Sunnudagsblaðið - 07.04.1963, Blaðsíða 10

7. ianúar 1905
g!‘- FRH. AF BLS. 4.
f DAUÐI BJARNA EIRÍKSSONAR
Bakkagcrði við Reyðarfjörð.
BERGÞÖRA Pálsdóttir frá Veturhúsum
við Eskifjörð, sem eftir bón minni segir
frá afdrifum Finns Vigfússonar, er varð
úti við fjárhirðingu í Eskifirði 8. jan.
1905 segir að hann og Bjarni Eiríksson er
úti varð í sama veðri í Bakkagerði á
Eeyðarfirði, hafi verið samtímis vinnu-
menn á Hólmum, hirt sauði prestsins þar,
bá hafi Finnur lagt grundvöllinn að sinni
sauðfjáreign og búskap. Eg efa að Bjarni
liafi gerf. það síður. Nokkuð er það, að þar
eignast Bjarni Eiriksson konuna sína Guð-
rúnu Halldórsdóttur. I húsvitjunarskýrslu
Hólmaprestakalls 1863 eru vinnuhjú
[ Hallgríms prests Jónssonar á Hólmum,
Guðrún Halldórsdóttir 19 ára, Bjarni
Eiríksson 26 ára og Finnur Vigfússon 22
ára. Margt fleira fólk er þar þá í heimili.
Bjarni Eiríksson vai'ð langt til sjötugur
að aldri. Heimilisfólkið þennan vetur var
ekki nema þau hjónin. Hann fór í fjár-
hiisið sitt um moi’guninn til að gefa án-
um, það var framan bæjar, innan 100
faðma frá honum. Veðurútlit mjög ljótt.
Mikill snjór á jörðu og stormur er stóð
úr dölunum innan fjarðarins. Brátt gerði
dimmviðrisbyl. Hey var allt við fjárhús-
ið, en fjósið var heima við bæinn, svo kýr
gjöfina varð að bera í poka heim.
Bjarni var þannig bilaððir til lxeilsu, að
hann hafði stirð liðamót um hné, og var
því haltur og gekk við staf.
Guðrúnu konu hans fer að lengja eftir
„ honum, er á daginn líður, það varð til
þess að hún festi línustreng við bæjar-
hurðina og fer í hríðarmyrkri og ófærð að
athuga um töf bónda síns í fjárhúsinu,
en er hún kemur þar sér hún að Bjarni
hefur yfirgefið fjárhúsið, og vegna hríð-
ar og storms er ekkert hægt fyrir hana
. að gera, þar sem ókleift er til næsta bæj-
, ar, eins og nú stóð á. Það hefur verið löng
. nótt og átakanleg, sem Guðrún hefur nú
átt framundan. — Þegar upp birti hríð-
inni fannst Bjarni xit og niðri við sjó allt
að km. veg frá fjárhúsinu. Var gizkað á
að hann hafi misst frá sér heypokann og
elt hann.
Halldór Pálsson.
KVÖLDIÐ 7. JAN. 1905
STEINN Steinsson vinnumaður á Hræ-
rekslæk í Hróarstungu var á leið heim
til sín frá Litlabakka, en var orðinn vilt-
ur í drífumuggunni og vissi því ekki um
áttir. Hann heyrði köllin manna í gagn-
stæðum áttum og tekur það fyrir að ganga
á köllin í annarri áttinni og það varð til
þess að hann náði að Hallfreðarstöðum.
Steinn hefur heyrt köll á Hallfreðarstöð-
um og á Litlabakka.
Sögn Þorkells Björnssonar frá Galtar-
stöðum.
nan
mmmmm
um lieilu og höldnu.
Svo vont veður var þennan dag, að all-
víða hér í sveit var ekkl farið í gripahús,
sem ekki stóðu mjög stutt frá bæjum.
Aðeins einn maðrn- annar en Snorri
Þórólfsson veit ég að færi í beitarhús
þennan dag. Það var Sigurður Magnús-
son vinnumaður á Ketilsstöðum, sem fór
á beitarhús nálega hálf tíma gang frá
bænum. Þegar hann hafði lokið hirðingu
á beitarhúsunum, lagði hann af stað heim-
leiðis, en um túnbala umhverfis beitar-
húsin var torfgarður all hár og því ekki
[ Frh. af bls. 8.
! Þú getur líka, ef þú vilt verða ódauð-
legur í minningu lögreglunnar, stanzað
á vegarbrúninni nálægt beygju á nóttu
og staðið fyrir afturljósunum, meðan þú
ert að ná í varadekkið, — einhver mun
mjög sennilega muna þig alla ævi, sem
náungann, er fór í klessu undan vöru-
hílnum, sem lenti á þér.
Eru staðreyndirnar ógurlegar? Getur
verið, en þó cr hér aðeins minnst á það,
sem tiltölulega saklaust má kalla. Það
mun lögreglan geta borið um. Eftir er
allt það, sem getur orðið til þess að þú
þorir aldrei að snerta á bíl á ævinni.
Það er ekki ætlunin að hræða þig til
óbóta — en mundu, — það er miklu
skemmra milli lífs og dauða á þjóðvegin-
um en þú heldur. Miklu skemmra.
hann, að snúa við, þar sem hann talcli
mjög vafasamt, að hann finndi bæinn. —
Hann finnur svo aftur garðinn og tekur
þaðan stefnu á beitíarhúsin, en lendir
fram hjá þeim og hittir garðinn hinum
megin þeirra, en hlið var á garðinum, þar
sem hann lá næst húsunum. Sigurður
skreið nxi eftir garðinum að hliðinu og
gat þaðan hitt húsin, þar sem ekki var
nema 25-30 m. vegalengd um að ræða,
enda gekk það að óskum.
Endursagt, mai 1957.
Halld. Pálsson.
SPORI 1905
SIGBJÖRN SIGURÐSSON, Rauðholti í
Hjaltastaðaþinghá, segir eftirfarandi sögu:
7. janúar árið 1905 fór Kristján Níels-
son vinnumaður frá Kórreksstöðum norð-
ur í Kirkjubæ í Hróarstungu — sem
raunar er í vestur en ekki í norður frá
Kóreksstöðum — til að sækja meðul
handa húsmóður sinni, Þórunni Björns-
dóttur ú Kóreksstöðum. Með honum var
í þessari ferð hundur sá, er Spori hét
og hafði orð á sér fyrir það, að vera viss
á að rata. A heimleiðinni frá Kirkjubæ
hreppti Kristján náttmyrkur svart og svo
öra snjókomu, að dæmafá er, en Kristján
hélt öruggur áfram og treysti á óskeikul-
leik hundsins í því að rata, og hann vissi
það eitt um för þeirra, að þeir væru á
Ekrublánni. Allt í einu stanzar hundur-
inn, sem á undan gekk, og ílir lítið eitt.
Kristján, sem ekki vissi nú hvert halda
skyldi, stanzar einnig og segir til hunds-
ins með nafni hans: „Haltu áfram Spori.”
Hundurinn fór á stað og Kristján á eftir,
þó hann finndi, að hundurinn breytti
stefnu. Stuttu síðar komu þeir að bæ. Það
var ekki Kóreksstaðir heldur var það
Ekra. — Hundurinn mun ekki hafa treyst
sér til að rata heim í Kóreksstaði. Það var
styttra að Ekru og hann mun hafa vitað
hvar Ekra var, og því farið þangað heim.
Þarna fór saman vit hundsins og for-
sjálni Kristjáns. Aður en fullbirti af degi
morguninn eftir, skall yfir voðalegt fár-
viðri, sem olli manntjóni og sköðum.
Kristján gisti að sjálfsögðu að Ekru um
nóttina. Þó veðx-ið væri vont morguninn
eftir, lagði hann af stað heimleiðis, og
fylgdist með Snorra Þórólfssyni beitarhús-
smala á Ekru; þeir áttu samleið til beit-
arhúsanna, en lengra fór Kristján ekki,
því veðrið fór enn harðnandi hvað veður-
liæð snerti. — Milli Ekru og beitarhús-
anna er Ekrubláin, á að giska einn km. á
breidd, þétt sett torfvöðum til öryggis að
rata í dimmum veðrum. Kristján snéri nú
aftur með Snorra og hugðist rata með
stuðningi frá vörðunum. Þetta fór þó svo,
að þeir fundu ekki nema fyrstu vörðuna
og höfðu því ekki nema veðurstöðuna til
að halda áttinni með. Var því á valtan
að róa í þessa ferð, þar sem túnið vai:
ógirt, en kafald svo mikið, að hægt var að
ganga rétt fram með húsi, án þess að.
verða þess var.
Svo gæfulega tókst þó til fyrir þeim fé-

Framsýni

Jæja, vesalingur. Viltu lofa því aff þú reynir ekki aff boia mér úr starfinu,
þegar ég lief lokiff við aff þjálfa á þér skrokkinn?
Frh. af bls. 2.
ursamleg. Verkmaurarnir gefa frá sér í
gegnum munninn kvoðukennt efni, sem
minnir á steinlím, og troða því í sprung-
ur og skörð, sem kunna að hafa myndast,
og stóra fleti geta þeir líka endurnýjað.
Tuttugu ferþumlunga stórskpmmt svæði
geta þeir endurbætt á þrem stundar-
fjórðungum.
I Vestur-Afríku er algeng termítateg-
und, sem einkennist af því, að hermaur-
arnir hafa í höfðinu stóran kirtil, sem
gefur frá sér áhrifamikið varnarefni. Fá
óvinii-nir rækilega að kenna á því. En
hvernig blindir termítarnir greina óvini
frá vinum, er ein ráðgátan frá.
Ýmsar termítategundir rækta sveppi
sér til viðurværis, og eru bú þeirra af
stærri tegundinni, aðallega keilulaga, og í
Vestur-Afríku eru þau allt að fjögurra til
fimm feta há.
10 SUNNTJDAGSBLAÐ — ALÞÝÐUBLAÐIÐ