Sunnudagsblaðið - 07.04.1963, Blaðsíða 9

VIÐ sögðum frá því seinast, hvernig heimspekingurinn
Bacon sveik herra sinn og velgerðarmann í hendur böðl-
inum. Nú skulum við halda áfram að virða fyrir okkur
æviferil þessa sérstæða manns.
Vitnisburður Bacons gegn jarlinum af Essex varð til
þess, að hann hækkaði um nokkur þrep í metorðastig-
anum. Þegar Jacob I. kom til valda varð Bacon fljótt
meðal æðstu manna landsins, aðalstitlum var hlaðið á
hann og hann varð einkaráðgjafi krúnunnar. Bacon varð
stöðugt meira metinn af konunginum, sem var brot af
heimspekingi sjálfur, og Bacon launaði smjaðrið með
dyggri þjónustu. Ekki var þó starf hans auðvelt, því
konungurinn var hinn mesti þverhaus og fór sínar eigin
leiðir, hvað sem Bacon ráðlagði. Stundum þegar ein-
hverjar áætlanir konungsins fóru út um þúfur, vegna
flautaþyrilsháttar hans og einþykkni, varð Bacon að
koma til sögunnar og taka á sig sökina.
Jacob konungur átti í stöðugum erjum við neðri deild
þingsins og það gat því engum komið á óvart, að þing-
menn hötuðu ráðgjafa konungsins, Bacon, eins og pest-
ina.
Þingmenn reyndu stöðugt að finna upp ráð til að
klekkja á honum og þeir suðu saman ekki færri en
28 ákærur gegn honum fyrir að hafa þegið mútur. —
Ákærurnar voru reyndar ekki svo fjarri lagi, Bacon
hafði þáð mútur — og fór ekkert dult með það. Á
þessum tímum var mútuþægni einhver algengasta synd
embættismanna og ákærurnar því ekki byggðar á rétt-
látri reiði vegna framkomu Bacons, heldur spunnar af
pólitískum toga.
Og dæmdur var Bacon.
Samkvæmt dómnum var honum ætlað að greiða gíf-
urlegt fó í sekt og þar að auki var hann rúinn öllum
heiðri og þeim mannréttindum, sem unnt var að taka
af honum. Fangelsaður var hann líka, og þar skyldi
hann dúsa svo lengi, sem kónginum þóknaðist. — Kon-
unginum þóknaðist að geyma hann þar í fjóra daga og
sektin gleymdist einhvern veginn, er hann var kom-
inn út.
I
En ekki var hægt að fara svo með allar ákvarðanir
dómsins.
Bacon var fallin fígúra og hann dró sig í hlé frá opin-
beru lífi, hélt út í sveit og lifði þar í vellystingum prak-
tuglega á sveitasetri sínu — og hafði þó eftir dóminn
og brottreksturinn ekki úr sérlega miklu að spila.
Þegar vinur hans einn gerð
ist svo djarfur að reyna að
ráða honum heilt með tilliti
til fjármála hans, brást Bacon
illur við og kvað það ekki
koma til mála að gera neina
breytingu á lifnaði sinum,
„hann vildi ekki láta ræna
sig fjöðrum sínum“.
Hann tók nú meir og meir
að helga sig vísindalegum at-
hugunum sínum, en gaf þó
aldrei að fullu upp von um
að komast enn til fyrri valda
í opinberu lífi. Þegar tækifærið loks gafst, var Bacou
ekki lengur maður til að notfæra sér það. Karl I., sera
tók við völdum í Englandi eftir dauða Jacobs I., mun
hafa haft í hyggju að veita Bacon aftur völd og titla.
En Bacon var þá orðinn veikur maður og ekki lengur
til neinnar baráttu hæfur. Ári síðar dó hann, eins Og
við sögðum frá í fyrra blaði.
Framh. næst.
EG VAR um daginn að rabba við ykk-
ur um umferðina I borginni og kurteisi
fólks í henni. Eg las í blaðinu það, sem
ég hafði skrifað og varð fljótlega var við,
að ég hafði algjörlega gleymt einu heljar
miklu umferðarvandamáli. Það er nefni-
lega umferð víðar en á götunum. Hvað
um strætisvagnana og allan þann mann-
fjölda, sem streymir um þá daglangt.
Og nú ætla ég að taka svari karlmann-
anna.
Eg þarf daglega að ferðast með stræt-
isvögnum langar leiðir og það getur ekki
hjá því farið, að ýmislegt beri fyrir augu
og eyru athyglisvert, því margt er skrýt-
ið í kýrhausnum.
Eg heyröi kvenmann býsnast yfir því
um daginn, hve karlmenn væru gjörsam-
lega lausir við alla riddaramennsku nú á
tímum. Til að mynda tækju þeir upp öll
beztu sætin í vögnunum, ryddust fyrst-
ir inn í vagnana o.s.frv.
Vesalings konan, það getur vel verið,
að hún hafi lent á slæmum eintökum af
karlkyninu um ævina, og er henni þá
ekki láandi, þó að hvíni í tálknunum á
henni.
En svo heyrði ég í annarri konu um
daginn (ég tek þaö fram að hún var pip-
armey). Hún ræddi líka samskipti karla
og kvenna í strætisvögnum og taldi bara
ekki nokkra ástæðu til þess að karlmenn
væru að rembast við að Sýna kvenfólki
tillitssemi. Það ætti jafnt yfir Adam og
Evu að ganga, gæti karlmaðurinn ruðzt,
gæti konan það líka, gæti hann staðið upp
á endann, væri henni ekki sárara um
eigin ganglimi.
Og svo kom að því einn daginn, aö ég
var að nálgast dyrnar á strætisvagninum,
sem er vanur að flytja mig heim. Skammt
fram undan mér var maður, ungur, geðs-
legur og gersamlega laus við allan troðn-
ing, að því er ég fékk bezt séð. Honum var
aftur á móti ýtt áfram, af þeim sem fyrir
aftan stóðu. Skyndilega varð nokkur kurr
í liðinu, því inn í fylkinguna fremst tróðst
ábúðarmikill kvenmaður (ég kann ekki
við að segja kona — því síður dama). Hún
stjakaði við manni þeim, sem fyrr er get-
ið og sagði með þjósti miklum. Hvað er
þetta, ætlið þér ekki að leyfa mér að kom-
ast inn. Ungi maðurinn varð á svipinn
eins og „Jói heitinn aumingi”, ef þið
vitið hver hann var. Hann rcyndi að gera
eins lítið úr sér og unnt var. Pakkinn,
sem hann bar í fanginu rakst þó í síðu
kvenmannsins og varð henni tilefni nýs
reiðilesturs. Enn lækkaði risið á „Jóa“.
Þessum styinpingum lauk svo, að kven-
maðurinn komst inn á mettíma.
Þegar ég gekk fram lijá sætinu hennar
á leið aftur í vagninn, var hún með
miklum tilburðum, að breiða úr sér, og
tautaði enn sáryrði, svo allir máttu
heyra, um algjöran skort „þcssara ungu
manna“ á kurteisi og almennum manna-
siðum.
Ef þið dömur mínar haldið, að ég sé
að níðast á kvenþjóðinni, þá hef ég
ekkert á móti því að fá frá ykkur lína.
Æ, já. Svo var það þetta með konuna,
í strætisvagninum. Vagninn var fullur af
fólki. Ég sat aftarléga í honum. Konan
kom þar að með böggla í fanginu. Éff
gat ekki sóma míns vegna (hélt ég þá)
látið sem ég sæi ekki vandkvæði henix
ar. Ég stóð því upp og bauð henni sætl
með þeirri riddaramennsku, sem unnD
var að sýna í troöfullum almcnníngs*-
vagni. Svarið, sem ég fékk var eins Off
köld gusa. Ég skelf ennþá, er ég minnisft
hennar: Það þýðir ekki að vera mc8
nein látalæti, þér getið ekki boöið DÖMþi
UM sæti st;ona aftur í rassgati!!! (Aft*
sakið orðbragðið, cn þetta er bara sanv
vizkusamleg endursögn). H. E.
o V
/

\
Ritstjóri: HBgni Egilsson
Útgefandi: AlþýffublaffiS
Prentun: Prentsmiðja Aiþýffublaffsins
ALÞÝDUBLAÐIÐ - SUNNUDAG SELAS £