Sunnudagsblaðið - 18.10.1959, Blaðsíða 12

572
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
hennar, tók fyrir hjartað og
kyngdi.
— Hvað segir hún? spurði Krús-
nik áfjáður. — Segið mér, hvað
þetta þýðir, allt saman sem hún
var að segja.
Listakonan kyngdi aftur, svo
sagði hún:
— Hún segist vera mjög þakk-
lát fyrir vindlingana — og að —
sér líði alveg prýðilega.
Krúsnik sneri sér að henni með
leiftrandi augnaráði og kinkaði
kolli stórlega hrærður. Unga stúlk
an rak út úr sér tunguna framan
í hann. Annar lögregluþjónninn
gi-eip í handlegg hennar.
— Ó, nei, — greip Krúsnik
fram í — hún gerir þetta að
gamni sínu! Segið, að ég skuli
gefa henni upp heimilisfang mitt,
og að ég muni vissulega annast
hana, eftir að hún er laus orðin.
En ég er tilneyddur að fara héð-
an nú þegar, því ég er í föstu
starfi.
Listakonan elskulega var frem-
ur sorgmædd en ástúðleg, er hún
mælti:
— Þessi herra er tilneyddur að
fara —
— Segið hopum að fara til
helvítis — sagði hin fagra mey —
ef hann heldur að ég sakni hans,
þá skjátlast honum! Flytjið þér
honum það frá mér, gamla nátt-
ugla!
Konan eldroðnaði.
— Hann segir — sagði hún og
röddin skalf. — Hann segist vera
leikari og ekki hafa peninga fyrr
en hann fær hlutverk.
— Þér megið gjarna bera hon-
um kveðju,mína og segjá, að til
þess sé hánn allt of vitlaus —
svaraði hún. — Hann getur ekki
einu sinni orðið trúður í fjölleika-
húsi ijneð þessa ásýnd. Ég sem
hq|j^^4pn,. fíþn herra og §vo
he,fuf.!(þann, bara vejfið að . sþilg
íT; iúig' brott, sagði
húp Ýfð.M.lögrggluþjpnjpp,. sem
eþki skUdi^prðin,, heþjLip,' tilburð-
ina: — Ég nenni ekki að standa
hér og glápa á þetta daufdumba
fífl og þennan bandhnykil sem
hjá honum stendur!
— Hvað segir hún? — Hvað
sagði hún? spurði Krúsnik með
áfergju, um leið og þeir leiddu
hana út.
Listakonan lagaði hár sitt,
hneyksluð á svip, síðan leit hún
á gamla manninn með eftirvænt-
inguna í svipnum.
— Hún þakkaði fyrir — sagði
hún hægt og rólega. — Hún þakk-
aði innilega fyrir!
— Ó — sagði Krúsnik hrærður,
— hún treystir manni svo tak-
markalaust.
Krúsnik skildi heimilisfang sitt
eftir í höndum listakonunnar og
lengra fór það aldrei. Og enda
þótt svo hefði orðið myndi það
hafa verið vita þýðingarlaust. Því
rétt eftir sýningarförina, þar sem
hann vakti mikla hrifningu — en
þekkti engan, sem glaðst gæti yf-
ir gengi hans, lézt hann af hjarta-
slagi. Eftirmælin er birtust eftir
lát hans, myndu hafa orðið Sofju
til mikillar ánægju og sennilega
hefði hún orðið upp með sér af
þeim. Það er jafnvel ekki með
öllu óhugsandi að þau hefðu vak-
ið þægilega furðu hjá Maröku
sjálfri, svo sem andartaks stund.
í garðinum hjá Café de Paris í
Monte Carlo sat ung og yndisleg
stúlka, sem var að iokka til sín
lítinn hund með kökumolum. Eig-
andi hundsins lét dagblaðið síga,
sém hann hafði verið að lesa í og'
horfði á hana með velþóknun.
Hún brosti við honum og tyllti
sér við borð hans, spurði skrípa-
lega, hvort hundurinn mætti sitja
í kjöltu hennar.
Um leið og hann fékk stúlk-
unni hyolpinn, kom hún auga á
mynd Krúsiiiks í blaðinu og hrifs-
aðj það. i
Hún renndi augunum yfir dálk-
inn og leit síðan framan í mann-
inn.
— Mort? — spurði hún: —
Dauður?
Hann hneigði höfuðið til sam-
þykkis’.
Þá lagði hún hendurnar um
höfuð hundsins litla og kinnina
að enni hans og augun hennar
fögru fylltust tárum.
— Ó! — sagðj hún og varp sorg-
þrungnum augum á eiganda
hundsins: — grand ami — góður
vinur — mort! —.
Og í umkomuleysi sínu stakk
hún lófanum sínum litla í hönd
ókunna mannsins og augu hennar
endurheimtu ekki töfraljóma
sinn fyrr en hann var búinn að
hjálpa henni blíðlega upp uf
stólnum og koma henni fyrir a
bekknum við hlið sér.
— Faiin — sagði hún. — Hungr-
uð — manger — borða — og benti
á staðinn þar sem maginn hefur
aðsetur.
Maðurinn kallaði á þjóninn í
ákafa.
En hundurinn litli sat á jörð-
inni, gleymdur, og geispaði af
leiðindum.
TIL GAMANS
Prófessor einn var í heimsókn
hjá kunningjafólki sínu. Um
kvöldið, þegar prófessorinn ætl-
aði að leggja af stað, var komið
hið versta hrakveður og kunn-
ingjafólkið bað prófessorinn að
gista uni nóttina og hann tók þvi
með þökkum.
Stundarkorrii seinna hvarf
prófessorinn og kom ekki aftm-
fyrr en að töluverðum tíma liðn-
um, þá var hann gegnvotur og
hríðskjálfandi.
— Hvar í ósköpunum hafið
þér verið? spurði kunningja-
fólkið.
■ — Ég mátti til með að íara
heim til konuhnar.og segja henni
frá því, að ég gæti ekki kömið
heim í þessu hundaveðri oi
myndi gista hér í nótt.