Sunnudagsblaðið - 14.03.1965, Page 19

um, a'ð varðmonn yrðu látnir fara
oft á dag inn í líkhúsið og blása
þar í lúðra og gefa nánari gætur
að því um leið, hvort líkin hreyf-
ast eða vakna upp við þann há-
vaða. Þessi tillaga kom að vísu
aldrei til framkvæmda, en þetta
sýnir ótta manna við kviksetningu
og það far, sem menn gerðu sér
um að koma í veg fyrir hana.
Arið 1919 var í þýzku læknis-
fræðitlmariti skýxt írá tingri
stúlku, sem hafði ætlað að svipta
sig lífi með morfínney2lu. Hún
fannst daginn eftir að hún tók inn
eitrið.og var þá lífvana, köld,stirðn
uð og hvorki varð vart við hjart-
slátt né andardrátt. Hún var úr-
skurðuð látin og lögð í kistu og
lokið skrúfað á hana. Næsta dag
kom lögreglan á vettvang og bað
um að fá að s.iá líkið til þess að
vera viss um, hver stúlkan væri.
Þegar kistan var opnuð tóku menn
eftir því, að barki líksins hreyfð-
ist örlítið. Stúlkan var þá tekin
ór kistunni og llfgunartilraunir
hafnar. Þeim var haldið áfram í
Þrjá daga og þá tókst að vekja
stúlkuna aftur til lífsins.
Giertrud Birgitte Bondenhoff
Starcke nefnir þessi dæmi í
hók, sem hann hefur skrifað um
Giertrud Birgitte Bodenhoff og
andlát hennar. Hann nefnir einn-
ig í bókinni, að Giertrud hafi
þ.iáðst af höfuðverki, sem stafaði
af eyrna- eða tannverki. Það er
því ekki útilokað að hún hafi tek-
i3 inn deyfilyf, og þau svo sterk,
að hún hafi misst meðvit—nd. —
þessi deyfilyf gætu hafa valdið
eitrun, en eitrun getur oft minnt
a dauða. Dr. Stracke skýrir einn-
ig frá því, að bróðir Giertrud
Birgitte hafi sagt hvað eftir ann-
að. þegar hann kom heim aftur
eftir að hafa verið við útför
systur sinnar: ,,Það er mér óskilj-
aolegt, að systir mín skuli hafa
verið grafin rjóð í kinnum.” En
nu vill svo til, að kinnroði er
hieðal einkenna ópíumeitrunar.
Með fullri vissu verður ekki
sast um það, hvort Giei’trud Bir-
Sitte Bodenhoff hlaut þessi örlög
að vera grafin lifandi. En sé óhætt
að treysta sögunni um skriftamál
líkræningjans, sem nefnd var hér
Assistenskirkjugarðurinn