Sunnudagsblaðið - 18.10.1959, Blaðsíða 11

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
571
ofan með virðingu. — Hvað hefur
hún gert af sér, Ég vildi gjarna
hjálpa henni, ef mér er unnt. Já,
ég bekki hana, ég hittf hana í gær,
ég vildi gjarna hjálpa hénni.
Hann þreifaði eftir seðlaveski
sínu, en vissi samt, að í því var
sama sem ekki neitt.
Hinn lögregluþjónninn sagði
nokkur orð ‘í hryssingslegum tón
við þann, er ávarpað hafði Krús-
nik.
— Vegabréf hennar er í ólagi
— sagði sá fyrri-------en það er
á móti reglunum, að ég lét fara
hingað með hana. Það var aðeins
tií þess, að þér þyrftuð ekki að
bíða árangurslaust. Hann deplaði
augunum gletnislega framan í
hann.
Unga stúlkan tók nú aftur til
með óskapa mælgi. Hún var í
geysilegum æsingi og virtist hella
úr skálum reiði sinnar yfir Krús-
nik út af því, að hann skyldi ekki
þegar fá hana lausa.
Á sinni bjöguðu þýzku spurðist
Krúsnik fyrir um það, hvort hann
mætti fylgjast með á lögreglu-
stöðina og var það veitt.
Hvað á stöðinni gerðist, varð
Krúsnik aldrei fullkomlega ljóst.
Unga stúlkan grét af bræði. Mað-
ur var þar, er sat og skrifaði, leit
varla upp meðan hann skipaði fyr-
ir um fangavist hennar. Og burt
var hún færð, en enginn gaf
minnsta gaum að orðum Krúsniks
eða andmælum.
— Þaö getur þó ekki verið hægt
að setja manneskju undir lás og
loku, af því einu að vegabréf henn
ar sé ekki í lagi, stamaði hann. En
allt, sem hann hafði upp úr því,
var axlayppting og stutt og form-
leg ítölsk orð, sem hann .tkyldi
ekki.
Hin nýja, bjarta veröld Krús-
niks, sú, sem var sköpuð í gær,
var þegar í dag fallin í rúst og
heilj hans barðist í ákefð og ör-
væntingu við að bjarga rústun-
um. Barðist við hugmyndina um
að fá ungu stúlkuna leysta úr
varðhaldinu. 'Við möguleikann til
að hjálpa henni nú og um alla
ævi. Allt annað virtist honum fá-
nýtt. En hvernig mátti það verða?
í heila viku fór hann daglega
til lögreglustöðvarinnar í þeim
tiigangi að spyrjast fyrir um, hvort
nokkuð hefðj gerzt. En það var
aðeins ef hann hitti góðlátlega
lögregiuþjóninn, sem talaði ýzku,
að hann gat fengið eitthvað að
frétta: Hún var ungversk, vesa-
lings litla vinkonan hans. Og allt
sem hún kunni í málum utan sinn-
ar eigin tungu, voru fáeinar fransk
ar setningar. Hafði fengið aðvör-
un um að fara ekki yfir ítölsku
landamærin. Var tuttugu og eins
árs. .
Einu sinni lagði þessi stórvaxni
lögregluþjónn höndina á öxl Krús-
niks í liugsunarleysi og sagði vin-
gjarnlega: Hámeri, þér skiljið.
En hann skildi það ekki.
Með því að vinna bug á hlé-
drægni sinni, gat Krúsnik náð í
mann, sem þekktj Pólverja, og nú
varð það hlutverk þessa Pólverja,
að ná í annan til, nefnilega mann,
er kynni ungversku.
Loks náðist í roskna listakonu
frá Norðurlöndum, með tjásulegt
hár og sérgóð á svip. Hún hafði
lesið listasögu í ótal lönduni og þá
er Krúsnik náði loks sambandi við
hana, fannst honum, að því mikill
léttir, jafnvel öryggi.
Að hans skoðun var konan hrein
asti málsnillingur. Hún talaði ít-
ölsku og þýzku og kunni þar að
auki hrafl í ungversku. Það var
mikill viðburður fyrir Krúsnik, er
hann gekk með henni inn á lög-
reglustöðina og var þá búinn að
leggja fvrir hana, hvað hún skyldi
segja og hvers hún ætti að krefj-
ast.
Honum veittist þá líka sú á-
nægja að maður sá, jafnvel, er
sat og skrifaði og sem aldrei hafði
fengist til svo mikils sem að líta
á Krúsnik, blátt áfram svaraði
konunni, er hún vék máli sínu
til hans.
Jú. Það var alveg rétt! Ung-
versk stúlka var í haldi hér í fang
elsinu vegna ólags á vegabréfi.
Hvort nokkuð væri hægt fyrir
hana að gera? Nú, jæja — hún
öskraði og æpti á vindlinga, það
mátti færa henni þá að gjöf.
Ó. sólin skein í heiði fyrir aug-
um Krúsniks þann dag. Hann
keypti vindlinga og fór sjálfur
með þá til fangelsisins. Ó. bless-
aður málasnillingurinn með tjásu-
lega hárið — Krúsnik kyssti
hendur hennar af miklum inni-
leik.
Það var samt ekki þess vegna,
heldur af brennandi löngun til að
hjálpa meðsystur og meðaumkun
með Krúsnik, sem hún lét ekki
staðar numið fyrr en hún hafði
útvegað þeim leyfi til að sjá hinn
unga fánga. í níu daga voru ferð-
ir þeirra árangurslausar, en tí-
unda daginn gengu þau gegnum
voldugt fangelsishlið og fengu að-
gang að vistarveru, þar sem þau
í viðurvist t.veggja lögregluþjóna
biðu þess að hún kæmi.
Og að lokum kom hún. Föl og
fokréið og er hún varð’þess. vís-
ari að konan erlenda skildi hana,
mælti hún orðrétt það, sem hér
fer á eftir — sem Krúsnik fékk
þó aldrei vitneskju um:
— Nú, loksins kom þó einhver,
sem hægt er að tala við. Segið
karlfíflinu, að hann verði að géra
svo vel að ná mér héðan. Það sem
er nú komið fram yfir hálfan
mánuð! Það hefur aldrei brugdist
mér þangað til nú, að einhver
þorskhaus hafi getað leyst mig út.
Skipið honum í andskotans riáfni
að múta hyskinu! En vitanlega
tímir hann ekki að sjá af saum-
nálarvirði, þessi skítajúði!
Konan, sém átti að túlka mál