Sunnudagsblaðið - 26.04.1964, Qupperneq 14
ORÐ AF ORÐI
Frh. af bls. 322.
sumardagur löghelgaður, þá
var messað, en það var afnum-
ið mcð tilskipun 29. maí 1744
(ísl. þjóðs. Jón. Á.). Danski
kóngurinn ög stjómarherrar
bans bafa ekki skilið þessa tikt-
úru íslendinga að vera að halda
heilagt á rúmhelgum degi, þeg
ar komið var langt fram á vor
í Kaupinhafn. En fólkið lét ekki
taka af sér þennan hclgidag
an dag og fagnaði sumri. Séra
Jónas á Hrafnagili scgir svo
frá: „Þá var vant að lesa, undir
cins og komið var á fætur, cn
slðan vár skamratað ríflega af
öllu því bezta, er búið átti til,
hangikct, magálar, potthrauð,
flot og önnur gæði. Víða var
sent í kaúpstaðinn fyrir sum-
armálin til þess að fá sér á kút,
þvi að þá var oftast tekið að
gerast tómlegt heima; og eftir
að kaffi fór að flytjast, varð al-
gengt að gefa kaffi og Iumm-
ur á sumardaginn fyrsta. Það
mátii ckki slcppa með það að
fagna sumrinu sem bezt orðið
gat”.
Unga fólkið nú á dögum skil-
ur varla hve dýrmaett gildi sum
ardagurinn fyrsti hafði fyrir
liðnar kynslóðir í'þessu Iandi,
og það er varla von. Öld raf-
Ijösá, liitaveitu, miðstöðva,
bjartra og hlýrra húsakynna og
vélknúinna samgöngutækjá í
lofti á láði og légi, hefur bægt
skammdegisskuggunum og kuld
anum til hliðar, guði sé lof.
Saint fágna víst allir sumri.
Skammdegið' liefúr lamandi á-
hrif á margá, þrátt fyrir öll lífs-
þaegindi: „í vetur gat ég sagt
með sanni:
Svart cr yfir þcssum ranni,
sérhvert glcðibros í banni,
blasir nætur auðnin við.
Urottinn, þá cr döprum manni
dýrsta gjöfin sólskinið1,
kvað Stefán frá Hvítadal í
kröin sinúi. En hámárk'i uær
þessi dýrðaróður lians til vors-
ins, i sctningunni: „Það cr eng-
in þörf að kvairta, þegar þléss-
uð sólin skín”.
Á síðari árum hefur sumar-
dagurinn fyrsti verið helgaður
börnunum og þeirra málefn-
um, hér í höfuðborginni og í
stærri kaupstöðum, og fer vel á
því. Vorið og börnin eiga vel
saman, og gott eitt um það að
segja, að eínmitt þau setji svip
sinn á daginn.
En samt er það hrein ofraun
að skiptá þess vegna um nafn
á þessúm fornhelga hátíðisdegi
íslendinga. Sú venja ^efur
ncfnilega nokkuð komizt á upp
á síðkastið, að kalla daginn
Barnadaginn, og sum hörn og
unglingar kunna varla annað
nafn á honum. Þctta er for-
stöðumönnum þessara hátíða-
halda að kenna, og hafi þeir
skarpa skömm fyrir þáð, þótt
þeir eigi fullar þakkir skilið
fyrir annað. Þeir láta Barna-
dagsónefnið klingja sýknt og
heilagt, í ræðu og riti, blöðum
og auglýsingum. Dagurinn
Harþa er svona hjarta-
góð
að hugga og gléðja alla.
Hún breytir myrkri í
geislaglóð
og gulli stingúr i'bóndahs sjóð
vjð saeinn.og fram'til fjáíia.
Vakj þér! Vordisir kaíla!”
Það þarf að
herða út i
Iicmlaua hjá mcr
heitir Sumardagurlnn fyrsti og
liefur .alltaf heitið það, og niá
aldrei heita annað.
Vér eigum- að sýna’ Sumar-
deginum fyrsta fullan sóma,
gerd hann aftur að almennum
þjóðlegum hátíðisdegi, og al-
gerum frídegi. í þess slað
mætti fækka eitthvað helgidög-
um kringum páskana, scm sum-
ir. hafa nú algerlega glatað
ajlri þýðingu í hug almennings.
En sumarkoman á cpn djúp
ítök í hvex-ri sál, því að:
Það þarf aff
sóla skóna míúa
334 SVNNUPAGSÐbAÖ - AhPÝÐWbADÍil j