan í
hann og hló, einu sinni gretti hún
sig ofurhtið og það kom honum
til að brosa himinlifandi. Maraka
hafði aldrei grett sig framan í
hann. Sofja ekki heldur. Hvað
eina, sem spaugað var með á heim-
ili hans, varð að koma frá honum
sjálfum. Og það var líka vant að
falla til jarðar í hljóði eins og
dautt fiðrildi.
Þetta var um hádaginn og sól-
skinið steikjandi. Hressingargest-
irnir í Meran voru annaðhvort í
nuddi eða þeir lágu fyrir. Dúfna-
mærin og vinur hennar gamli
mættu engum manrfi, sem þau nú
leiddust áleiðiS að eiidafnárki, sem
enginh vfssi hvað Var: *'
Hann var hugfangmn af þessari
björtu borg, er baðaði sig í sól-
skininu fyrir augum hans. Hon-