Sunnudagsblaðið - 07.06.1964, Síða 18

Gamld húsið
Frh. af bls. 449.
dvcldi þig“, svaraSi hún, og mér
sýndist sem hún liti snöggvast yf
ir öxl sér aö húsinu. „Það var svo
þögult,. að ég varð þreytt á að
bíða og fór til að sjá, hvort þú
værir ekki á leiöinni. Trúlega tek
ég meira eftir kyrrðinni, þar scm
ég kem úr margmenni. Þessi
gömlu hús eru eilítið drungaleg
held ég.“
„Jæja, við skulum koma inn
og gera dálítið hcimilislcgra",
sagði ég. ,,Ég skal hiálpa þér
riicð matinn. En fyrst skulum við
líta inn í krána og fá okkur glas.“
Að kvöldvei-ðinum loknum
hvildum við okkur og töluðum
glaðlega um miðdcgissamkvæmi,
scm hún hafði átt með nokkrum
kunnirigjum mínum í þorpinu og
göngúna gcgnum grundir og akra
eftir á. Ég hallaði mér aftur á bak
í sófahum við hlið hennar og naut
hvíldariririar cftir annríkan dag.
Fljótlcga tók ég cftir, þcgar hún
var að tala til mín, að hún snar-
þagnaði, cr hún hafði komið út úr
gér eirini setningunni og leit upp
dins og hún væri að hlusta cftir
einhverju. Þegar hún varð þcss
vör, að ég hafði snúið mér að hcnni
brosti hún og mælti: „Skrítið! En
mér fannst einhver vera hérna
nálægt."
„Það er ólíklegt", svaraði ég.
„Eða heyrðirðu nokkuð?“
„Nei“, anzaði hún og bætti við
dræmara: „Nei, ég held ekki. Ann
ars brakar víst oft í svona göml-
um húsum. Eigum við að fara í
háttinn? Guði sé lof, að við skul-
um eiga morgundaginn sjálf.“
Við fórum upp, og hún gerði
aðeins eina athugasemd, sem ég
man eftir. Það var þegar ég hafði
slökkt ljósið og hún sagði: „Það
er liræðilega þögult hérna, finnst
þér ekki?“
„Elskan mín“, svaraði ég, „at-
hugaðu, að við crum lengst uppi
í svcit og að vcggirnir í þessu
liúsi cru meira cn þriggja feta
þykkir.“
„Þctta hljómar“, sagði hún
syfjulega, „dálítið líkt því, að við
séum lokuð inni í dyflissu."
Það hlýtur að liafa verið nálcga
tveim stundum eftir þetta, að ég
vaknaði við, að hún tók um hand-
lcgg mér. Ég var ekkert lengi að
vakna á þessum tíma. „Hvað er
að?“ spurði ég.
„Ég veit ekki“, sagði hún og
reisti upp við olnboga. Ég vakn-
aði við citthvað. Mér finnst cins
og rúmið hristist."
Þ^ð voru tvcir litlir gluggar á
herberginu, annar á bakhlið húss
ins. en hinn sneri fram að gras-
flötinni. Ég hafði opnað þann síð
arnefnda og dregið gluggatjaldið
f“á áður en við fórum í nímið.
Ósjálfrátt leit ég til gluggans í
daufri glætunni, og um lcið og ég
gc'rði þnð fann ég titring, eins
og gólfið skylfi.
Érr hl.ióD fram úr rúminu og
dró tjaldið frá hinum glugganum
og opnaði hann. Gegnum han sá
ég geis'a leitarljósanna og glampa
af sprengjum. Gclt í byssum
heyrðist koma langt að.
„Þetta er ekkert hættulegt fyr
ir okkur“, sagði ég. „Það cr cin
loÞárásin, langt í burtu. Ein-
hvcrsstaðar í Vcsturbænum, þyk-
ir mér líklegt . . . Og þetta“, bætti
ég við, er herbergið titraði aftur,
„var sprcngja að falla, stór
sprcngja. En það cr cnginn á-
stæða til að vcra hræddur. Þæi’
falla ekki- hér nálægt."
Ég gekk aftur til rúmsins Mary
teygði sig að mér og lagði hönd
sína í lófa mér.
Daginn eftir (sem var sunnudag
ur) var indælisveður. Ákveðið var,
að Mary tæki síðdegislestina os
eftir að hafa drukkið teið snemma
tók hún dótið sitt saman, og eftir
?ð allt var tilbúið kom leigubíH"
inn til að fara með okkur til járn
brautarstöðvarinnar.
Það var ekki fyrr en Mary var
kominn inn í klefann sinn og lcst-
in var í þann veginn að leggja
stað, að hún sagði: „Þetta var in-
dæl helgi, þó stutt væri“. Og svo
bætti hún við, þegar flautan blés:
„Þetta er skcmmtilegur staður, og
þú varst heppinn að gcta fengi®
þetta skrítna gamla hús. — Hún
laut niður til að kyssa mig,
held mig mundi ekki langa til
vera þar ein um nótt.“
Eftir tvær kyrrlátar nætur
skrapp ég yfir í gamla húsið að
kvöldlagi að snæðingi loknum til
að skrifa í næði tvö áríðandi
bréf. Ég sat niðursokkinn í skrift
irnar við borðið í borðstofunni og
fylgdist naumast mcð tímanum,
og það voru sjálfsagt liðnar nokkr
ar klukkustundir, þcgar eitthvað
vakti athygli mína, svo ég lcit
upp frá vinnunni.
Það kom aftur — mjög veikt
skrölt í glugga, annað lieyrðist
ekki; svo veikur dynur og titring
ur í gluggaglerinu. Ein loftárásin
enn, hugsaði ég og gekk til óti-
dyranna eftir að hafa slökkt á Ijós
inu. Um leið og ég opnaði dyrnar
fylltist anddyrið af hávaða fra
byssunum. Geislar leitarljósanna
skáru loftið, og nokkrir þeirra
kvikuöu næstum bcint fyrir ofan
höfuðið á mér. Skothríðin jókst
Sprengja sprakk ekki langt frá,
og citthvað þungt féll mcð dynk
niður á veginn.
Ég hraðaði mér inn í borðstof
una aftur og tók að ambra fram
og aftur um gólfið. Ég fann nú
greinilega, að það sem lá í loft"
inu fyrir ofan mig, fyllti allt hús-
ið þetta kvöld. Það var ekki ein-
vörðungu magnþrungara cn áður>
„Ég á að hafa ofan af fyrir
þér meðan mamma er að búa
sig. — Fyrst ætla ég að
lierma eftir pabba, þegar
bann er að herma eftir mann
inum þínum að koma heim
klukkan þrjú að nóttu."
450 SUNNUUAGÖBLAI) - ALPVÐUBLAUUJ