Sunnudagsblaðið - 07.06.1964, Blaðsíða 21

>ns og svoitarinnar rétt fyrir ut-
an hefur haldið honum föngnum
> Þessu horfna húsi. En um hvaða
nðra skýringu er að ræða? Hafði
ekki einmitt æði og tryllingur
styrjaldarinnar, hatur hennar og
°yðilegging, byggt brú til fangans
1 húsinu, gefið honum færi á að
s^ePpa úr því umhverfi, sem hann
kunni iiia við sig í?
Finnur Jónsson
var vel tekið.og betur en ég bjóst
v>ð. Emil Thoroddsen skrifaði gagn
ryn> í Alþýðublaðið og lirósaði mér
°S það þorðu fáir krítikkerar að
Vora ® annarri skoðun en Emil“. —
'• jrnii hefur' verið óhræddur við
® Seg.ia sína meiningu?“ — „Já,
ann Var uagyj. þá>. — ( 0g taún-
vass?“ — „já, talsvcrt“.
F>nnur bregður sér upp á loft
°5 kernur að vörmu spori með
Sanialt og snjáð Alþýðublað frá ár
Jnu 1925, sem hann leggur fyrir
r.an>an sig á stofuborðið. — „Þú
ttnrð hér sjálfur". — Ég fylgi
. 2r> listamannsins og kem auga
a ^reinina, langan dálk á baksíð-
uÖni- sem byrjar með þessum orð
ni- •.Sýning þessi er ein af fáum
0°Sglaetum í íslenzku listalífi“.
anS Slðar kemur svo: „Það er hress
á ’> Þegar listamaður kemur fram
o aJónarsviðið, sem þorir að sýna
°*tthvað nýtt, — og þótt það
hr \\ nema 111 Þess e‘ns a®
v e a broddborgara, drumba og
h ngaveltara“. Að lokum: „Finnur
I 1 Ur með sýnlngu þessari auðgað
u 6nzka ust ekki aðeins um nýj-
, Sar og tilbreytni, heldur og um
k- Í* di trjóvgað af heilsteyptum
aft> æskunnar".
va’J,Br°ddborgarar’ drumbar og
horfg-aIeltarfr“’ endurtek eg og
>nn 1 ,raman > F>»n- Listamaður-
hjá e ÍStlSt 3f hlátri' ”Skolli gott
sér mil“’ Segir hann og Þ»rrkar
haðUc-aUgUn' ”Hann lét Þá hafa
* Var ni* ekkí myrkur í
hu 1 ' °g Finnur brosir við til-
að SUn|na um Emil, sem allt þorði
Segja og allt þorði að gera.
mil var sjaldgæf sál“, segir hann
hugsandi. „Hann var líka ágætur
málari".
„Hefurðu nokkurn tíma orðið
var við andstöðu?" — „Auðvitað
hafa allir listamenn sætt ómildum
dómum. En samt held ég, að ég
geti verið tiltölulega ánægður með
þá gagnrýni, sem ég hef sætt. Og
yfirleitt er ég mjög ánægður með
mitt hlutskipti. Það er mikilsvert
að geta helgað hugðarefnum allt
sitt líf".
„Og þú lieldur áfram að mála?“
„Já, blessaður vertu. Þú skalt ekki
halda, að ég sé genginn í barn-
dóm. Og ég er heldur ekki hald-
inn neinum elliglöpum, ef það er
það, sem þú átt við. Ég held, að
starfsfjör mitt sé enn með öllu
óbugað".
Við Finnur Jónsson klánim úr
gosdrykkjaflöskunum. Og nú för-
um við að spjalla um Ríkharð bróð
ur hans, Björn Th. Björnsson og
Gunnlaug Þórðarson. Við ræðum
elnnig um Myndlistarfélagið, sem
Finnur er formaður fyrir og hann
ráðleggur mér að fara á næstu
sýningu þess, vilji ég sjá það nýj-
asta eftir hann.
Áður en ég fer, verður mér star
synt á píanóið, sem stendur við
einn vegg stofunnar. Og þegar við
Finnur kveðjumst, spyr ég, hvort
hann vilji leika fyrir mig lag að
skilnaði. „Nei“, svarar liann. „Ég
get það ekki. Það væri frekar að
ég færi með vísu“. „Svo að bu
yrkir þá eins og Ríkharður bróðir
þinn?“ snyr ég. „Já, svarar Finn-
ur og brosir. „Ég hef gert töluvert
af bví. Fn ég held samt að ég sé
alveg á rét+ri hillu . . . “
Og þegar ég kem út á Kvisth»g-
ann fer ég að hugsa um örlög
mannanna: Einn verður skáld. —
Annar listmálari. Sumir verða
hvort tveggja. — G. A.
—=» >^»’->A5áws«S^3
Yngisuilturinn: — Á ég að segja
þér fréttir, Anna! Þegar veizlan
var búin í eær. trúlofaðist ég syst-
nr V»inni 'P’rtii pWi VHPSQai?
Atnin li^^n s»m r»r r»VVi npmf)
c-f,, ávo __ 'NToi ó0 or oVV-
ert hissa. Veizlan var einmitt hald
in til þess að þið trúlofuðust.
Listamaðurinn: — Mig langar
til að gefa einhverri góðgerðar-
stofnun þetta málverk. En hvaða
stofnun ætti það að vera?
Kunninginn: — Mér dettur í
helzt í hug Blindravinafélagið.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSDLAÐ 453